Recensie | Skyscraper (Sandro Algra)
Yes! 9 juli was het dan zo ver: de première van Dwayne ‘The Rock’ Johnsons nieuwe actiefilm Skyscraper. De speciale gast van de avond was onze Nederlandse kickbokser Rico Verhoeven. Zit hij in de film? Nee… maar het is al genoeg dat hij The Rock persoonlijk heeft ontmoet. Wellicht zien we hem nog in Hollywoodfilms zodra hij een punt heeft gezet achter zijn sportcarrière.
Titel: Skyscraper
Regisseur: Rawson Marshall Thurber
Cast: Dwayne Johnson, Neve Campbell, Chin Han, Roland Møller, Noah Taylor, Byron Mann, Pablo Schreiber, McKenna Roberts, Noah Cottrell
Scenario: Rawson Marshall Thurber
Genre: Actie / avontuur
Release: Vanaf 12 juli 2018 in de bioscoop
Met een handjevol blockbusters per jaar kan het haast niet beter gaan met Dwayne Johnson. De man lijkt een soort Arnold Schwarzenegger charisma te hebben. Hij wordt vaak gecast als een moordmachine, die eruit ziet alsof hij je hoofd van je romp kan trekken. Dat weet hij dan weer te compenseren met een brede glimlach en twee grote puppy ogen. Hoe kun je nou niet van deze man houden? Met vooralsnog teleurstellende opbrengsten lijkt Skyscraper een misstapje te worden in zijn carrière. De kritiek die ik van haast elke recensent hoor is dat de film teveel overeenkomsten zou tonen met klassieke actiefilms als The Towering Inferno (1974) en Die Hard (1988). Daarom heeft het ook geen zin om over het plot van deze film te praten, we hebben het immers al duizend keer eerder gezien.
Voordat we deze film afschrijven wegens gebrek aan originaliteit is het natuurlijk handig om rekening te houden met alle Die Hard klonen van de afgelopen jaren. Steven Seagal was met Under Siege (1992) al een van de eerdere actiehelden die de Die Hard formule hergebruikte, namelijk: ‘Terroristen kapen een zwaar beveiligde basis en gijzelen onschuldige burgers. Onze onverslaanbare held is de enige die ze nog kan stoppen!’. In 2013 werd Het Witte Huis door maar liefst twee terreurorganisaties gekaapt, één keer in Olympus has Fallen en één keer in White House Down. De South Park aflevering Super Fun Time (2008) draait om Duitse terroristen die een Burger King beroven, waarvan de baas verdacht veel lijkt op de Die Hard slechterik Hans Gruber. Er zijn al zoveel ‘Die Hardige’ actiefilms dat zelfs de titels nu worden hergebruikt. Playmate Ana Nicole Smith speelde de hoofdrol in Skyscraper (1996), een van de slechtste actiefilms allertijden. Dat onze favoriete actiefilm (sorry, ‘kerstfilm’) uit 1988 nog steeds schaamteloos gekopieerd blijft worden zegt denk ik net zoveel over de invloed van deze Bruce Willis klassieker als over hedendaagse films. Het is een beetje deprimerend dat Hollywood na 30 jaar nog afhankelijk is van zo’n uitgekauwde formule.
Dwayne Johnsons nieuwe film is zo overduidelijk een Die Hard kloon dat de makers daar zelfs trots op lijken te zijn. De scene waarin The Rock met een koord naar een lagere verdieping van de wolkenkrabber slingert is bijna één op één overgenomen (wat Skyscraper uit 1996 overigens ook al deed) . Het script is zo transparant dat je de aantekeningen bijna op het scherm kunt lezen: ‘Nu trapt The Rock een ruit in, net als Bruce Willis’. Achter de filmposters zit ook weinig subtiliteit; ze zijn letterlijk ontworpen alsof ze 30 jaar lang opgevouwen in een privécollectie hebben gelegen.
Ondanks het flinterdunne script (waarvan ik overtuigd ben dat de schrijver het heeft geschreven met enkel de copy-paste tool) heb ik me bij de première van Skyscraper ontzettend vermaakt. Haast elke plotwending of oneliner kun je met weinig moeite voorspellen, waarmee het een ideale film is voor een drinkspelletje. Het klinkt misschien raar dat ik dit rommeltje probeer te verdedigen terwijl ik me meestal kapot erger aan zulke clichématige films. Kort geleden schreef ik nog een uiterst negatieve recensie over Jurassic World: Fallen Kingdom. Mijn probleem met die film heeft grotendeels te maken met de volstrekt charismaloze hoofdpersonages, die ik graag een voor een in hun gezicht zou willen slaan. Skyscraper weet zijn gebrek aan substantie grotendeels te compenseren met een volledig sympathieke hoofdrolspeler, en zijn even sympathieke familie. Een van de meest belachelijke momenten in de film is de climax, wanneer de echtgenote van The Rock puur met boerenverstand het beveiligingssysteem van het gebouw weet te activeren. Op dat moment kreeg ik zin om op te staan om de film een ultra sarcastische ‘slow clap’ te geven.
Met concurrentie van meer fatsoenlijke zomerfilms als Ant-Man and the Wasp kan ik me voorstellen dat de belangstelling voor de nieuwe Dwayne Johnsom film klein is. Maar als je van plan bent om een domme actiefilm op te zetten tijdens een Netflix avondje met je vrienden dan is dit wat mij betreft DE domme actiefilm van 2018.
Cijfer: ★★☆☆☆
Vermaak gehalte: ★★★★☆
Sandro Algra