Recensie | Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings

“Wij zijn geen experiment. Wij zijn de verassing”. Dat was de reactie van Shang-Chi ster Simu Liu op Twitter, nadat Disney CEO Bob Chapek de film een “Interessant experiment” noemde. En Simu Liu had gelijk. In een gigantisch lange reeks weet de 25e Marvel film en de 8e Disneyfilm van 2021 een van de uniekste blockbusters van het jaar te zijn. Dit is Ricks recensie van Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings.

Titel: Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings
Regisseur: Destin Daniel Cretton
Scenario: Dave Callaham, Destin Daniel Cretton, Andrew Lanham
Acteurs: Simu Liu, Tony Chiu-Wai Leung, Awkwafina, Meng’er Zhang, Michelle Yeoh
Genre: Actie, Avontuur, Fantasie
Speelduur: 132 minuten

Recensie Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings

Nadat Shang-Chi aan zijn vader en zijn oude leven is ontsnapt probeert hij iets voor zichzelf te maken in San Francisco. Maar na 10 jaar moet hij toch zijn oude leven confronteren en wordt hij in het web van de mysterieuze Ten Rings-organisatie getrokken. Shang-Chi wordt gespeeld door Simu Liu, en tijdens de film wordt hij geholpen door een vriendin, gespeeld door Awkwafina. Ondertussen komt hij zijn zus tegen en samen moeten ze Xu Wenwu – hun vader – weten te stoppen, voordat hij het einde van de wereld veroorzaakt.

Het acteerwerk in deze film is erg sterk. Shang-Chi is niet zozeer een sympathiek karakter door emotie. Maar zijn tragische achtergrond en zijn immense martial arts kunsten zorgen ervoor dat we hem zien wel willen zien slagen. Simu Liu speelt hier met enthousiasme. Awkwafina is echter vaak een hele irritante actrice. Dit komt meestal vanwege haar stem, zoals te merken in Raya and the Last Dragon, ze is een van de zwakkere punten van die film. Ze is in geen opzicht een slechte actrice, maar grappen die met Awkwafina te maken hebben slaan bijna altijd op het karakters incompetentie of een egoïstisch trekje dat deze heeft. Hierdoor is Awkwafina vaak niet sympathiek te vinden. Dit is ook in deze Marvel film te merken, vooral in de eerste akte. Echter, des te langer we kijken, des te sterker haar optreden wordt. Nu was Awkwafina nog steeds niet het sterkste punt van de film, maar was ze ook niet hinderlijk.

Het sterkste acteerwerk van de film ligt bij een andere acteur: Tony Chiu-Wai Leung. Zijn optreden als de antagonist en Shang-Chi’s vader was koud maar had wel diepte. Er zaten een hoop lagen achter zijn karakter, en dat maakte zijn verhaal en de flashbacks van hem een van de interessantste stukken van Shang-Chi. Het personage wordt op een interessante manier vertolkt. Ieder moment dat hij op het scherm is voel je dat. Deze film ontwijkt misschien niet de Marvel formule in zijn structuur, maar ontwijkt wel de Marvel troop van een slechte schurk. Xu Wenwu staat – tussen Michael Keaton’s Vulture en Jake Gyllenhaal’s Mysterio – in mijn top 5 Marvel schurken.

De beste kwaliteiten van Shang-Chi liggen echter bij de technische aspecten van de film. Deze bevat zonder twijfel de beste actiescènes die Marvel ooit geproduceerd heeft. Alle stoten komen aan, de choreografie is creatief en het is ook nog eens scherp gefilmd. Er is geen onnodig schuddend beeld te bekennen. Cameraman Bill Pope valt voor heel de film te prijzen, dit is een van de best-ogende Marvelfilms ooit, vol kleur en contrast.

Dit valt allemaal samen te vatten door te zeggen dat Shang-Chi and the immensely Long Title een van de meeste creatieve Marvel films in jaren is. Deze film bevat een eigen toon, een eigen identiteit. Het zal misschien niet het niveau script hebben dat Captain America: Civil War heeft, maar in tegenstelling tot die film is dit een visueel festijn vol cultuur en creativiteit. Dit is echt verfrissend van Marvel.

Toch is Shang-Chi verre van perfect. Om te beginnen kwamen het merendeel van de grappen niet goed binnen. Ze waren of te goedkoop, je zag ze van kilometers ver aankomen, of ze waren gewoon echt niet grappig. Ik heb minder gelachen bij deze film dan bij Black Widow, en dat was toch een beetje teleurstellend. Verder kon de structuur van de film een hoop werk gebruiken. Ik had heel vaak het gevoel dat, als bepaalde informatie in een andere volgorde zou zijn gegeven, dat het een stuk beter aankwam. Het voelt overigens ook alsof het karakter van Shang-Chi door dezelfde Marvel-template is heen geduwd als Captain Marvel, Doctor Strange of Iron Man in diens oorsprong verhalen.

Shang-Chi is ook iets langdradiger dan het had hoeven te zijn. Vaak wanneer er geen actie op het scherm was liet het mij te lang aan mijn gedachten over, aan hoe ik erg uitkijk naar Eternals of naar Dune, of mijn plannen voor de rest van de dag. De film wist dus niet constant mijn aandacht erbij te houden. Toch weegt het goede in deze film zwaarder dan het wat meer teleurstellende. Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is zeker het bekijken waard, voor de inventieve actiescènes alleen al.

Disney CEO Bob Chapek noemde deze film een experiment dankzij het feit dat dit de eerste Disneyfilm van het jaar is die exclusief in de bioscoop te zien is. Films als Black Widow, Jungle Cruise, Cruella en Raya and the Last Dragon hadden buiten de bioscooprelease ook de mogelijkheid om gestreamd te worden op Disney+ tegen een vergoeding. Het is dus de vraag of Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings genoeg geld ophaalt om het publiek weer de zalen te krijgen. In dat opzicht is het een experiment. Maar Simu Liu heeft zeker gelijk, de film zelf is zeker geen experiment. Het is een creatieve viering van cultuur, vol met geweldige actie, interessante verhalen en goed montagewerk. Shang-Chi is zeker het bekijken waard.

★★★★☆

Rick van Wijk

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.