Recensie | The Hobbit: The Desolation of Smaug (Niek Verheijen)

Voor de fans van The Lord of The Rings was het vorig jaar misschien even wennen. Het eerste deel van The Hobbit trilogie, An Unexpected Journey , werd duidelijk op een andere manier benaderd dan de eerste trilogie. De hand van Guillermo del Toro was terug te zien in een film waar de lach wel erg nadrukkelijk werd opgezocht. Peter Jackson, die zich terdege in deze filosofie kon vinden, had gelukkig al voorzichtig aangekondigd dat dit in deel 2 zou veranderen.

Titel: The Hobbit: The Desolation of Smaug
Regie: Peter Jackson
Cast: Martin Freeman, Richard Armitage, Ian McKellen, Ken Stott, Graham McTavish, William Kircher, James Nesbitt, Stephen Hunter, Dean O’Gorman, Aidan Turner, John Callen, Peter Hambleton, Adam Brown, Mark Hadlow, Jed Brophy, Lee Pace, Orlando Bloom, Evangeline Lilly, Cate Blanchett, Mikael Persbrandt, Sylvester McCoy, Luke Evans, John Bell, Stephen Fry, Ryan Gage, Benedict Cumberbatch
Schrijvers: Peter Jackson, Fran Walsh, Philippa Boyens, Guillermo del Toro
Genre: Actie, Avontuur, Fantasy
Speelduur: 161 min
Release: vanaf  11 december 2013 in de bioscoop

In The Hobbit: The Desolation of Smaug wordt het reisgenootschap al vrij snel verlaten door haar geestelijke leider, Gandalf. Zoals we inmiddels gewend zijn zal hij een andere weg moeten bewandelen in de missie naar vrede. Onze 14 dappere vrienden, 13 dwergen en een hobbit, vervolgen hun route langs vele interessante personages. Zo worden we al snel langs de Elven geleid. De eerste die tussen de bomen van het Mirkwood te voorschijn komt is Legolas, de blonde elf welke geen verdere introductie behoefd. Tevens maken we hier kennis met zijn vader, Elvenkoning Thranduil. En het vrouwelijke hoofd van the Mirkwood Elven guard, Tauriel. Deze vrouwelijke elf komt in de boeken niet voor, maar zoals Peter Jackson zelf in interviews al aan gaf, voor het witte doek gelden nou eenmaal andere wetten. De onschuldige blik van Evangeline Lilly werkt perfect tussen de minder charmante dwergen, en de ietwat norse Legolas. Daarbij heeft laatstgenoemde in Tauriel een gevechtspartner gevonden die niet voor hem onderdoet.

Het moment dat we in de film voor het eerst kennismaken met het mensenras, neemt het geheel wat gas terug. Dit lijkt geen probleem, het is duidelijk zo bedoeld, en de timing is goed. Als u terug denkt aan The Lord of The Rings waren de rustige momenten visueel zelfs de allermooiste. Aan de hand van helikopter shots werd Middle-Earth prachtig aan ons voorgesteld. Helaas hebben ze dit kunststukje niet weten te herhalen. Waar de film dit het meest nodig heeft moeten we het doen met eenzijdige grondopnamen. Het betreft hier de beelden uit het mensenstadje Lake-Town. Leuk om even in beeld te brengen, maar het had allemaal wat korter gekund. Die tijd had wellicht beter besteed aan de introductie van de belangrijkste inwoner, Bard. Het door Luke Evans zeer charismatisch neergezette personage is hoe dan ook het meest interessante in dit gedeelte. Al zou Bard, die het nu moet doen met een dreigende blik, sterker overkomen met een klein beetje actie in zijn eerste optreden.

In Dol Guldur krijgen we de kans om onze ogen uit te kijken. Deze letterlijke spookstad wordt prachtig in beeld gebracht aan de hand van een indrukwekkende aanwezigheid. Gandalf, die de goede kant hier vertegenwoordigt, komt op spectaculaire wijze oog in oog met de grote heerser van het kwaad…

De grote afsluiter van dit tweede deel wordt uiteraard door de draak Smaug verzorgd. In het begin worden we nog even jammerlijk herinnerd aan de verkeerde keuzes uit An Unexpected Journey. Naar een idee van Guillermo del Toro (hoe kan het ook anders) heeft de vuurspuwende Draak er behoefte aan om eerst nog even bij te kletsen, alvorens tot actie over te gaan. Toegegeven; Als het enorme beest eenmaal op gang komt is zelfs zijn voorliefde voor de Engelse taal geen enkele hinder meer.

De paar kritische noten daargelaten scoort dit vervolg zeker weer een hele-hele dikke voldoende. Nogmaals met alle krediet voor het creëren van een vrouwelijke rol; de prachtige Tauriel. Aan de vergelijking met The Lord of the Rings valt natuurlijk niet te ontkomen. Op dat niveau zijn The Hobbit films weliswaar nog niet helemaal, maar ten opzichte van An Unexpected Journey is een zeer grote stap vooruit gezet. Na het zien van deze film hebben we alle redenen om zeer reikhalzend naar het laatste deel uit te kijken; The Hobbit: There and Back Again.

Niek Verheijen