Recensie | Pain & Gain (Fabian van der Starre)

“Hier zijn vaklui voor nodig, maar jullie zijn amateurs.” De overheid doet ontvoeringen in 43 seconden: Van de inval tot de extractie. Stel je nu eens voor dat dit door bodybuilders wordt uitgevoerd, die geen ervaring bezitten maar wel met een dosis humor. Deze variatie is te bewonderen in de film Pain & Gain, welke gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Voor diegene die dit verhaal niet kennen, is de vraag: Komen ze met de ontvoering weg?

Titel: Pain & Gain
Regisseur: Michael Bay
Cast: Mark Wahlberg, Dwayne Johnson, Anthony Mackie, Tony Shalhoub, Ed Harris, Rob Corddry, Bar Paly, Rebel Wilson, Ken Jeong, Larry Hankin
Speelduur:129 minuten
Genre: Komedie, Misdaad, Drama

Sun Gym gang

Daniel Lugo (Mark Wahlberg) is het zat dat hij hard werkt maar niet rijk is. Samen met zijn beste vriend Adrian Doorbal (Anthony Mackie) wilt hij een ontvoering uitvoeren, maar het plan is te klein voor twee personen. Hij rekruteert Paul Doyle (Johnson), de grootste spierbundel van allen. Doyle is een gelovige, onwetende ‘softie’. Hij wordt dan ook wel de zwakke schakel genoemd. De drie amigo’s ontvoeren op amateuristische wijze een rijke cliënt van Lugo, Victor Kershaw (Shalhoub). Dat gaat natuurlijk niet zo gemakkelijk als ze denken. Victor toont sublieme slimheid en het kost het trio veel moeite om zijn medewerking te krijgen.

Waargebeurd verhaal

Pain & Gain is gebaseerd op het waargebeurde verhaal uit de jaren ’90. In oktober 1994 kwam Daniel Lugo met het plan om Marc Schiller te ontvoeren. Lugo beweerde dat Schiller van hem en gymlid Jorge Delgado gestolen had. Het plan van de ontvoering stelde Lugo voor aan Noel Doorbal, Carl Weekes en Stephenson Pierre die elkaar kenden via de Sun Gym en de groep ging hier mee akkoord. Na de ontvoering hadden ze 2.1 miljoen dollar aan geld, huizen en andere materialen verkregen. Uiteindelijk raakte het geld op en planden ze nog een ontvoering, welke vreselijk mis ging. De georganiseerde bende werd opgepakt en beschuldigd van afpersing, ontvoering en moord. Sommigen werden ter dood veroordeeld. De rest kwam in de gevangenis terecht. Tijdens de film word je er meerdere keren aan herinnert dat de film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Hoe gek de groep het ook maakt, toch is het volgens de filmmakers allemaal ‘echt gebeurd’. Aan het einde van de film worden tijdens de aftiteling de gelijkenissen tussen de acteurs en de ‘echte’ personen getoond.

‘Klein’ budget

Opgegroeid in Los Angeles, heeft regisseur Michael Bay in 20 jaar tijd al een aantal grote blockbusters op zijn naam staan. Hij is bekend geworden met zijn hit-film Bad Boys, om verder te gaan met Pearl Harbor, Armageddon en de Transformers films. De regisseur wilde Pain & Gain al sinds 2000 maken, maar deze werd opzij geschoven voor de Transformers franchise. Nu had hij dan eindelijk de tijd om Pain & Gain alsnog te regisseren en koos hij voor de verandering voor een ‘kleine film’ die niet veel zou kosten. Het is maar wat je niet veel vindt. Zelf lijkt mij een budget van 26 miljoen dollar erg veel in vergelijking met een film zoals Paranormal Activity. Deze film is gemaakt met een budget van slechts 15.000 dollar.

Christopher Markus en Stephen McFeely hebben het script geschreven op basis van de artikelen van Pete Collins. Markus en McFeely hebben grote namen op hun naam staan waaronder de Narnia franchise en Captain America: The First Avenger. Het script lijkt speciaal om Mark Wahlberg heen te zijn geschreven. Zo worden zijn herkenbare grappen meerdere malen gebruikt, net als in de komedie Ted.

Stijl

Door middel van flashbacks wordt een stukje achtergrond van de hoofdpersonages getoond. Zo kom je te weten dat Paul Doyle een gereformeerde cocaïne verslaafde is, die net uit de gevangenis is vrijgelaten om zijn leven te beteren. Het helpt om een vollediger beeld te krijgen waar de personages vandaan komen en is vooral bedoeld om sympathie op te wekken.

De film maakt veelvuldig gebruik van slow motion shots, vaak op de momenten waar tijdens je een voice-over hoort. Dit is erg prettig gedaan en bedoel om zo veel informatie in korte tijd te leveren aan de kijker. Bij Michael Bay is dit vaak de stijlkeuze en hetgeen komt dan ook vaak in zijn films terug. Daarnaast wordt, in ongeveer dezelfde hoeveelheid, het scherm stilgezet (freeze) waar je een soort van locked gevoel bij krijgt.

Gevoelige kant van The Rock

Dwayne Johnson speelt een andere rol dan die we van hem gewend zijn. Normaal gesproken zien we hem vaak als een krachtpatser die alles en iedereen aankan. Nu ga ik niet beweren dat dit hier niet het geval is, maar hij toont een hele andere kant van zijn acteertalenten. The Rock laat zich zien als een gevoelige, liefhebbende, keiharde crimineel op zoek naar een tweede kans. Aangezien Paul Doyle meedoet aan de ontvoering van Victor Kershaw, pakt dit natuurlijk niet goed uit.

Compleet overbodig

Zoals eerder bekend gemaakt werd, speelt onze eigen Yolanthe een kleine rol in de film. Wij hadden een clip vrijgegeven met haar scene, waar ze belabberd Engels praat. Op basis van dit denkt men wellicht dat ze een buitenlandse schone speelt, maar niets is minder waar. Ze speelt gewoon een Amerikaanse die gebrekkig Engels spreekt. Haar rol valt dan ook in de categorie overbodig en levert totaal geen toegevoegde waarde aan de film.

Cameo’s

Yolanthe is niet de enige die een cameo maakt in de film. De welbekende acteur van The Hangover en Community, Ken Jeong, maakt een verschijning als de excentrieke Johnny Wu, die de trigger is voor Lugo om de ontvoering uit te voeren. Daarnaast zien we Rebel Wilson wederom haar eigen komische (lees: oversekste) personage spelen. Gelukkig is haar (bij)rol iets groter dan die van Jeong. Een rol die nog kleiner is dan die van Yolanthe, is die van Peter Stormare (Prison Break). In de trailer is te zien hoe Doorbal op bezoek gaat bij de dokter. In bovenstaande trailer is te zien hoe hij medische hulp zoekt na het langdurige gebruik van steroïden, maar de dokter in kwestie is niet in beeld. Het is dan altijd een leuke verassing om een bekende acteur als Storemare, in een cameo’s te zien.

Eerst Pain, dan pas Gain

Rondom mij hoorde ik veel goede berichten over de film. Zo zou men compleet vlak liggen van het lachen. Nu is dit op sommige momenten inderdaad het geval, met name aan het eind, maar het haalt helaas niet het niveau van een film als The Heat. Bij deze film was het volledige publiek namelijk constant aan het lachen, terwijl bij Pain & Gain dit langzaam op gang kwam. Het is weliswaar een komisch verhaal, maar had meer komische elementen kunnen bevatten. Aan de andere kant is het begrijpelijk dat deze er niet zo veel in zitten, juist omdat het gebaseerd is op het waargebeurde verhaal. De nabestaanden van de slachtoffers waren erg kwaad dat Bay er een komedie van heeft gemaakt, terwijl het voornamelijk een drama is.

De boodschap van de film lijkt te zijn: Wees een doener, ook al pakt dat niet altijd goed uit. De personages nemen dit ten harte en de situaties waarin de drie amigo’s belanden, escaleren gedurende de film steeds meer en deze worden richting het einde erg over the top. Dit ervaar ik zelf als iets positiefs, omdat hier veel humor bij gemoeid is. Op sommige momenten doet de film denken aan Breaking Bad. Als je de serie volgt en deze film ziet, snap je waarom. In de tv-serie staan de hoofdrolspelers namelijk ook in hun ondergoed lijken weg te werken.

Pain & Gain is een film die langzaam op gang komt. De lengte van de film is dan ook precies goed: niet te lang, niet te kort. Tevens voelt Pain & Gain als een echt bodybuilder film. Er wordt veelvoudig gesproken over hoe geweldig een gespierd lichaam is, waardoor de film haast een promotiefilm is voor fitnesscentra. Al met al is het een leuke film met aardig wat humor en deze is ook zeker aan te raden, mits je van Mark Wahlberg’s humor houdt. In hoeverre de werkelijkheid benaderd wordt, is natuurlijk niet te zeggen. In het waargebeurde verhaal kwamen ze in ieder geval niet weg met hun plan, maar of dit ook het geval is in deze film zul je zelf in de bioscoop moeten zien!

Fabian van der Starre