Recensie Last Night in Soho | Visueel circus voor liefhebbers van alle genres

Het begint als een sprookjesachtig drama, maar eindigt in een bloederige realiteit. De nieuwste film van Edgar Wright (Shaun of the Dead, Hot Fuzz, Baby Driver) laat je swingen, lachen en griezelen tegelijkertijd. Hoogst vermakelijk is het zeker. Al is het visueel wel een stuk aantrekkelijker dan dat het verhaal verrassend is. Maar maakt dit uit? Je leest het in de recensie van Last Night In Soho.

Titel: Last Night in Soho
Regisseur: Edgar Wright
Cast: Thomasin McKenzie, Anya Taylor-Joy, Matt Smith, Diana Rigg, Rita Tushingham
Scenario: Edgar Wright, Krysty Wilson-Cairns
Genre: Horror, Drama
Speelduur: 116 Minuten
Releasedatum: 4 november 2021

Recensie Last Night in Soho

Vier jaar na Baby Driver keert Wright terug op het witte doek, dit keer met een verhaal over Eloise ‘Ellie’ (Thomasin McKenzie, Jojo Rabbit), een jonge vrouw die ervan droomt om modeontwerpster te worden en voor haar studie het plattelandsleven achter zich laat en afreist naar het grote Londen. Voor haar creaties, die ze zelf ook draagt, wordt ze geïnspireerd door de jaren ’60.

Ellie ziet dingen die andere mensen niet kunnen zien: geesten, zoals die van haar moeder die een einde aan haar leven maakte toen Ellie zeven was. Ellie woont samen met haar oma (Rita Tushingham), die haar waarschuwt voor Londen, omdat de stad ‘veel mensen snel teveel wordt’. Een waarschuwing die later in de film terecht blijkt.

Na een treinreis stapt Ellie in een van de welbekende Londense taxi’s waar zij een aanvaring heeft met een opdringerige taxichauffeur. Een misschien nietszeggend voorval, wat doelbewust het thema van de film schetst. Aangekomen bij haar studentenflat in Zuid-Londen komt Ellie erachter dat Londen iets anders in elkaar steekt dan zij misschien had gedacht. Het is niet zoals in de zo door haar geliefde jaren ’60. Haar kamergenoot is een populaire, gemene roddeltante en er wordt het nodige gefeest.

Het is niks voor Ellie en ze gaat op zoek naar een ruimte voor zichzelf, buiten de studentenflat. Als zij een kamer huurt in het huis van mevrouw Collins (de laatste rol van de vorig jaar overleden Diana Rigg) beginnen haar dromen over Sandy (Anya Taylor-Joy). Een jonge vrouw die in het midden van de jaren ’60 carrière wil maken als zangeres en hier nodig ander ‘entertainment’ voor terugkrijgt als zij in handen valt van pooier Jack (Matt Smith, The Crown, Doctor Who).

Ellie raakt verstrikt in het verhaal van de onbekende dame, waarin zij zich soms letterlijk herkent: ze verft haar haren blond en de jurk die Sandie tijdens een zangoptreden in Ellies dromen draagt, wordt haar inspiratie voor een opdracht op de modeacademie. Ook wanneer ze niet slaapt ziet Ellie Sandie op allerlei plaatsen in haar echte leven. Het leidt tot een psychisch spel dat steeds verder uit de hand loopt.

Taylor/Joy schittert in samenspel

Last Night in Soho toont een aangenaam samenspel tussen de twee vrouwelijke hoofdrolspeelsters. Waar Taylor-Joy vorig jaar nog uitblonk in The Queen’s Gambit, laat zij in Last Night in Soho op haar eigen, mysterieuze manier opnieuw zien een ware ster te zijn. Met name in de eerste helft van de film is het niet McKenzie in de rol als grijze muis, maar Taylor-Joy die van het scherm af spat.

Dit verandert wanneer de film zich vervolgt en Ellie, achtervolgt door visioenen en geesten, vastbesloten op zoek gaat naar de dader van het verhaal. Het enige wat misschien kan storen is het Britse boerenaccent van de Nieuw-Zeelandse actrice. Maar het kan ook een persoonlijk dingetje zijn.

Ook aan het nodige, misschien wat clichématige, liefdesdrama ontbreekt het niet. Michael Ajao speelt John, Ellies medestudent tijdens haar modecolleges die het alleen maar reuze interessant vindt dat Ellie niet zo doorsnee is en opduikt op alle plekken waar zij aanwezig is. Wanneer er iets opbloeit tussen de twee eindigt dit in een nachtmerrie.

Serieus voor Wright begrippen

Met Last Night in Soho laat regisseur Wright zich van een serieuzere kant zien. Misschien ook door de samenwerking met scenarist Krysty Wilson-Cairns (1917). Waar humor in Wrights vorige films de boventoon voerde, is dit hier anders. Al is het niet zo dat er tijdens de film niet gelachen kan worden: de nodige humor is aanwezig, echter ook op momenten waar dit misschien niet de bedoeling is. Sommige scènes in met name in het laatste gedeelte van de film zijn wat te gemaakt voor het soms ernstige karakter van het verhaal.

Wel herkenbaar is de samenkomst van beeld en geluid. Waar Wright dit in Baby Driver vooral in de beginscène fantastisch deed. Last Night in Soho blinkt uit in het uitbeelden van een klassieke sfeer uit de zestiger jaren. De fraaie outfits en de bijpassende muziek tillen de film naar een visueel hoog niveau.

De film ontpopt zich in bijna twee uur van een dramafilm, tot een psychologische thriller met horroraccenten. Alhoewel het ‘whodunit’-concept voor de ervaren filmkijker hoogstwaarschijnlijk wat te simpel in elkaar steekt en sommige actieshots ietwat op de lachspieren werken, is Last Night in Soho een bijzondere visuele beleving waarin beeld, geluid en overtuigend acteerwerk elkaar goed aanvullen. 

★★★1-2☆

Denise van der Bij

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.