Recensie | The Wind Rises (Immy Verdonschot)

Eerder maakte Hayao Miyazaki al uiteenlopende films zoals de kinderfilm Ponyo en het fantasierijke Spirited Away. Miyazaki is dan ook dé Japanse grootmeester van de animatie en zijn laatste film The Wind Rises vormt de afsluiting van een prachtige carrière: Een film die genomineerd was voor een Oscar. Met deze film takelt hij tevens een nieuw onderwerp, want in The Wind Rises verfilmt hij namelijk het biografische verhaal van Jiro Horikoshi, de visionaire vliegtuigingenieur.

Titel: The Wind Rises
Regisseur: Hayao Miyazaki
Scenario: Hayao Miyazaki
Cast: Hideak Anno, Miori Takimoto, e.v.a.
Speelduur: 126 minuten
Genre: Historie, drama, animatie
Release: Te zien vanaf 1 mei

Jiro Horikoshi droomt ervan om piloot te worden, maar helaas werken zijn ogen niet mee. Daarop besluit hij ingenieur te worden en vliegtuigen te ontwerpen. Hij groeit al snel uit tot ’s werelds meest baanbrekende innovatieve vliegtuigontwerper. Terwijl hij de luchtvaart in Japan de toekomst inleidt en de liefde leert kennen, spelen op de achtergrond historische gebeurtenissen zoals de Depressie, de tuberculose-epidemie en de Japanse deelname aan de Tweede Wereldoorlog. Het is een film zowel over de liefde als over het navolgen van dromen.

Prachtig tekenwerk

Als je bekend bent met zijn werk, dan ben je inmiddels niet anders gewend van Miyazaki: Het tekenwerk ziet er prachtig uit. Dat is vanaf de eerste minuut van The Wind Rises duidelijk. De kleuren van een helderblauwe hemel en het groene gras doen je verwonderen. Zelfs rampzalige gebeurtenissen, zoals een aardbeving, weet hij prachtig in beeld te brengen. Het zijn prachtige beelden van kleurrijke landschappen die helemaal tot leven komen. Je zou bijna wensen dat je er ook zou kunnen zijn. Animatie brengt echter ook wat mindere punten met zich mee. Zo zijn sommige personages cartoonachtig en weet een overvloed aan tranen je toch uit het biografische verhaal te halen.

Dromen en fantasie

Miyazaki weet vaak goed gebruik te maken van zijn fantasie. Hij creëert de meest vreemde wezens en leefwerelden die je versteld doen staan. Dit is natuurlijk lastig wanneer je een biografische film maakt. Door middel van dromen weet hij hier toch nog wat creativiteit op los te laten. Helaas is de fantasie in The Wind Rises minder overtuigend dan in zijn andere films. De droomscènes steken af bij de realistische wereld waarin de jonge Jiro leeft en zorgen eerder voor een onderbreking dan een mooie aanvulling van het verhaal. Zo is het niet vreemd dat een visionair droomt van zijn idool, maar de gesprekken die ze hebben als ook de manier waarop ze de gesprekken voeren, mist soms onderbouwing. Ben je dol op Miyazaki’s wonderlijke werelden, dan zal je in deze film dus toch iets tekort komen.

Weer eens wat anders

Waar Miyazaki met Ponyo nog echt een kinderfilm maakte en met Spirited Away zijn hersenspinsels los liet op een fantastische wereld, takelt Miyazaki in deze film een nieuw onderwerp. Het past bij zijn oeuvre om iedere keer weer een nieuwe insteek te vinden voor animatie. Zoals gezegd zijn dat hier ware gebeurtenissen. Het lastige hierbij is echter dat een heel levensverhaal maar moeilijk in twee uur kan worden getoond. Zo lijkt het af en toe iets te veel van het goede. Sommige gebeurtenissen in het leven van Jiro krijgen rustig de aandacht, waardoor scènes op een gegeven moment net iets te lang duren. Andere gebeurtenissen missen echter weer de aanleiding of argumenten waarom hij bepaalde keuzes maakt. Het zorgt voor enkele vraagtekens die eigenlijk niet nodig waren geweest.

Sprongen door de tijd

Bij het vertellen van een levensverhaal kan het niet anders dan dat er sprongen door de tijd worden genomen. We volgen Jiro vanaf zijn studietijd en je ziet zijn innovatieve ideeën, maar met weinig onderbouwing. Zo ziet hij een visgraatje en begint daarmee te werken voor het ontwerp van een vliegtuig. Maar of dat een geniale uitvinding was krijgt geen aandacht. Het komt ook vaker voor dat er iets mis is met zijn vliegtuigen waarvoor hij vol doorzettingsvermogen naar oplossingen zoekt, dan dat je zijn genie te gade slaat. Daarnaast spring je door de tijd, waardoor je nauwelijks in de gaten hebt wat er allemaal gebeurt. Eerst is Jiro nog een jong jochie, maar de eerstvolgende keer dat je hem ziet is hij onderweg (terug) naar zijn studie. Wanneer een film terugblikt op een carrière kan het ook niet anders dan sprongen te moeten maken, maar af en toe zal je hierdoor toch merken dat je het gevoel hebt dat je iets gemist hebt.

The Wind Rises is een prachtige aanvulling en afsluiting op het werk van Miyazaki, maar behaalt niet hetzelfde niveau als zijn andere films. Het ontbreekt aan het magische karakter en in het biografische verhaal zitten nog wat gaten. Dat gezegd hebbende is The Wind Rises voor kenners en liefhebbers een film die je gezien moet hebben. Niet alleen omdat het de afsluiter is van Miyazaki, maar zeker ook vanwege het prachtige tekenwerk, de goede soundtrack en de mooie vertelwijze. The Wind Rises is een prachtig levensverhaal over het navolgen van je dromen en dat is de gedachte die Miyazaki je met deze film mee zal geven.

Xoxo,

Immy.