Recensie | X-men: Days of Future Past (Marlou Spoormakers)

De stripverfilming van Marvel‘s X-men is inmiddels aangekomen bij zijn vijfde film met X-men: Days of Future Past (de twee spin-offs van Wolverine niet meegerekend). In het jaar 2000 is regisseur Bryan Singer begonnen met de eerste film over de gemuteerde mensen met diverse superkrachten. De eeuwige strijd tussen Professor X (Patrick Stewart) met zijn X-men zoals Storm, Jean Grey en Wolverine en hun vijand Magneto, met in zijn gelederen onder andere Mystique, heeft drie goed verdiende actiefilms opgeleverd.

Regisseur: Bryan Singer
Scenario: Jane Goldman, Simon Kinberg, Matthew Vaughn
Cast: Hugh Jackman, Jennifer Lawrence, Ian McKellan, Patrick Stewart, James McAvoy, Michael Fassbender, Ellen Page, Halle Berry, Peter Dinklage, Nicolas Hoult, Omar Sy, Shawn Ashmore, Evan Peters, Daniel Crudmore, Lucas Till, Fan Bingbing, Booboo Stewart, Josh Helman, Evan Jonigkeit, Adan Canto
Speelduur: 132 minuten
Genre: Actie, Avontuur, Sciencefiction
Release: vanaf 22 mei 2014

In 2011 kwam er een prequel in deze filmfranchise waarin het verhaal werd verteld over de eerste ontmoeting in de jaren ’60 tussen Charles Xavier (James McAvoy) en Erik Lensherr (gespeeld door multitalent Michael Fassbender) die zich ontpopt als Magneto. Deze prequel was een groot succes en daarom is er nu het vervolg X-men: Days of Future Past. Voor diegenen die de eerdere films niet hebben gezien, enige voorkennis is wel vereist.

In de verre toekomst worden alle mutanten vermoord door zogenoemde Sentinels, robotos die zich kunnen aanpassen aan elke mutant en zijn/haar superkracht. Aan de afgrond van totale uitroeiing besluiten Professor X en Magneto als laatste wanhoopsdaad om Wolverine terug te sturen naar het jaar 1973. Hier moet hij voorkomen dat Mystique haar eerste moord pleegt op dr. Bolivar Stark (Peter Dinklage uit Game of Thrones) die de aanzet is tot de ontwikkeling en invoering van de Sentinels. Daarmee zouden ze de gedoemde toekomst kunnen veranderen.

Eenmaal terug in 1973 moet Wolverine eerst de jonge Charles Xavier ervan zien te overtuigen dat hij uit de toekomst komt en dat hij en Magneto samen Mystique moeten tegenhouden. Charles is echter depressief en is zijn krachten kwijt als gevolg van een serum dat hem weer in staat stelt om te lopen. Daarbij komt dat Magneto in een ondergrondse bunker vast zit voor de moord op JFK. Zijn uitbraak is het begin van een aaneenschakeling van veel actie en spektakel. Ook de humor, vooral afkomstig van Wolverine, is weer voldoende aanwezig.

Visueel gezien is het allemaal erg mooi. Vooral de jaren ’70 setting met de hele retrolook, kleuren, kleding en auto’s is zeer treffend. Het verhaal dat zich afspeelt in verschillende steden in de toekomst komt vooral uit de computer. In de film worden heden en verleden regelmatig afgewisseld, maar vanwege de totaal verschillende settings is dit echter niet storend of lastig te volgen.

Het enige minpunt aan X-Men Days of Future Past is dat de acteurs in de bijrollen erg weinig aan bod komen in het verhaal. De hele film draait om de jong Xavier, Magneto, Mystique en Wolverine. De overige vaste X-men zoals Halle Berry, Patrick Stewart en Ian McKellen hebben zo’n kleine rol op de achtergrond dat je je afvraagt waarom ze in hemelsnaam aan deze film hebben meegewerkt. Waarschijnlijk zijn ze contractueel verplicht, maar acteurs van dit formaat zouden een grotere rol verdienen. Maar dit kleine minpunt mag de pret niet drukken. Ook met deze hoofdrolspelers en de spectaculaire actiescènes is er nog genoeg over om van te genieten.

Marlou Spoormakers