Welkom op deze blog, waarin ik of een andere recensent een schriftelijke update doet van wat er zoal gekeken is de afgelopen tijd. Er zijn een hoop weken voorbij gevlogen sinds de vorige update, wat te verklaren is door het feit dat ik de afgelopen weken veel bezig ben geweest met de start van mijn master. Dat heeft niet al te veel in de weg gestaan van mijn kijkplezier, dus laten we erin duiken. Een verslag van de weken 34 t/m 36, uiteraard spoilervrij en eindigend met een ranglijst. Dit keer worden onder andere Nope en Just My Luck besproken. Het zijn er nogal wat, dus is het voor mij zaak om niet al te lang per film uit te weiden. Challenge accepted.
• Nope (2022, reg. Jordan Peele)
Dit is misschien wel de film waar ik het meest naar heb uitgekeken dit jaar. Ik werd een jaar of wat geleden al heerlijk geprikkeld door de poster en maakte er werk van zo min mogelijk promotiemateriaal te zien in de aanloop naar de release. Alles om ervoor te zorgen dat ik blind de film over mij heen kon laten komen. Nope heeft geleverd met een hoofdletter G. Het is ongetwijfeld een van de beste films van 2022 en mijn persoonlijke favoriet van de opkomende regisseur. Dit is een project van een man met een visie en een buitengewoon getalenteerde crew (hulde voor onze eigen Hoyte van Hoytema). Het resultaat is een van de beste, meest spraakmakende, en effectieve horror films van de afgelopen jaren. De angst die deze film wil overbrengen, zit in alles. De titel, de opbouw, de muziek, het geluid, de poster: alles. Het is de angst voor het onbekende, iets waar menig horror film mee begint. Nope weet het vast te houden gedurende de hele film, zodat er altijd een sfeer blijft hangen die zegt: Je bent nog niet veilig. Er is nog veel meer te zeggen over de maatschappelijke boodschap van de film, maar voor mij was dit het belangrijkste element en dit stukje wordt anders te lang. Kortom, de film is zeer aan te bevelen, mits je van horror houdt.
- The Intern (2015, reg. Nancy Meyers)
Hee mensen, dit is gewoon een heerlijke comfort watch. Twee topacteurs die een ontzettend schattige chemie hebben en daarom voor zorgen dat deze twee uur durende komedie heel soepel voorbij vliegt. Niet bijzonder grappig, niet te pretentieus, niet inventief, maar gewoon erg vermakelijk. Voor een relaxed avondje op de bank film kijken na een dag werken: kijk The Intern. Hij staat op HBO Max.
• Hamilton (2016, reg. Thomas Kail)
Ik kan Hamilton blijven kijken tot het einde der tijden.
• Lady Bird (2017, reg. Greta Gerwig)
Ik had hoge verwachtingen voor deze film, maar uiteindelijk viel deze film een beetje tegen. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb mij zeker vermaakt, maar ik voelde mij op geen enkel moment geboeid door wat er op het scherm gebeurde. Wellicht komt dit doordat ik geen enkel moment had dat ik mij kon identificeren met het hoofdpersonage. Dit is niet per se een vereiste, maar omdat het echt een coming of age verhaal is (waarin het hoofdpersonage en al haar gedoe centraal staat), had ik meer een afstandelijke waardering voor de regie dan een emotionele connectie met het karakter en haar verhaallijn.
• Gran Torino (2008, reg. Clint Eastwood)
Deze film kreeg ik aangeraden vanwege de christelijke paralellen die het voorschotelt. Het enige wat ik over deze film kwijt wil is dat deze paralellen ook het enige zijn waardoor ik deze film ga blijven onthouden. Verder heeft deze film namelijk weinig redeeming qualities, bij gebrek aan een geschikte Nederlandse term.
Op 29 augustus had ik het genoegen een persvoorstelling te mogen bijwonen als voorloper op het Nederlands Filmfestival. Hierover binnenkort een uitgebreid verslag, maar dit zijn de films die ik mocht zien.
• Zee van Tijd (reg. Theu Boermans)
• Fly (reg. Patty Stenger)
• Master of Light (reg. Rosa Ruth Boesten)
• Elisabetta (reg. Elisabetta Agyeiwaa)
• Bo (reg. Joost van Ginkel)
• Predator (1987, reg. John McTiernan)
Dit is typische jaren tachtig actiefilm. Het meest onderscheidende element van de rest uit het genre is de iconische Predator zelf, en met name de manier waarop deze als entiteit wordt geïntroduceerd. De film is een klassieker en zo voelt deze ook aan. Het is heel erg duidelijk dat we iets origineels te zien krijgen. Het is eigenlijk heel simpel: wie Predator kijkt, kijkt het voor de Predator. En dat is maar goed ook, want persoonlijk zou ik deze film niet aanraden als zijn de een actiefilm, noch als thriller/horror. Predator weet wat het moet doen en is daarmee een sterke op zichzelf staande klassieker.
• Jaws (1975, reg. Steven Spielberg)
In de aankomende maanden zijn er bij Pathé een prestigieuze handvol klassiekers die opnieuw vertoond worden in IMAX. Jaws is daar één van. Ik ga hier niets kunnen zeggen wat niet al duizend keer is gezegd, want dit is gewoon een van de klassiekers, die je gewoon gezien moet hebben. Mocht dat niet het geval zijn, kijk hem dan nu in IMAX. Het is het waard, ook als je niet van horror houdt.
- Just My Luck (2006, reg. Donald Petrie)
Romkoms uit de jaren ‘00 zijn een specifieke categorie waar ik af en toe gewoon een dosis van nodig heb en dat is alles wat ik erover te zeggen heb.
• Bodies Bodies Bodies (2022, reg. Halina Reijn)
Ik heb heel veel te zeggen over de Nederlandse filmindustrie, maar ik zal vanuit een positieve insteek beginnen. Ik ben blij dat kwalitatieve films van Nederlandse makelaardij, steeds meer de aandacht krijgen die ze verdienen. Bodies Bodies Bodies is daarmee wel exceptioneel goed bezig, aangezien deze film niet alleen goed draait in Nederlandse bioscopen, maar ook omdat regisseuse Halina Reijn hiermee heeft weten door te breken in Hollywood. Wat mij betreft volledig verdiend, want voor een film met een dergelijke premisse had ik niet verwacht dat het script en de karakters zo goed zouden werken. Deze horror murder mystery heeft mijn ongelijk bewezen op bewonderenswaardig onverwachte wijze.
• Predator 2 (1990, reg. Stephen Hopkins)
Deze film vond ik stom. Misschien ooit zo stom dat ik erom moet lachen, maar nu in ieder geval nog niet.
• Corsage (2022, reg. Marie Kreutzer)
Van deze film mocht ik een persvoorstelling bijwonen. Stay tuned voor de volledige review.
• Orphan (2009, reg. Jaume Collet-Serra)
Ik dacht: ik ga Orphan kijken om vervolgens de prequel in de bios nog mee te kunnen pakken. Ik heb mij prima vermaakt, vooral omdat de opzet bij horror vaak zo gemaakt aanvoelt en dit een van de weinige horror films is waar de introductie natuurlijk aanvoelde. Griezelige sfeer, goed acteerwerk, maar het mist wat kansen wat betreft het plot. Het voelde na de eerste acte toch weer erg basic.
• Orphan First Kill (2022, reg. William Brent Bell)
Het drong later pas tot mij door dat het eigenlijk best gek is dat een matige film als Orphan een vervolg krijgt, laat staan een prequel. Het resultaat laat zien dat het concept nog wat verrassingen in petto heeft. Niet bijzonder slecht, niet fantastisch goed. Het grootste pijnpunt was de abominabele colour grading, want het leek wel alsof er een consistente laag condens op de lens zat.
• Prey (2022, reg. Dan Trachtenberg)
Deze film was cool, duidelijk, en prachtig geschoten. Niet uitermate memorabel, wel heel gaaf en van degelijke kwaliteit.
• RRR (2022, S.S. Rajamouli)
Dit is nu al mijn favoriete film van 2022 en ik kan het mij niet voorstellen dat deze dit jaar nog van de troon gestoten zal worden. Dit is Bollywood, dus dat moet maar net je mojo zijn, maar deze film staat garant voor puur filmplezier. Onwijs over de top, maar als je dit eenmaal omarmt is het een extravaganza die zijn weerga niet kent.
Rangschikking van alle gekeken films:
1. Jaws
2. RRR
3. Hamilton
4. Nope
5. Bodies Bodies Bodies
6. Predator
7. Zee van Tijd
8. Elisabetta
9. Master of Light
10. Prey
11. Lady Bird
12. Bo
13. Gran Torino
14. Fly
15. The Intern
16. Corsage
17. Orphan
18. Orphan: First Kill
19. Just My Luck
20. Predator 2
VOLG ONS
Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.
GESCHREVEN DOOR
