Recensie | Sin City: A Dame to Kill For (Sandro Algra)

Wat hebben de films Sin City en 300 met elkaar gemeen? Beide zijn gebaseerd op een stripreeks van Frank Miller, beide kregen dit jaar een langverwacht vervolg en in beide vervolgfilms speelt Eva Green een soortgelijke rol. Na een wachttijd van 7 jaar was afgelopen lente 300: Rise of An Empire eindelijk in de bioscoop te zien. Veel fans waren echter teleurgesteld met het eindresultaat. Sin City: A Dame to Kill For heeft maar liefst 9 jaar op zich laten wachten. Het is moeilijk om de populariteit van het origineel te evenaren. Was dit het wachten wel waard?

Titel: Sin City: A Dame to Kill For
Regisseur: Frank Miller, Robert Rodriguez
Scenario: Frank Miller
Cast: Clive Owen, Mickey Rourke, Jessica Alba, Bruce Willis, Eva Green, Joseph Gordon-Levitt, Josh Brolin, Jamie Chung, Rosario Dawson, Ray Liotta, Jeremy Piven
Speelduur: 103 minuten
Genre: Actie, Thriller
Release: vanaf 28 augustus 2014 in de bioscoop

Kunst gemaakt van kitsch

Er zijn weinig Hollywoodfilms waarin seks en geweld in zo’n rap tempo en zo ongefilterd in beeld worden gebracht als de eerste Sin City. Uiteraard was de genreaanduiding ‘actie’, maar eigenlijk had ‘gratuit’ net zo goed volstaan. Toch wist het eerste deel meer te bieden dan enkel een stimulans van het mannelijk reptielenbrein. Met de bizarre personages en surrealistische omgevingen oogde het bijna letterlijk als een strip die tot leven kwam. De manier waarop met zwart-wit werd omgegaan was een duidelijke knipoog naar Film Noire, een filmgenre dat sinds de jaren 50 min of meer was uitgestorven. De verschillende verhaallijnen die rechtstreeks uit een pulptijdschrift leken te zijn overgenomen waren uiterst simpel maar wel erg effectief in het creëren van een constante spanningsboog.

Sin City, was kortom een film met een heel eigen stijl die een bijzonder creatieve draai wist te geven aan een aantal zeer eenvoudige concepten. De opzet van dit vervolg is niet wezenlijk anders. Zo richt een van de personages nadat deze uit een auto wordt gegooid zich tot het publiek “I wake up in mid-air; the pavement rushes up to give me a big, sloppy kiss”. Het is een erg gekunstelde manier om te zeggen ‘ik viel net op m’n bek’, maar wel een die een glimlach op je gezicht tovert.

Marv is back!

In de vorige film kreeg de onverslaanbare vechtmachine Marv (Mickey Rourke) de doodstraf opgelegd na het vermoorden van een kardinaal. Gek genoeg is hij springlevend in dit deel. Maar aangezien de eerste film was opgedeeld in losse hoofdstukken moeten we er maar van uitgaan dat zijn verhaal zich nu wat eerder afspeelt. Als dat inderdaad het geval is zijn er alsnog enkele details die qua tijdlijn niet helemaal lijken te kloppen… Maar wat maakt het ook uit, het belangrijkste is dat Marv terug is! Hij is nog even stijlvol met zijn lange wapperende jas, zijn gigantische kin en zijn onverzadigbare dorst naar bloed.

In het vorige deel speelde Marv een leidende rol in zijn tocht om de dood van een onschuldige hoer te wreken. Nu duikt hij telkens in andere verhalen op om zijn vrienden bij te staan met hun persoonlijke vendetta’s, en dat doet hij puur voor de lol. Marv is wat dat betreft degene die de hele film met al zijn subplots bij elkaar houdt. Helaas verlies je daardoor eerder je interesse in deze krachtpatser. Hij wordt niet meer gedreven door de obsessieve wraakzucht die hij in de eerste film had. Het voelt echt alsof ze met dit personage een stapje terug hebben gedaan, wat in feite ook het geval is.

De agent en de stripper

Na een bittere rivaliteit met een pedofiel nam agent John Hartigan (Bruce Willis) het heft in eigen hand en doodde deze man in een vuurgevecht, allemaal om de jonge stripper Nancy Callahan (Jessica Alba) te beschermen. Het gevaar was hiermee niet meteen geweken. De schurk was namelijk zoon van de machtigste en wreedste man in de hele stad: senator Roark (Powers Boothe). Om Nancy nog meer ellende te besparen besloot hij een einde te maken aan zijn leven. Vier jaar later waakt Johns ziel nog altijd over Nancy, die diep in de put zit door het verlies van de enige man waarvan zij ooit heeft gehouden. Ze is constant aan de sterke drank en oefent elke dag op de schietbaan om zich voor te bereiden op de kans om Roark om zeep te brengen.

Het is gaaf om Nancy de transformatie te zien ondergaan van verlegen meisje naar gekwelde ziel met een missie. Eindelijk speelt ze een actieve rol in het verhaal in plaats van zich steeds weer gevangen te laten nemen. Helaas was ik op dit punt een beetje uitgekeken op het hele conflict met de Roarks. De hele familie kwam uitgebreid aan bod in de eerste film en in feite had Hartigan de senator al min of meer verslagen met zijn zelfmoorddaad.

De keerzijde van geluk

Vreemdeling Johnny (Joseph Gordon-Levitt) arriveert in Sin City om zijn geluk als professionele gokker te beproeven. Hij begint met één dollar en bouwt in de loop van de avond een klein fortuin op. Tijdens een pokertoernooi is hij zelfs senator Roark de baas. “Maak dat je wegkomt!” waarschuwt een politieagent, “de senator tolereert geen verlies!”. In plaats van dat advies te volgen gaat hij met serveerster Marcie (Julia Garner) aan zijn zijde de stad in om de nacht van zijn leven te beleven. Maar het noodlot slaat al gauw toe: Johnny en Marcie krijgen allebei te maken met de wrok van Roark en zijn op straat niet meer veilig.

Johnny leert nu op de harde manier dat hij Roark niet moet onderschatten. Het is een beetje vreemd dat hij dit niet wist aangezien al snel blijkt dat de rivaliteit tussen beide heren een voorgeschiedenis kent en zij nog een appeltje met elkaar te schillen hebben. Nu Roark zijn leven bedreigt is Johnny meer dan ooit vastberaden om de senator te vernederen… in nog een pokerwedstrijd. Het klinkt niet bepaald als een meesterlijk plan, en de confrontatie aan het eind van dit verhaal eindigt dan ook in een lichte anticlimax.

Wat is er gebeurd met Clive Owen?

Dwight McCarthy (Josh Brolin) is een privédetective die zijn verleden vol drank en geweld achter zich probeert te laten. Zijn leven wordt nogmaals op z’n kop gezet als zijn ex Ava Lord (Eva Green) hem opbelt. Jaren geleden verliet ze Dwight om met een miljonair te trouwen, maar nu ze door haar man wordt mishandeld keert ze wanhopig naar hem terug om hulp te vragen. Dwight weet dat een ontmoeting met deze vrouw alleen maar problemen met zich mee kan brengen. Toch kan hij nooit nee tegen haar zeggen, zij is nou eenmaal een dame om een moord voor te plegen.

Het duurde even voordat ik doorhad dat het om dezelfde Dwight gaat als in de eerste film. Dat komt omdat hij toen gespeeld werd door Clive Owen. Op zich is dat geen probleem, Josh Brolin weet met zijn acteerwerk een grotere indruk op mij te maken. Ook Eva Green is weer een geweldige femme fatale, net als in 300: Rise of an Empire. Met haar dodelijke staar is zij gewoon geknipt voor dit soort rollen.

Te weinig risico’s

Een belangrijk kritiekpunt op 300: Rise of An Empire was dat de vele flashbacks afbraak deden aan de vertelstijl van de eerste film die aan een meer lineaire structuur vasthield. Sin City: A Dame to Kill For is wat dat betreft veel conservatiever, in de zin dat de bekende structuur en personages min of meer onaangetast blijven. Is dit deel zwakker dan het origineel? Jazeker, het zijn grotendeels dezelfde verhalen en het ‘wauw-effect’ is er inmiddels af. Is het terecht dat het een flop dreigt te worden? Nee, helemaal niet. Het buitensporig geweld en de ‘kleurvolle’ personages zijn nog even vermakelijk. Op visueel vlak is de film nog altijd een meesterwerk.

Ik vermoed dat er na het lange wachten gewoon niet meer zo’n belangstelling was voor een vervolg. Net als 300 was Sin City namelijk een film die ons de eerste keer allemaal verraste met zijn unieke en extravagante stijl. Eigenlijk kon dit vervolg al bij voorbaat nooit meer dezelfde impact hebben. Waarschijnlijk was het veel interessanter geweest als ze wat meer risico’s hadden genomen door bijvoorbeeld geheel nieuwe hoofdpersonages te gebruiken. Volgens mij had dit best gekund: 9 jaar na dato ligt het verhaal toch al niet meer vers in het geheugen. Maar misschien zat je al deze jaren wel te wachten om de bekende gezichten weer terug te zien. Als je uitkeek naar een vervolg dat verder bouwt op de verhalen uit het eerste deel dan is dit zeker een film die je moet zien.

Sandro Algra