Recensie | Lean on Pete (Raymond Doetjes)

Recentelijk heb ik een nieuwe acteur ontdekt, genaamd Charlie Plummer. Deze knul zag ik voor het eerst afgelopen week in de coming of age film King Jack en hij deed mij aan River Phoenix denken. Ik was niet zeker of dit nu gewoon die knul zijn aard was, dan wel of hij inderdaad een geweldig acteur was. Dus ik keek wat Charlie nog meer had gemaakt. En tot mijn verbazing zag ik All the Money in the World van Ridley Scott, The Clovehitch Killer, Dark Was the Night en Lean on Pete van Andrew Haigh, een editor en regisseur die ik erg lief heb. Dus ik heb op Amazon de bups besteld en met Prime laten komen en het weekend begonnen met Lean on Pete. 

Titel: Lean on Pete
Regisseur: Andrew Haigh
Scenario: Willy Vlautin
Cast: Charlie Plummer, Chloë Sevigny, Travis Fimmel, Steve Buscemi
Speelduur: 122 minuten
Genre: Drama /Avontuur
Release: mei 2018

Lean on Pete is het verhaal van Charlie Thompson en een oud racepaard genaamd “Lean on Pete”. Zou dit je pitch zijn, heb je na films als Black Stallion, Black Beauty en andere cliché paardenfilms de potentiële uitvoerende producenten al weggejaagd. Dus ik ben benieuwd hoe regisseur Andrew Haigh, die mij overviel met zijn enorme mooie film 45 years, geld heeft gekregen. Gelukkig heeft hij echter het geld gekregen om deze film te maken.

Charlie woont samen met zijn vader nadat zijn moeder hen heeft verlaten. Zijn vader is niet goed voor Charlie maar hij doet zijn best en is zeker geen slechte vent. Charlie en zijn pa hebben een amicale vriendelijke band. Dit wordt heel mooi duidelijk in de openingssequentie. De ontbijtscène van de openingssequentie is dan ook erg van belang voor het vormgeven van de motivatie van Charlie. Want Charlie z’n vader brengt niet voldoende geld en/of boodschappen en de motivatie wordt gepland.

Dus Charlie is opzoek naar voedsel. Tijdens een van zijn ochtend jogs ontmoet hij Dell (Steve Buscemi) die problemen heeft met zijn wagen en Charlie vraagt te helpen. Wanneer Charlie hoort dat hij 10 dollar verdient voor het verwisselen van een band, is hij benieuwd of er misschien meer te verdienen valt en vraagt Dell of hij een baan kan krijgen. Dell is niet meer de jongste en biedt de knul 25 dollar per dag. Dit zijn echter wel lange dagen, waarbij ze niet altijd ‘s avonds thuis zijn. Uiteraard is dat voor Charlie geen probleem, want zijn vader is ook niet altijd thuis.

Tijdens het werken voor Dell, raakt Charlie in de ban van het lieve maar nagenoeg afgeschreven racepaard Lean on Pete. Nadat Charlie de eerste dag voor de ruwe Dell heeft gewerkt en maar liefst 50 dollar kreeg, zien we dat Charlie, in tegenstelling tot zijn vader, de verantwoordelijk persoon is in het huishouden en komt hij met boodschappen thuis. Charlie’s vader is zeer trots op zijn 15 jarige zoon. Na een lekkere maaltijd is het bedtijd en dat is wanneer het mis dreigt te gaan. Een van de schuldeisers breekt in en steekt Charlie’s vader in de buik. Hij moet het ziekenhuis in en in Amerika is het “niet werken, geen inkomsten”. Dus Charlie draait extra diensten bij Dell. Charlie ontmoet daar Bonnie (Chloe Sevigny) die Dell’s joggy is. Charlie en Bonnie kunnen het goed vinden en Pete blijft ondanks zijn ouderdom nog steeds lokale racejes winnen en Charlie blijft verdienen. Op en dag komt Charlie er achter dat als Pete niet meer rendabel is dat hij verkocht wordt en dan in Mexico zal worden geslacht. De situatie met zijn vader gaat ineens ook heel slecht en Charlie wordt tot wanhoop gedreven. Hij steelt Dell’s truck met Pete erin en gaat op zoek naar zijn moeder. Echter zonder geld en inkomen kom je niet ver en dit zal het uiterste vragen van Charlie.

Analyse

Charlie Plummer zet de perfect Charlie Thompson neer. Deze knul is echt de nieuwe River Phoenix of Leonardo DiCaprio van de GenZ generatie. Je ziet als Charlie spreekt dat er veel meer in het kopie omgaat dan dat hij eigenlijk uitspreekt. Steve Buscemi is een perfecte werkgever. Het is eenvoudig deze rol als een ‘klootzak’ neer te zetten, waar er toch meer is dan dat. Steve, zijn character Dell moet ook voor zichzelf zorgen en is geen filantropische instelling, zeker omdat hij het zelf ook niet breed heeft. Daardoor moet hij pijnlijke keuzes maken die Charlie kwetsen en hij wilt toch ook Charlie helpen; dit wordt soort van evident wanneer Charlie in de laatste scène zegt “maar als ik de gevangenis in moet” en zijn tegenspeler zegt “dat hoef je niet”, suggereert dat Dell geen aanklacht heeft ingediend. Het mooie van deze film is dat er heel veel long-shots in zitten en de cast zich dus hélemaal kan storten op een scène. De camera is niet ‘aanwezig’ zoals tegenwoordig vaak het geval is met onnodige inserts en cut-aways. Hetgeen ironisch is, aangezien Andrew Haigh zijn carrière begon als editor, die vaak geneigd zijn om veel te knippen — dat is immers hun werk.

Haigh probeert al zijn films in volgorde te schieten en dat helpt Charlie Plummer in deze zeker. Je ziet het arme ventje ook echt dunner en vermoeider worden. Charlie gaf in een interview ook aan dat hij aan het einde op zijn laatste benen stond en geplaagd werd door paniekaanvallen — dat is nog eens bloeden voor je kunst.

Ik zeg altijd, “If you haven’t sufferd, keep on living! Live will take care of that”. Charlie lijdt dan ook enorm veel geestelijke pijn en als kijker die bekend is met die vorm van leed, zal dan ook gegarandeerd een brok in hun keel hebben. Die had ik in ieder geval wel.

Conclusie

Er zit werkelijk geen enkele zwakke acteur in deze film. Het feit, dat het een indie film is, en er dus noodgedwongen in echte voedselbanken en race stadions is gefilmd geeft de achtergrondactie ook een heel authentieke sfeer. Die bijdraagt aan het drama.

Alle karakters in Lean on Pete zijn ‘grijs’ en daardoor interessant. Ieder karakter doet iets waardoor ze niet echt goed of slechte zijn. Charlie’s vader is ongeorganiseerd en onverantwoordelijk maar wilt het beste voor zijn zoon. Dell, is misschien onnodig meedogenloos tegen een 15 jarige maar helpt Charlie wel in zijn situatie. Bonnie, is aardig en vriendelijk en een echte vriend voor Charlie, maar zij rijdt elk paard op tot het niet meer kan, en ligt hier niet wakker van. Een dakloze vriend van Charlie genaamd Silver (Steve Hahn) steelt van Charlie om zelf te eten maar biedt ook onderdak. De nuance maakt dit een zeer mooi verhaal en als kijker is het totaal geen cliché verhaal. Het had heel eenvoudig een cliché paardenfilm of een clichés arm straatjochie film kunnen worden, echter is het daardoor een hele volwassen film met een boodschap van hoop, compassie en soms het overschatten van de American Dream.

Je kunt niet anders dan 5 sterren geven voor dit karakter gedreven meesterwerk.

★★★★★

Raymond Doetjes, Subliminal-Artist Productions