Recensie | The Clovehitch Killer (Raymond Doetjes)

Nadat eerder in 2018 The Summer of ‘84 (zie onze recensie) uit kwam, waar de nadruk lag op het feit dat iedere seriemoordenaar een buurman is, belicht The Clovehitch Killer dat iedere seriemoordenaar ook een familie heeft. Vanuit dit oogpunt zie je eigenlijk weinig horrors/thrillers en is daarom mogelijk een zeer interessante kijk. Lees hieronder de recensie door Raymond Doetjes!

Titel: The Clovehitch Killer
Regisseur: Duncan Skiles
Scenario: Christopher Ford
Cast: Dylan McDermott, Charlie Plummer, Samantha Mathis, Madisen Beaty
Speelduur: 110 minuten
Genre: Thriller
Release: 22 september 2018

Recensie The Clovehitch Killer

The Clovehitch Killer is het speelfilm debuut van horror-komedie regisseur Duncan Skiles. Duncan is eveneens de auteur van het verhaal, dat draait om een zeer gereformeerd gezin uit het Midwesten van Amerika. Het gezin woont in een stadje dat 10 jaar terug geteisterd werd door een seriemoordenaar. Echter verdwijnt de moordenaar even snel als hij gekomen is. De Puritijnse vader van het gezin, Don (Dylan McDermott), is de Scoutleider van het stadje. Hij organiseert trouw samen met zijn zoon Tyler (Charlie Plummer) ieder jaar een herdenkingsbijeenkomst voor de slachtoffers.

Voor het oog is deze familie het toonbeeld van een net christelijk gezin, echter schuilt achter deze façade wat schijnheiligheid. Wanneer Tyler ‘s avonds namelijk het huis uitsluipt en de auto van zijn vader bietst om zijn liefje te zien, wordt Tyler geconfronteerd met de meest ultieme ‘cock-block’. Zijn liefje vindt namelijk een bijzondere foto onder de stoel van de auto. Al snel wordt Tyler door zijn vrienden als een pervers-kereltje aangezien, waardoor hij van een van de meest populaire Puriteinen, tot een verschoppeling degradeert. Zodoende komt hij in contact met Kassi (Madisen Beaty), een atheïst met vreemde passies en daardoor ook niet geliefd door de gemeenschap.

Wanneer Tyler aansluiting bij haar zoekt, ontdekt hij dat zij gefascineerd is door The Clovehitch seriemoordenaar. Samen puzzelen zij de stukken samen en komen tot de conclusie dat de moordenaar zich nog steeds in het stadje bevindt.

Analyse

Ik kwam deze film tegen nadat ik Charlie Plummer. Ik ben zo onder de indruk van deze nieuwe “River Phoenix”, dat ik wel wilde weten waar hij nog meer in meegespeeld had. Toen ik als horrorliefhebber, deze titel zag, werd ik al blij. Toen ik las dat het over een seriemoordenaar ging al helemaal – dat is immers mijn favoriete subgenre van het horror genre.

Het interessante van deze film is dat je al heel vroeg weet wie de seriemoordenaar is en dat is nu ook net waar het geheel faliekant ontspoort. Het matige schrijf- en regiewerk kan helaas niet gered worden door de fenomenale acteerprestaties van het tweetal Charlie en Dylan.

Duncan Skiles ontbreekt de kunde om spanning op te bouwen en vast te houden wanneer duidelijk is hoe de vork in de steel steekt. Het is evident dat Duncan, een soort van Funny Games (zie eerdere recensie) wilde scheppen; een realistische wereld zonder poespas met een zelfde morbide humor, waar angst en onmacht regeren. Helaas is hem dat niet gelukt. Zelfs de cinematografie is zeer oninspirerend en het ontbreekt vaak aan diepte of stimulerende beweging. Bovendien speelt zich nagenoeg alles overdag af, dus is er ook weinig om te verstoppen of de spanning op te drijven op een eenvoudige manier.

Maar zelfs met deze handicap, kan ik mij nog enkele scenario’s voorstellen waardoor het als nog veel spannender en meer verwarrend had geweest voor de kijker.

De film heeft ook het idee van Funny Games genomen om weinig muziek te gebruiken. Dit werkt hier averechts omdat er juist niets is dat de kijker zodanig verontrust dat zij tijd nodig heeft dit te verwerken. Het meest interessante van deze film vind ik de laatste scene, het is enorm ironisch en zou op zich een leuk beginpunt zijn voor een nieuwe seriemoordenaar.

Conclusie

Ik wilde The Clovehitch Killer heel graag interessant en mooi vinden. Maar ik merkte dat ik moeite had mijn concentratie erbij te houden. Waar Funny Games een blijvende impact heeft door twee scenes, is deze film er eentje die je zo vergeet omdat er niets unieks is. Ik denk dat dit als boek beter tot zijn recht had gekomen dan als film. Het acteerwerk is goed, maar soms overvalt het je dat het ineens wat clownesk wordt – wat dan wel weer wat humor meebrengt.

★★★☆☆

Raymond Doetjes, Subliminal Artist productions