Recensie The French Dispatch | De meest viscerale Wes Anderson film

Sommige regisseurs hebben met hun filmografie een grote status bereikt. Een waarvoor mensen diens film zullen bezoeken, ongeacht de cast, het verhaal of andere aspecten. Ik spreek nu niet over iedereen, maar wel over echte liefhebbers van film. En Wes Anderson is er zo een. De meester van cinematische symmetrie, perfectie in een shot en humor zo droog als een handdoek trekt altijd mensen naar de zalen. In Nederland was er toch niet veel vertrouwen in The French Dispatch, zijn nieuwste film. In de onderstaande recensie van de film The French Dispatch lees je of dat terecht is.

Titel: The French Dispatch
Regisseur: Wes Anderson
Cast: Benicio Del Toro, Adrien Brody, Tilda Swinton, Léa Seydoux, Frances McDormand, Timothée Chalamet, Jeffrey Wright, Bill Murray, Owen Wilson
Scenario: Wes Anderson, Roman Coppola, Hugo Guinness, Jason Schwartzman
Genre: komedie, drama, romantiek
Speelduur: 108 minuten.

Recensie The French Dispatch

Ik ben op dit moment erg gelukkig in het leven. Films komen weer uit, naar het filmtheater gaan is weer mogelijk en ik werk nu in een lokale bioscoop. Dat betekent dat ik kosteloos de zaal in mag, na werkuren. Hier zal ik dus de meeste winst uit halen! Helaas kwam ik erachter dat The French Dispatch niet zal draaien in de meeste kleinschalige bioscopen. Disney heeft niet veel vertrouwen in de film en er is tot nu toe nog niet erg goed over gesproken. Toch was ik zeer benieuwd naar de film, want, het is een Wes Anderson film. Dus ben ik naar Den Haag gereisd om de film in Pathé Buitenhof te kijken, de vroegste voorstelling die ik kon vinden op de eerste draaidag. En het eerdergenoemde gebrek aan vertrouwen is me ergens wat duidelijker geworden. Toch heb ik ook een goed woordje over The French Dispatch te doen.

The French Dispatch presenteert een collectie verhalen uit de laatste uitgave van een Amerikaans tijdschrift dat in de 20ste eeuw in een fictief Frans stadje gemaakt werd. Drie verhalen staan centraal: een kunstenaar die levenslang in de gevangenis zit, opstanden van studenten, en een kidnapping die is opgelost door een chef. De film is net zo verwarrend als alle Wes Anderson films. Maar daar zit zeker schoonheid in.

Het project blinkt vooral uit op het technische vlak. Dit is de meest viscerale film die Wes Anderson gemaakt heeft; prachtig felle kleuren, in-your-face camerawerk en uiteraard, de welbekende symmetrie. De film ziet er uitmuntend uit. De cast is natuurlijk overvol. Er zitten zoveel grote namen aan dit project vast. Dit tot het punt dat je zou denken dat heel het budget van de film compleet gespendeerd wordt aan alle bekende acteurs, zodat ze hun gezicht voor een minuut in beeld kunnen tonen.

Het bijzondere aan deze film is ongetwijfeld de structuur. De film zit in elkaar alsof je een magazine leest. Uiteraard is dit opzettelijk gedaan, omdat The French Dispatch ook een tijdschrift is. Maar het werkt heel goed, door duidelijk een proloog, een eerste verhaal, een tweede verhaal, een derde verhaal en een epiloog te hebben. Dit alles natuurlijk zo stilistisch als altijd.

Aan de ene kant van het spectrum zie ik dit als Wes Anderson die de meeste vrijheid heeft gekregen om zijn ding te doen, waardoor hij helemaal losging. Maar aan de andere kant voelt de film gewichtloos. Doordat er zoveel karakters zijn, in veel verhalen die eigenlijk amper samenhangen heb je moeite met het koppelen van emotie aan de film. Waar je in The Grand Budapest Hotel een bijzonder verhaal hebt, volg je Ralph Fiennes en Tony Revolori gedurende de film, verbind je met deze karakters en blijven bepaalde momenten en shots beter hangen.

In The French Dispatch is er door de overvolle cast geen karakter lang genoeg op het scherm om er echt om te geven. Dit miste ik wel. Het voelt ook een beetje alsof iemand tegen Wes Anderson zei: ‘maak nog eens een film’, waarop Wes Anderson reageerde met ‘Oké’. En daardoor heeft hij zelf misschien niet zo veel passie in de film gestopt, als dat hij zijn film makende talenten heeft geflext, zodat hij nog een titel aan zijn filmografie kon toevoegen.

Misschien maakt het talent van Wes Anderson de kijkers wat kritischer. Wanneer je hoog verwacht is de kans ook groter dat iets tegenvalt. The French Dispatch is zeker weten een goede film. Maar ik snap waarom Disney er hier in Nederland niet veel vertrouwen in heeft: ik zie het doorsnee filmpubliek niet zomaar naar The French Dispatch gaan. Dat gezegd hebbende, ben ik wel nog steeds muziek uit de film aan het neuriën.

★★★★☆

Rick van Wijk

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.