Recensie | Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children (Guus Tijssen)

‘For something peculiar this film is quite the normality.” Een uitspraak die past bij meerdere films die sinds 2005 uit Tim Burtons schatkamer rollen. De titels klinken fantastisch, de cast is geweldig, de trailers zijn uitnodigend. Maar eenmaal in de zaal, wanneer de lichten gedimd zijn, bekruipt me tijdens de film een vreemd melancholisch gevoel. Een gevoel dat al snel neigt naar Déjà vu. En na een uur kijken weet ik het zeker, dit heb ik allemaal al een keer gezien. Of dat bij Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children ook het geval is lees je hieronder.

Titel: Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children
Regisseur: Tim Burton
Scenario: Randsom Riggs, Jane Goldman
Cast: Asa Butterfield, Eva Green, Samuel L. Jackson, Ella Purnell, Judi Dench
Genre: Fantasy, avontuur
Speelduur: 127 minuten
Release: 29 september 2016

Tim Burtons laatste film gaat over de onzekere Jacob (Butterfield) die probeert te achterhalen wie zijn opa vermoord heeft. Tijdens deze zoektocht komt hij terecht in Wales waar een zekere Alma LeFay Peregrine (Green) een tehuis heeft voor “peculiar” (eigenaardige) kinderen. De kinderen hebben allemaal een vreemde eigenschap, zo is de een onzichtbaar, kan de ander vuur maken, en is Emma lichter dan lucht. Net zoals in andere films waarin mensen superkrachten hebben, zijn er ook hier mensen die deze krachten gebruiken voor slechte doeleinden. Hier vertegenwoordigd door Mr. Barron (Sam Jackson) en The Wights. Het verhaal is alvast niet zo spectaculair; Jacob gaat ontdekken wat zijn eigenaardigheid is, moet het meisje regelen en Mr. Barron verslaan. En zo krijgen we een standaard verhaal in een verder leuk aangeklede film.

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children

Want de aankleding is natuurlijk fantastisch, Tim Burtons vaste kostuumdesigner Colleen Antwood is al meerdere keren genomineerd tijdens hun samenwerking en het zou me niets verbazen als ze ook hiermee weer een nominatie binnen haalt. Vorig jaar stond heel Vlaanderen in rep en roer omdat Tim Burton zijn nieuwste film aan het draaien was in Brasschaat, een gemeente bij Antwerpen. En het moet gezegd worden, de villa, hoewel ontzettend Vlaams van architectuur, past perfect in de film. Ook de eigenaardigheden van de alle kinderen zijn goed uitgewerkt en komen geloofwaardig over. Natuurlijk is dit niet onverwacht, al sinds zijn eerste films Pee-Wee (1985), Beetlejuice (1988) en Batman (1989) staat Tim Burton bekend om zijn gothic-geinspireerde world building. Zelfs de films die zich afspelen rondom minder fictionele personen en gebeurtenissen, zoals Ed Wood (1994) , Big Fish (2003) en Big Eyes (2014) krijgen de Tim Burton look en feel. Hevige felle kleuren, gecontrasteerd met donkere diepgrijze nachten. Films waarvan de karakters allemaal bigger-then-life zijn.

Big Fish, gaat over zo’n karakter, een man die verhalen verteld die toch niet waar kunnen zijn. Gevuld met veel van Tim Burtons karakteristieke toevoegingen leek de film bijna autobiografisch. Alsof Burton net als het hoofdkarakter, soms moeite heeft met echt onderscheiden van nep. Wat nu interessant is, is dat deze zeer persoonlijke film, de film waarnaar hij jaren heeft toegewerkt, zijn laatste échte goede originele film was. Hij heeft zijn gevoelens en angsten kunnen uiten en nu is hij ietwat leeg, ongeïnspireerd. Zijn creatieve vat kon volledig leeglopen met zijn volgende project: Charlie and the Chocolat Factory (2005) een zeer goede en prachtig vormgegeven film. Ik wist het toen nog niet, maar dit was Burtons hoogtepunt, twee films waarmee hij zich zowel persoonlijk als creatief volledig kon uitleven. Alle films hierna, voelen als kopieën, als mindere versies van de films die hij voor 2005 maakte.

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children recensie

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children is geen uitzondering. De cast is wel top en vooral Ella Purnell (als Emma) is heel overtuigend en een stuk constanter in haar kwaliteit dan hoofdrolspeler Asa Butterfield. Eva Green is fantastisch, met haar grote ogen en donkere make-up past ze perfect in de wereld van Burton. Misschien wordt ze wel zijn nieuwe muze na Helena Bonham Carter? Ook het design van de Hollows is fantastisch gedaan, lange dunne wezens zonder ogen. Ze lijken zo uit de nachtmerries van kinderen, of Burton zelf, tevoorschijn te zijn gekomen. Ook een scene waarin The Wights smikkelen van een dienblad oogballen is gruwelijk. Erg knap hoe het Burton hier lukt om deze perfecte mix van gruwelen en sfeer te vinden waardoor de film toch niet té eng word voor de kleinere kijkers.

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children is zeker niet slecht. Ondanks al dat tijdreizen, dat na een tijdje nogal verwarrend word, zorgt de film zeker voor een leuke avondvulling. Hij past perfect in de huidige rage van superheldenfilms zonder daarop te lijken en geeft een visueel spektakel waarbij de aandacht (helaas) wat minder naar het verhaal is gegaan. Hoewel Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children niet Burtons beste is, is hij Peculiar genoeg om je aandacht vast te houden.

Guus Tijssen.