Recensie The Cuphead Show | Een hommage aan Jazz Age tekenfilms

De lat ligt niet hoog bij video game films en series. Keer op keer hebben we gezien hoe Hollywood geliefde franchises zoals Mario, Assassin´s Creed en Mortal Kombat vernachelt met ongeïnspireerde verfilmingen. Wat Cuphead echter bijzonder maakt is dat het hoofdpersonage nog niet een household name is, zoals Mario of Mickey Mouse. Deze indie game is een culthit uit 2017. Berucht om zijn moeilijke levels, en geprezen door zijn visuele stijl die de speler sterk deed denken aan retro tekenfilms uit de Jazz Age. De gemiddelde Netflix kijker zal hooguit van dit spel hebben gehoord, waaronder ik. Misschien is dat juist een voordeel. Met deze Netflix serie krijgen de makers de kans om te experimenteren met de wereld waar de broers Cuphead en Mugman surrealistische avonturen beleven en oog in oog komen met de Duivel. Cuphead heeft hoe dan ook een trouwe fanbase. Het beste waar de serie op kan hopen is de meeste fans tevreden stellen, een nieuw publiek bereiken en opnieuw interesse creëren richting slapstick tekenfilms. Dat is een grote opgave, en of dat is gelukt lees je in mijn recensie van The Cuphead Show.

Titel: The Cuphead Show
Ontwikkelaar: Dave Wasson, Chad Moldenhauer (uitvoerend producent), Jared Moldenhauer (uitvoerend producent)
Regisseurs: Adam Paloian, Clay Morrow, Mark Caballero (stop motion), Seamus Walsh (stop motion)
Cast: Tru Valentino, Frank Todaro, Joe Hanna, Luke Millington-Drake, Wayne Brady, Grey Griffin, Cosmo Segurson, Dave Wasson
Scenaristen: Deeki Deke, Clay Morrow, Adam Paloian, Cosmo Segurson, Dave Wasson
Genre: Animatie, komedie
Afleveringen: 12 (seizoen 1)
Release: 18 februari

Kijk The Cuphead Show op Netflix


Recensie The Cuphead Show

Een aflevering van The Cuphead Show duurt slechts 12 minuten. En terwijl bijna alles op TV tegenwoordig een serie format heeft zijn deze afleveringen voornamelijk losstaand, met een rode draad die enkel in sommige afleveringen terugkomt. Hoewel je het hele seizoen makkelijk in één avond kunt binge-watchen, zoals ik dat heb gedaan, kun je in principe ook elk moment een willekeurige aflevering opzetten.

Recensie The Cuphead Show 1

Cuphead (Tru Valentino) is de impulsieve jongen die altijd problemen opzoekt. Wanneer hij zijn ziel vergokt bij een kermisspel roept hij de wraak van de Duivel op zich af. Maar zijn angstige en meer verantwoordelijke broer Mugman (Frank Todaro) is er altijd om hem van al het gevaar te beschermen. De broers komen echt over als twee ondeugende jongetjes, met een beetje een Mario & Luigi dynamiek. En ondanks dat ze in een theepot in het bos wonen spreken ze om onverklaarbare redenen met een heel sterk New Yorks accent, want blijkbaar is dat sinds Bugs Bunny een standaard accent geworden voor tekenfilmfiguren. Dit contrasteert wel weer mooi met het Britse accent van de Duivel (Luke Millington-Drake). Ik ben altijd wel fan van tekenfilms die hun eigen komische draai geven aan dit personage. In series als Cow & Chicken, Futurama en The Powerpuff Girls is hij meestal een van de interessantste personages. En dat kun je ook zeggen van de Duivel in Cuphead. Hij is intimiderend en flamboyant, maar hij heeft ook een hele menselijke kant. De hel beheert hij als een CEO die zwaar verveeld is door het routinewerk en de bureaucratie in zijn eigen imperium. Maar het verzamelen van zielen, plegen van duivelse daden en het mogen zingen daarover is waar hij uiteindelijk voor leeft.

Een hommage aan de Jazz Age

Waarschijnlijk het eerste wat je aan deze tekenfilm zal opvallen is dat het verdacht veel doet denken aan klassieke tekenfilms, zoals die van Disney en Fleischer Studio’s. Cuphead maakt namelijk gebruik van rubber hose animatie, een techniek die Amerikaanse bioscoop shorts uit de jaren 1920 en 1930 zo kenmerkt. Nu is dit verre van de eerste tv-serie die flirt met deze retrostijl. Shows als Spongebob Squarepants en Ren & Stimpy zijn ook zwaar geïnspireerd op de animatieklassiekers. Maar Cuphead gaat nog een paar stappen verder in het volledig omarmen van de rubber hose stijl. De felle kleuren, de filmkorrels en stofjes in het beeld horen je het idee te geven dat je een oude Technicolor filmrol aan het kijken bent.

Recensie The Cuphead Show 2

De stijl is het best te beschrijven als retro, maar modern. Hiermee bedoel ik dat je kunt zien dat het digitaal geanimeerd is, een hybride van 2D en 3D animatie. Dit is wel een stap verwijderd van hoe het originele spel werd aangepakt. Afgezien van Photoshop gebruikten de ontwikkelaars enkel tools die beschikbaar waren in de jaren 30 voor de animatie, en dat is waarom dat spel er zo authentiek uitziet. Maar goed, om vandaag de dag een langlopende tv-serie te produceren kun je uiteraard niet meer afhankelijk zijn van enkel traditionele technieken, niet als je de deadlines wilt halen. Sommige omgevingen, zoals de begraafplaats, zijn duidelijk driedimensionaal. Toch kon ik soms niet zien of ik nou naar digitaal geanimeerde achtergronden keek of stop-motion. Ik denk dat met name dit aantoont hoe goed de show geanimeerd is. De verschillende animatiestijlen zijn perfect gecombineerd om uiteindelijk iets te creëren wat in ieder geval de indruk geeft dat het ruim 80 jaar geleden is getekend.

Op het gebied van humor is de serie erg amusant, hoewel het grappiger had gekund. Elke aflevering moest ik een handjevol keren hardop lachen, maar ik werd zelden verrast. Ik heb de indruk dat de makers een breed publiek wilden bereiken en daarom de show vooral op jonge kijkers hebben gericht. In het originele spel verliezen Cuphead en Mugman bijvoorbeeld hun ziel aan de Duivel vanwege hun gokverslaving. De serie maakt van het demonische casino een kermis. Een subtiele verandering, maar waarschijnlijk ook een vorm van zelfcensuur.

Er bestaat best wel een misverstand rond oude tekenfilms, alsof in de jaren 30 alleen maar kleurvolle kindvriendelijke animatiefilms werden gemaakt, waarin Mickey Mouse in het park tapdanst en een duet fluit met een pratende bloem. Hoewel dat soort films zeker onderdeel zijn van dat tijdperk zagen we tekenfilmfiguren ook dingen doen als roken, dronken worden en zelfmoord plegen. Kijk maar naar de films die de gebroeders Moldenhauer citeren als inspiratie op het spel Cuphead. In een paar Betty Boop films speelt Cab Calloway de rol van griezelige schimmen die kunnen dansen en van gedaante veranderen. In Swing you Sinners (1930) stuit de hond Bimbo op een begraafplaats, waar hij door geesten wordt gelyncht wegens het stelen van een kip. En dan heb je natuurlijk de Disneyfilm The Skeleton Dance (1929), ook over een begraafplaats die tot leven komt. Animators uit dat tijdperk hadden een fascinatie met macabere humor. Over het Cuphead spel werden destijds ook kritische stukken geschreven, omdat men bepaalde motieven erin terugzag die sterke associaties zouden hebben met de meer racistische tekenfilms uit de jaren 30.

Recensie The Cuphead Show 3

The Cuphead Show weet met vlagen de donkere sfeer en surrealisme van de klassieke tekenfilms te evenaren. In de eerste aflevering zingt de Duivel een aanstekelijk blues nummer over zijn passie voor het verzamelen van zielen. Dit nummer zit vol energie en experimentele visuals. Ik hoopte echt dat elke aflevering zo’n muzieknummer zou bevatten. De aflevering Roll the Dice gaat over de rechter hand van de Duivel, King Dice (Wayne Brady). Hij maakt zijn entree op het podium met een kort dansje dat direct geïnspireerd is op de bewegingen van Cab Calloway. Heel leuk, maar maar dit personage is er ook maar voor één aflevering, en hij krijgt helaas niet een compleet introductienummer. De Duivel verzekert hem bovendien dat er consequenties zijn als hij Cupheads ziel hem niet kan leveren. Uiteraard faalt hij, maar de consequenties zie je amper. Je ziet niet dat hij zelf zijn ziel verliest, of dat de Duivel hem in een lavaput gooit. Op zulke momenten had ik gehoopt dat de show wat donkerder kon zijn. Tja, we moeten ook bedenken dat de klassieke tekenfilm shorts van Fleischer Studio´s gemaakt waren voor de bioscoop, en meestal niet eens met kinderen in gedachten als publiek. Het doel van veel tekenfilms was experimenteren met animatie en muziek, plot was eigenlijk secundair. Voor moderne TV-series als The Cuphead Show gelden simpelweg andere normen.

Een goed begin

Ter voorbereiding op deze show heb ik me een beetje verdiept in de achtergrond van het videospel Cuphead. In een korte documentaire op Youtube kun je zien wat een enorm inspirerend verhaal achter het succes van deze franchise zit. De broers Jared en Chad Moldenhauer hadden altijd al de droom om hun eigen run-and-gun videospel te maken, vergelijkbaar met klassiekers als Megaman. Wat begon als een klein passieproject groeide uit tot een van de meest succesvolle indie games aller tijden, en heeft nu dus een erg geslaagde spin-off serie gekregen.

Het valt me op dat met name het publiek enthousiast is over The Cuphead Show, terwijl critici vooralsnog verdeeld zijn. Hoewel ik het spel nog niet heb gespeeld kan ik me voorstellen dat na zo’n uitdagende actiegame men zat te wachten op een meer gewelddadige tekenfilm zoals Tom & Jerry. In plaats daarvan kan ik de serie meer vergelijken met Animaniacs, alleen dan zonder verwijzen naar moderne popcultuur. Het is een kindertekenfilm met één voet in de 20ste eeuw en de andere in het heden. En dat is prima. Ik vind het fijn dat slapstick tekenfilms op die manier een nieuwe generatie bereiken.

Recensie The Cuphead Show 5

Netflix heeft in totaal drie seizoenen voor de show aangevraagd. Dat is heel fijn om te horen, want niks is frustrerender dan een show die met een sterke cliffhanger eindigt voordat het streaming platform de stekker uit de productie trekt (ik denk nog steeds aan Cowboy Bebop). The Cuphead Show bevat veel sfeer en leuke personages. Als de makers er echt een klassieker van willen maken dan is er nog veel ruimte voor verbetering. Maar ja, slapstick humor is ook moeilijk om meteen goed te krijgen. The Looney Tunes en Tom & Jerry hebben er ook jaren over gedaan om hun stijl te perfectioneren.

Wat ik wil is meer surrealistische animatie, meer jazz muzieknummers en dat de humor wat gedurfder wordt. Daarmee bedoel ik niet dat de show politieke satire of grof taalgebruik nodig heeft. Maar ze kunnen wel wat leren van tekenfilms als Ren & Stimpy en Courage The Cowardly Dog, tekenfilms die de grenzen opzochten van wat je op kinder-TV kon laten zien. Hoe dan ook is het eerste seizoen van The Cuphead Show meer dan genoeg om een weekendje lol te beleven. Ik denk dat kinderen heel erg van deze serie zullen genieten, en ik daag elk volwassen persoon uit om een aflevering op te zetten en niet te glimlachen.

★★★★☆

Sandro Algra

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.

FacebookInstagramPinterestTwitter