Recensie | Mission: Impossible – Rogue Nation (Sandro Algra)

Wie had gedacht dat Tom Cruise op 53-jarige leeftijd nog altijd volle zalen kon trekken? Hij lijkt weliswaar amper ouder geworden sinds de eerste Mission: Impossible, maar naar mijn gevoel was hij de laatste jaren als actiefilmster al bijna afgeschreven. Zijn populariteit is er in ieder geval niet op vooruit gegaan wegens een aantal controverses rond zijn persoonlijk leven. Met Mission: Impossible – Rogue Nation, alweer de vijfde uit deze filmreeks, laat Cruise opnieuw zien waar hij het beste in is: spectaculaire stunts uitvoeren terwijl hij snedige oneliners roept. Zijn naam is al zo lang aan de Mission: Impossible franchise verbonden dat veel van mijn leeftijdsgenoten niet eens weten dat er twee tv-series zonder hem aan vooraf zijn gegaan. Lees hier Sandro’s recensie van Mission Impossible – Rogue Nation.

Titel: Mission: Impossible – Rogue Nation
Regisseur: Christopher McQuarrie
Scenario: Christopher McQuarrie, Drew Pearce
Cast: Tom Cruise, Jeremy Renner, Simon Pegg, Rebecca Ferguson, Ving Rhames, Sean Harris, Alec Baldwin
Speelduur: 131 minuten
Genre: Actie, Avontuur
Release: vanaf 30 juli 2015 in de bioscoop

Recensie Mission: Impossible – Rogue Nation | We kennen het allemaal al…

De film begint op de meest klassieke wijze waarop een Mission: Impossible film zou kunnen beginnen. Agent van de Mission Impossible Force (IMF) Ethan Hunt (Tom Cruise) ontdekt cruciale informatie bij het onderscheppen van een illegale wapendeal. Hij is ervan overtuigd dat hij hiermee het bestaan zou kunnen bewijzen van de geheime criminele organisatie: The Syndicate (een groep die ook een rol speelde in de tv-serie).

Het spoor leidt hem tot een platenzaak in het hartje van Londen. Na een gesprek met de eigenaar krijgt hij (jawel!) een lp in zijn handen geduwd met een instructieboodschap die hij alleen kan lezen met een technologisch geavanceerd apparaat binnen een geïsoleerd kamertje. Waarom gebruikt de IMF altijd zulke ver gezochte communicatiemethodes? Is het niet buitengewoon onpraktisch om een dure installatie in een winkeltje te plaatsen zodat het slechts één keer gebruikt kan worden?: “This message will self destruct.”. Maar boerenlogica speelt ook geen grote rol in deze films.

De geheime boodschap blijkt al gauw een truc te zijn van de Syndicate om Ethan in de val te lokken. Bewusteloos wordt hij gevangen genomen, en het laatste wat hij zich kan herinneren is het gezicht van een magere blonde man (Sean Harris). Wat volgt is de tijdloze intromuziek van Lalo Schifrin: dum du-dum du-dum-dum, dum du-dum du-dum-dum. Deze film, mocht je ervoor kiezen om het te kijken, weet de spanning in het eerste kwartier geweldig op te bouwen.

Mission: Impossible - Rogue Nation

Een onafscheidelijk team

Na Ethans verdwijning en diens falen om de Syndicate te ontmaskeren begint de directeur van de CIA (Alec Baldwin) vraagtekens te plaatsen achter de praktijken van de IMF. Hij haalt de senaat over om de groep te ontbinden, en Ethan wordt ondertussen gezocht op verdenking van het doelbewust zaaien van chaos. Gelukkig weet hij te ontsnappen met de hulp van spion Ilsa Faust (Rebecca Ferguson). Ondergedoken zet hij zijn missie voort om het brein achter de Syndicate te pakken en zijn eigen naam te zuiveren. Hij kan hierbij rekenen op de hulp van zijn trouwe collega’s.

Het IMF team heeft in de vorige films behoorlijk wat wissels meegemaakt, maar langzamerhand wordt het een steeds stabielere samenstelling. Computerexpert Benji Dunn (Simon Pegg) maakte zijn debuut met een bijrolletje in de derde film. Nu is hij echter een van de hoofdrolspelers, hij is Ethans beschermengel die zich constant zorgen maakt om zijn roekeloze acties. Nerds behoren over het algemeen tot mijn minst favoriete filmpersonages. Het zijn maar al te vaak zeer gestereotypeerde figuren waar je meer om hoort te lachen dan dat ze wat aan het plot bijdragen, met als gevolg dat ze alleen maar in de weg staan. Simon Pegg speelt echter een zeer bekwame agent, ondanks zijn sullige trekjes. Bovendien heeft hij op die manier een prima chemie met de nogal droge Tom Cruise. Een comedyacteur als hij bleek een ongebruikelijke maar toch waardevolle toevoeging aan deze filmreeks.

MI

De retro-actiefilm

“Waarom zien deze stunts er echt uit? Omdat ze echt zijn!”. Als je de laatste maanden vaak naar de bioscoop bent geweest zul je waarschijnlijk een korte making of hebben gezien van de scene waarin Tom Cruise aan een opstijgend vrachtvliegtuig hangt. Dat men er in de promotie voor kiest om juist dit gedeelte van de film te belichten zegt iets over onze kijk op moderne actiefilms. Veel mensen zijn het overmatig gebruik van CGI en snel montagewerk voor actiescènes zat aan het worden. Daarom zijn dit soort traditionele actiefilms zo aantrekkelijk, zeker als je een waaghals hebt als Tom Cruise die de stunts zelf op wil nemen. Het feit dat je zijn gezicht goed kunt zien wanneer hij bijna van het vliegtuig afwaait voegt net wat meer spanning toe aan zo’n moment.

Zoals ik eerder al opmerkte zijn lang niet alle keuzes in het plot voorzien van logica. Het feit dat een geheime agent die maandenlang moet onderduiken een heel arsenaal aan technologische snufjes tot zijn beschikking heeft is al behoorlijk absurd. Ook alle klassieke plotwendingen die we van deze franchise kennen ontbreken niet: van agenten die onverwacht overlopen tot de onthulling dat iemand in de kamer een masker draagt. Wellicht is het een idee om een drinkspelletje onder vrienden te organiseren om te testen wie deze wendingen het snelst weet te voorspellen. Want laten we eerlijk zijn: zonder die gimmicks zou de film niet Mission: Impossible – Rogue Nation mogen heten. Toch durf ik te zeggen dat dit de meest gebalanceerde film is gebleken uit de reeks (hoewel ik de vierde film niet heb gezien). Het plot heeft voldoende lagen om je aan het denken te zetten maar zorgt nooit voor verwarring. Met de juiste hoeveelheid humor en actie is het een zeer gave zomerfilm die geen moment té maf dreigt te worden. Het lijkt erop dat sommige filmseries juist met de tijd verfijnder worden.

★★★★☆

Sandro Algra