Recensie | Jurassic World (Sandro Algra)

Het publiek heeft maar liefst 14 jaar moeten wachten op een vierde Jurassic Park-film. Je zou verwachten dat na ruim 20 jaar en twee teleurstellende vervolgfilms er geen hoop meer is voor een film die het ‘wauw-gevoel’ kan recreëren van Jurassic Park, één van mijn favoriete jeugdfilms. Onderschat echter niet de aantrekkingskracht van de originele kaskraker. De titel is al genoeg om mij opnieuw naar de bioscoop te lokken. Twee jaar geleden bezocht ik nog de 3D heruitgave van de eerste film. Ook nu kon ik de première van Jurassic World niet missen. De 3-jarige dinosaurus fan in mij hoopte eindelijk een fatsoenlijk vervolg te mogen zien, maar mijn sceptische kant verwachtte niet veel meer dan een doorsnee monsterfilm.

Titel: Jurassic World
Regisseur: Colin Trevorrow
Scenario: Rick Jaffa, Amanda Silver, Colin Trevorrow, Derek Connolly
Cast: Chris Pratt, Bryce Dallas Howard, Irrfan Khan, Vincent D’Onofrio, Ty Simpkins, Nick Robinson, Jake Johnson, Omar Sy, B.D. Wong, Judy Greer
Speelduur: 124 minuten
Genre: Actie, triller, sci-fi
Release: vanaf 11 juni 2015 in de bioscoop

Geen warm onthaal?

De broertjes Zach (Nick Robinson) en Gray (Ty Simpkins) maken zich klaar voor een weekenduitje met hun tante Claire (Bryce Dallas Howard). Zij is technisch manager in Jurassic World, het themapark waar prehistorische dieren letterlijk weer tot leven komen. 22 jaar nadat de dinosaurussen losbraken op het eiland Nublar is het beruchte reservaat Jurassic Park definitief gesloten. Maar met hulp van een effectieve rebranding campagne is men er op wonderbaarlijke wijze alsnog in geslaagd om een geheel nieuw park te openen, en nog wel op dezelfde locatie!

De poorten van het park gaan open en het hartverwarmende deuntje dat wij nog van de eerste film kennen begint te spelen: ‘DA-DADAAAA-DAA-DAM DA-DADAAAA-DAA-DAM!’. Maar waar we in de eerste film deze muziek hoorden toen een majestueuze dinosaurus zijn entree maakte, zien we nu enkel een helikopteropname van gebouwen. Op dit moment is het al duidelijk dat de filmmakers niet begrijpen hoe ze de spanning op moeten bouwen. De eerste dino’s die we zien zijn slechts hologrammen. En wanneer de echte dieren daadwerkelijk verschijnen staan ze allemaal achter een hek, met een groep enthousiaste kindjes die de helft van het beeld bedekken. Waar blijft de indrukwekkende entree van deze giganten? Geen “Welcome to Jurassic World!”???

Jurassic World 1

Groter, sneller, sterker en meer tanden!

Claire reageert zwaar geïrriteerd wanneer ze één van haar medewerkers een t-shirt van het originele park ziet dragen: “Wij moeten ons niet associëren met het incident dat zoveel levens heeft geëist.”. Het is een vreemde redenering, want waarom zou je volgens haar logica dan een nieuw park stichten dat precies hetzelfde doet als zijn voorganger? Qua promotie nemen ze ook nauwelijks afstand van het eerste park: het logo is amper aangepast, bij de ingang staat een standbeeld van oprichter John Hammond en zelfs de genetica specialist Henry Wu (B. D. Wong, overigens de enige terugkerende acteur uit de vorige films) werkt nog altijd in het lab.

Dat de mensheid niet van zijn fouten heeft geleerd blijkt verder wanneer dino trainer Owen Grady (Chris Pratt) wordt benaderd door de kwaadaardige zakenman Vic Hoskins (Vincent D’Onofrio). Owen is een van de weinige mensen die een band heeft leren ontwikkelen met de dino’s. Als de Siegfried & Roy van de Velociraptors weet hij deze levensgevaarlijke roofdieren in bedwang te houden. Hoskins ziet een gouden kans om de raptors als wapens naar oorlogsgebieden te sturen. Hij wil maar niet begrijpen dat Owens band met de raptors is gebaseerd op wederzijds respect, en dat zijn eigen plan onvermijdelijk een averechts effect zal hebben. Vincent D’Onofrio speelt zo duidelijk de slechterik van deze film dat hij net zo goed meteen het hok van de raptors binnen zou kunnen lopen, verkleed als een biefstuk en met een bordje om zijn nek: ‘Eet Mij!’.

Maar de militaire plannen van deze boef zijn niet Owens enige zorg. Van Claire leert hij namelijk over de nieuwste publiekstrekker. Levende dinosaurussen zijn de normaalste zaak van de wereld geworden, de bezoeker kijkt nu meer naar zijn smartphone dan naar de attracties zelf. Daarom kregen de wetenschappers de opdracht om een nieuw schepsel te kweken: de gevreesde Indominus Rex. Deze collosale hybride dino bevat DNA van de Tyrannosaurus Rex… en nog een paar geheime dieren. Zelfs de leiding van het park mag de inhoud van zijn eigen product niet weten, wat een van de stomste fouten is die je als parkeigenaar kunt maken! Ik denk ook dat geen kijker moeite zou hebben met het raden van de DNA van dit beest (Wil je een hint? De Indominous Rex is heel slim). De geschiedenis heeft al aangetoond dat het onvoorspelbaar gedrag van een nieuw diersoort gegarandeerd tot ongelukken leidt. “Dit is geen dinosaurus meer,” meent Owen “het weet waarschijnlijk zelf niet eens wat het is. Jullie hadden hier nooit aan moeten beginnen!”.

De ethische discussie rond het creëren van een nieuwe dinosaurus voorziet de film op zich wel van een slimme invalshoek. Maar het grappige hieraan is dat je dezelfde argumenten kunt toepassen op de keuze van de schrijvers om überhaupt een gemuteerde dinosaurus in het script te verwerken. Bijna de hele film draait om dit beest. Waarom zouden we in een filmreeks over dinosaurussen nou een dino mutant willen zien? Zijn dino’s uit zichzelf niet al boeiend genoeg? “Het combineren van DNA hebben we vanaf begin al gedaan” zegt Henry Wu “wij zetten nu slechts één extra stap”. Ook dat is een legitiem punt in deze hele discussie. Een film met een beter script had een hoop interessante vragen kunnen oproepen rondom genetische manipulatie. Wie zijn eten uit de supermarkt haalt heeft ongetwijfeld genetisch gemanipuleerde groenten gegeten! Hoe ver zijn we dan verwijderd van een levensechte Indominous Rex? Maar laten we eerlijk zijn: deze hybride dino is niet meer dan een wanhopig trucje om de vorige films qua schaal te overtreffen. En dat doen ze door een roofdier te introduceren dat groter en gevaarlijker is dan de T. Rex, precies hetzelfde trucje dat men in de derde film al gebruikte.

Jurassic World 2

Oh the humanity!

Een Jurassic Park-film zou niet compleet zijn zonder een ouderwetse vernieling, aangericht door de dino’s. De Indominus Rex ontsnapt en zaait chaos over het hele eiland. Hij is een op hol geslagen moordmachine die enkel voor plezier doodt. Dit gedrag geldt overigens ook voor alle andere dieren uit het park. Het zijn allemaal monsters die zich gedragen alsof moeder natuur ze geprogrammeerd heeft om mensen aan te vallen. En toch blijft Owen met klem beweren dat het om doodgewone dieren gaat?

Zoals gebruikelijk in een Jurassic Park film moeten ook de kinderen oog in oog komen te staan met het gevaar op het eiland. Het super roofdier dat eerder met gemak een militaire patrouille wist uit te moorden krijgt het bijzonder moeilijk wanneer hij Zach en Gray moet achtervolgen. Zach kan namelijk autorijden en Gray is een rekenwonder: welk monster kan daar nou tegen op? Ondertussen leren we dat deze jongens geen sterke relatie meer hebben met hun ouders. Gray vreest dat ze binnenkort zullen gaan scheiden. Tante Claire hadden ze ook al jaren niet gezien. Ze kan zich niet eens herinneren hoe oud de jongens zijn en heeft het ook dit weekend te druk om tijd met hen door te brengen. De vraag is wat voor karakterontwikkeling je kunt verwachten van deze personages, als de kinderen amper tijd kunnen doorbrengen met hun moeder of tante. Aan het einde lijkt niemand wat te hebben geleerd over familiewaarden. Deze subplots hadden sterker kunnen uitpakken als op zijn minst één van de ouders met de jongens was meegegaan tijdens hun trip.

Het gebrek aan sterke personages is altijd de achilleshiel geweest van deze filmreeks. Een monsterfilm is namelijk niet spannend zonder mensen waar je gedurende de crisis een band mee ontwikkelt. Ook de hoofdrolspelers in de eerste film waren wat aan de simplistische kant, maar je voelde op zijn minst nog voldoende sympathie voor ze. Daarom wilde je hoe dan ook dat ze de crisis zouden overleven. Helaas valt niet hetzelfde te zeggen over de cast in deze film. Chris Pratt weet nog enigszins een leuke rol neer te zetten als een nuchtere maar toch gevatte actieheld. Afgezien van hem maakte het mij helemaal niks uit wie er wel en niet in deze film zou omkomen. Zelfs Omar Sy, de acteur die zo’n briljante rol speelde in Intouchables, slaagt er totaal niet in om indruk te maken.

Jurassic World 3

Ze proberen het niet eens…

De première van Jurassic World was eigenlijk voor vorig jaar al ingepland, maar de film werd destijds uitgesteld zodat het script herschreven kon worden. Wat ik me af vraag is hoe blijkbaar alle vier de schrijvers bij de climax moeten hebben gedacht: “Prima, hier moet niks meer aan veranderd worden! Zullen fans dit niet ervaren als een slechte parodie op Jurassic Park? Nee hoor!”.

Net als de leiding van het park heeft Jurassic World geen enkele les geleerd van de fouten van zijn voorgangers. Een aantal intelligente ideetjes gaven het plot aan het begin nog potentie om iets vernieuwends te bieden. Het mondt echter uit in een kruising tussen een herkauwing van het verhaal uit de vorige films, en een monsterfilm die geen poging waagt om zichzelf serieus te nemen… zoals ik jammer genoeg al vreesde. Zelfs de dinosaurussen zien er na 20 jaar minder overtuigend uit! Het lijkt wel alsof de visual effects elk deel weer slechter worden.

Het verbaasde mij nogal toen ik leerde dat ik met mijn mening tot een minderheid behoor. Blijkbaar waren veel mensen al tevreden met het zien van een ‘amusante popcorn-film’. Ik zou bijna zelf zeggen dat het oneerlijk is om dit met de eerste Jurassic Park te vergelijken. De originele film is nog altijd een van de meest invloedrijke Hollywoodfilms aller tijden. Is het echter vreemd om bepaalde verwachtingen te hebben van een officieel vervolg? De filmmakers kiezen er zelf voor om die verwachtingen te kweken, met hun promotie campagne. Ik denk dat mijn liefde voor het origineel mij er van weerhoudt om dit als een leuke B-film te zien. Het enige ‘wauw-gevoel’ dat Jurassic World bij mij op wist te wekken was het totale ongeloof dat ik ervaarde bij de absurdistische actiescènes in het laatste half uur. De climax is een nieuw dieptepunt in deze filmreeks, en dat zegt iemand die het gedrocht genaamd Jurassic Park III heeft gezien.

★1/2☆☆☆

Sandro Algra