Recensie | Star Trek: Into Darkness (Peter Solvani)

Na 4 jaar wachten is hij eindelijk hier, het vervolg op J.J. Abrams herbewerking van de Star Trek filmserie, namelijk Star Trek: Into Darkness. Nadat in 2009 Abrams Star Trek film uit kwam, was het al duidelijk dat er een vervolg zou komen op deze zeer succesvolle eerste film. De afgelopen paar maanden groeide de anticipatie enorm. Diverse clips en posters gaven al een zeer donker beeld weer van een Star Trek Universum in grote problemen.

Titel: Star Trek: Into Darkness
Regisseur: J.J. Abrams
Scriptschrijver: Roberto Orci, Alex Kurtzman, Damin Lindelof
Hoofdrollen: Chris Pine, Zachary Quinto, Benedict Cumberbatch, Zoë Saldana, Karl Urban, Simon Pegg
Genre: Science Fiction, Actie
Speelduur: 132 min
Release: vanaf  6 juni 2013 in de bioscoop

J.J. Abrams tekende wederom voor de regie en ook hoofdrolspelers Chris Pine (Captain Kirk), Zachary Quinto (Mr. Spock), Zoë Saldana (Uhura), Karl Urban (Dr. Leonard ‘Bones’ McCoy) en Simon Pegg (Scotty) tekende opnieuw voor hun respectievelijke rollen in de film. Verder werd Benedict Cumberbatch aangetrokken om ‘de slechterik’ John Harrison te vertolken. Voor diverse bijrollen werden Alice Eve (Carol Marcus), Bruce Greenwood en Peter Weller toegevoegd aan de cast. Wederom namen Roberto Orci en Alex Kurtzman, met toevoeging van Damon Lindelof, het schrijven van het script voor hun rekening.

Dit keer begint het verhaal tijdens een missie op de planeet Nibiru waar Kirk en Bones voor hun leven moeten rennen omdat ze op de hielen worden gezeten door het inheemse volk van deze planeet. Waarom? Kirk heeft zijn handen weer eens niet thuis kunnen houden en hierbij één van de belangrijkste regels van Starfleet in de wind geslagen namelijk, “Geen contact maken met een inheems volk, dat geen aanwijsbare hogere beschaving heeft ontwikkeld”. Ondertussen proberen Spock, Uhura en Sulu (John Cho) de planeet van totale vernietiging te voorkomen. Na een spectaculaire ontsnapping van beide partijen wordt Kirk bij terugkomst op Aarde op het matje geroepen en als gevolg van zijn ‘reddingsplan’ gedegradeerd tot 1ste officier. Niet veel later vindt er een aanslag op Starfleet plaats in London. Hierdoor worden alle hoge officieren bijeengeroepen om te beraden om de ‘terrorist’ John Harrison, die blijkbaar achter deze aanslag zat, te arresteren. Tijdens deze vergadering slaat John opnieuw toe en weet weer te ontsnappen.

Deze aanval heeft grote gevolgen voor Starfleet, maar vooral ook voor de tevens aanwezige Kirk en Spock. Kirk stelt voor om samen met de hele Enterprise bemanning de terrorist John Harrison te arresteren en hem voor zijn daden te laten berechten, maar dit verloopt weer heel anders dan gepland. Tijdens de zoektocht naar John komen ze oog in oog te staan met een zeer bekend, vijandelijk, vechtersras en dat gaat de bemanning niet in de koude kleren zitten. Na de arrestatie van John begint het verhaal pas echt vorm te krijgen. Hoe het verhaal verder ontwikkeld en uiteindelijk afloopt, zul je toch zelf in de bioscoop moeten bekijken.

Star Trek: Into Darkness maakt gebruik van de inmiddels bekende 3D-technologie. Dat ik een liefhebber ben van deze technologie in de hedendaagse films steek ik niet onder stoelen of banken, maar voor deze film was het echt niet nodig geweest. Het aantal scènes wat daar ‘profijt’ van heeft, kunnen prima in 2D worden vertoond. Ook de scènes in het IMAX formaat zorgen niet voor dermate meer diepte. Als deze film zonder al die ‘toevoegingen’ was vertoond, zoals in de footagescreening van enkele weken geleden, was ik ook heel tevreden geweest. Daarnaast zijn er de soms oh-zo irritante lensflares waar J.J. Abrams bekend om is. Deze worden te pas en te onpas gebruikt, waardoor scènes vaak bijna niet te volgen zijn. Best wel jammer, want het zijn momenten die belangrijk zijn voor het goede verloop van de film. De special effects die door harde sound effects worden ondersteund, zijn zeer indrukwekkend. Daar is ook alles mee gezegd.

Verder worden in deze film een aantal karakters verder uitgediept. Vooral de relatie tussen Spock en Uhura krijgt een prominente plaats in deze film. Ook de relatie tussen Kirk en Captain Pike krijgt het zwaar te verduren. De overheersende spanning wordt gelukkig regelmatig doorbroken door de komische Simon Pegg (Scotty). Net zoals in de originele serie en eerste Star Trek films is ook deze film doordrenkt met de grappige opmerkingen van Bones McCoy (Karl Urban). Maar deze film wordt dit keer niet gedragen door de reeds bekende cast, maar door Benedict Cumberbatch. Deze Engelse acteur, bekend van zijn moderne vertolking van Sherock Holmes, speelt de sterren van de hemel. Zijn gezichtsuitdrukking tijdens een zeer intense scène, waar ik niets over ga zeggen, is echt briljant te noemen.

Als (semi) Trekkie zag ik zeer opvallende verwijzingen naar de originele serie en de eerdere films en dat maakt het heel nostalgisch. Het verhaal is zeer sterk, maar is niet vrij van plotholes. Vooral tegen het einde van de film beginnen deze op te vallen. De film is natuurlijk een ‘must see’ voor de diehard Star Trek fan, maar ook de ‘gewone’ filmbezoeker kan hier lekker van genieten zonder het Star Trek Universum te kennen. Al met al een 130+ minuten durende rollercoaster ride met een hoog entertainment waarde.

Peter Solvani