Recensie | War for the Planet of the Apes (Erik Jansen)

Toen we in 2011 de film Rise of the Planets of the Apes in de bioscoop kregen, hadden we nooit verwacht dat de prequel trilogie van de originele Planet of the Apes films (1968 tot met 1973) wellicht één van de beste trilogie series kon worden van de 2010’s. Met de verschrikkelijke remake van Tim Burton uit 2001 in ons achterhoofd, liepen we na Rise verbaasd uit de bioscoopzaal. Wat een geweldige film was dat! In het eerste deel leren we de jonge aap Caesar kennen, die door het karakter van James Franco wordt opgevoed. Caesar’s intelligentie heeft hij te danken aan dierproeven op zijn moeder die moesten zorgen voor een medicijn tegen alzheimer. Dit werd echter een voor mensen dodelijk virus: de simian griep. In Dawn of the Planet of the Apes zijn we tien jaar verder. Slechts een klein percentage van de mensheid leeft nog, terwijl Caesar en zijn stam van intelligente apen een bestaan op hebben gebouwd in het bos. Het tweede deel eindigde in een conflict tussen mens en aap. We hebben er drie jaar op moeten wachten en nu breekt dan echt de oorlog tussen de mensheid en de apen uit.

Titel: War for the Planet of the Apes
Regisseur: Matt Reeves
Scenario: Mark Bomback, Matt Reeves
Cast: Andy Serkis, Woody Harrelson, Steve Zahn, Amiah Miller, Karin Konoval, Judy Greer, Terry Notary
Speelduur: 140 minuten
Genre: Actie, Drama
Release: 13 juli 2017

War for the Planet of the Apes

De film speelt zich twee jaar na de gebeurtenissen van Dawn af. Caesar en zijn stam ervaren nog steeds de gevolgen van Koba’s verraad. Een klein leger genaamd AΩ (Alpha Omega) onder leiding van Kolonel McCullough (Woody Harrelson) maken jacht op de apen. Wanneer Ceasar’s zoon van een lange reis terugkeert, besluit Caesar een exodus te leiden naar een beter oord ver van de mensen.

In de nacht voor hun vertrek worden ze echter verrast door een aanval van Kolonel McCullough en een aantal van zijn mannen. Een paar apen zijn namelijk overgelopen en hebben de geheime schuilplaats van Caesar verraden. De dag daarop vertrekken de apen zonder Caesar. Hij moet en zal zich wreken op Kolonel McCullough…

Kan het nog realistischer?

Laat ik allereerst noemen dat de derde film uit de reeks wederom van ontzettend hoge grafische klasse is. De eerste uit 2011 vond ik al zeer geloofwaardig en in Dawn waren de apen nog meer realistischer dan ooit. In War for the Planet of the Apes is geen enkel moment in de film waarbij de CGI overduidelijk zichtbaar is en dat is toch echt knap. In mijn recensie voor Rogue One zei ik nog dat CGI Tarkin er bijna levensecht uitzag: Vergeet dat maar. De manier waarop deze apen zijn vormgegeven en tot leven worden gebracht, is werkelijk waar ongelooflijk.

Andy Serkis heeft voor de derde keer het motion capture pak aangetrokken voor de rol van Caesar. En wederom weet hij door zijn manier van bewegen zijn karakter tot leven te brengen. Dat, plus uitstekende grafische effecten. Laten we eerlijk zijn: Je beseft eigenlijk niet dat je voor een groot deel gewoon naar een animatiefilm zit te kijken.

Emotie

In dit derde deel staan de apen het meest centraal, daar waar in deel twee de verhoudingen tussen mens en aap gelijk waren. Er zijn een aantal momenten in de film die je echt emotioneel raken. Het ene moment zit je op het puntje van je stoel van spanning en het andere moment moet je echt even flink wat tranen wegpinken. Maar er is ook wat humor toegevoegd. Dit komt met de komst van de aap die zichzelf Bad Ape noemt gespeeld door Steve Zahn. Wellicht dat je wat betreft komedie niet gewend was dat dit in een Planet of the Apes thuis zou horen, maar we zien het hier op de juiste momenten van het verhaal.

Nova

Als je de trailers van de film gezien hebt, is je vast opgevallen dat Caesar en zijn orang oetan vriend Maurice worden bijgestaan door een jong meisje genaamd Nova. De reden dat ik haar apart noem, is omdat in de 1968 film Planet of the Apes ook een menselijk karakter in de film zit genaamd Nova. Het is vrijwel overduidelijk dat deze Nova niet gelijk is aan de Nova van toen. Charlton Heston’s film speelt zich immers meer dan 2000 jaar in de toekomst af. Het is dan ook eerder een knipoog naar de oude film. Om nou een vrijheidsbeeld in het zand te laten zien was wat dat betreft te overduidelijk geweest, alhoewel ik dat wel één van de meest iconische beelden vind van de Planet of the Apes/i> verhaallijn.

Een zomer vol blockbusters

We hebben er inderdaad al een aantal gehad. Spider-Man: Homecoming doet het geweldig, Wonder Woman heeft records neergezet. Transformers The Last Knight heb ik uit protest niet gezien en we hebben er nog een aantal te gaan. Volgende week zal Christopher Nolan’s Dunkirk eindelijk gaan draaien. Maar voor nu kan ik zeggen dat regisseur Matt Reeves met zijn War for the Planet of the Apes dé blockbuster van 2017 heeft weten neer te zetten en daarmee ook de trilogie op een hoge noot heeft weten te eindigen. Echt, Rise, Dawn en War for the Planet of the Apes vormen gezamenlijk de beste trilogie reeks van dit decennium. Dus als je de eerdere twee films nog niet gezien hebt, zorg dan dat je ze op de één of andere manier in een marathon kan kijken voordat je naar War gaat, want een betere blockbuster zal je deze zomer niet zien!

Erik Jansen