Recensie Cowboy Bebop Seizoen 1 | You’re gonna carry that weight

Wat zijn je favoriete anime series? Als je in de jaren 90 bent opgegroeid is er een dikke kans dat Cowboy Bebop in je top 5 staat. Deze klassieke show mag dan al meer dan 20 jaar geleden zijn geëindigd, maar zijn invloed valt nog altijd te zien in de moderne internet cultuur. In een tijdperk waarin Guardians of the Galaxy een van de meest succesvolle franchises is, leek het bijna onvermijdelijk dat Netflix deze serie over intergalactische premiejagers (met de beste anime soundtrack aller tijden!) weer de wereld in zou Dr. Frankensteinen. Maar live-action anime verfilmingen hebben geen goed imago. En ook deze nieuwe serie krijgt vooralsnog slechts gemengde reacties van het publiek. Als je nog twijfelt hoop ik je te overtuigen van waarom dit misschien toch de moeite waard is om te kijken. Pak een glas whisky, leun achterover en volg de nieuwe avonturen van Spike, Jet, Faye en Ein… ‘Wacht! Waar is Radical Edward gebleven!?’. Maak je geen zorgen, ik vertel meer over dit afwezige personage in mijn recensie van Netflix’ Cowboy Bebop.

Titel: Cowboy Bebop
Gecreëerd door: Christopher L. Yost
Originele serie door: Shinichirō Watanabe
Regisseur: Alex Garcia Lopez, Michael Katleman
Cast: John Cho, Mustafa Shakir, Daniella Pineda, Alex Hassell Elena Satine
Scenario: Christopher L. Yost, Sean Cummings, Karl Taro Greenfeld
Muziek: Yoko Kanno
Genre: Actie, avontuur, komedie, misdaad, sciencefiction
Afleveringen: 10 (seizoen 1)
Releasedatum: 19 november 2021 op Netflix

---

Kijk Cowboy Bebop op Netflix

---

Recensie Cowboy Bebop

De vraag die elke remake/reboot moet beantwoorden is: ‘waarom?’. Wat heeft het voor nut om ons meer van hetzelfde te geven? Om die vraag te beantwoorden moeten we eerst begrijpen wat de originele serie van Shinichirō Watanabe zo speciaal maakte. Terwijl meerdere anime series nog steeds doorlopen na 500 afleveringen was Cowboy Bebop een show die na slechts 26 afleveringen + een film gewoon stopte. Dat maakt het al speciaal. We bleven steken met het gevoel dat we meer wilden zien.

Toen je Cowboy Bebop voor het eerst keek zag je mogelijk een zeer vermakelijke ruimtewestern met veel kungfu actie en jaren 40 bebop jazz. En hoewel dat absoluut onderdeel is van de show merk je naarmate je ouder wordt dat er een veel triester verhaal onder de oppervlakte ligt. Het gaat in essentie over een groep volwassene mensen die hun oude leven hebben achtergelaten, en rondzwerven in de ruimte zonder vlees op hun bord, zonder identiteit en zonder einddoel. Nu ik als jaren 90 kind de 30 al ben gepasseerd kan ik niet meer zeggen dat ik zelf nooit slachtoffer ben van de sporadische identiteitscrisis. We kijken allemaal wel eens met een melancholisch gevoel terug naar een jongere versie van onszelf, toen we dachten dat we de wereld aankonden net als Son Goku. Maar eenmaal volwassen lijken we waarschijnlijk meer op Spike Spiegel: een cynische luilak die teveel drinkt en het hele weekend niet van de bank afkomt. En DAAROM is Cowboy Bebop een serie die beter wordt naarmate je het vaker kijkt!

Struikelblok 1: De Productie

Een van struikelbokken waar de meeste live-action verfilmingen van animatie tegenaan lopen bevindt zich op visueel vlak. Zoals ik uitlegde in mijn video over realisme, en ook mijn recensie van The Lion King (2019): live-action kan niet op tegen handgetekende animatie. Het zal nooit zo kleurvol, zo expressief of zo simplistisch zijn. En bovendien volgt live-action hele andere regels wat logica betreft. Iets wat je bijvoorbeeld in de meeste tekenfilms ziet is dat de personages altijd dezelfde kleding dragen. In een live-action serie als deze vraag jij je dan meteen af of de crew van het Bebop ruimteschip niet verschrikkelijk moet stinken na een week opgesloten te zitten. En deze serie omarmt het absurdisme van de anime ook volledig. Spike, Jet en Faye zien eruit als een stelletje anime cosplayers. In één scene zien we ook dat Spike een kapstok vol met identieke paarse colberts op zijn kamer heeft.

Naast de ietwat belachelijke kostuums was ik zeer onder de indruk van de productie. Het ruimteschip de Bebop ziet er precies zo uit als de anime. En dat is niet het enige wat onveranderd is gebleven, wat zowel positief als negatief is. Zelfs het intro van een aflevering is bijna één op één hetzelfde. Als dit niet live-action was zou je zo geloven dat je een nieuw seizoen van de anime aan het kijken bent. Componist Yoko Kanno is terug om nieuwe muziek voor deze serie te maken. Dat is geweldig nieuws, maar je hoort helaas ook dat men bepaalde deuntjes rechtstreeks uit de anime heeft geplukt. Ook het plot bestaat voor een deel uit herhaling. De eerste aflevering van de Netflix serie is voor de helft hetzelfde als de eerste aflevering van de anime. Ik snap dat sommige fans genieten van een beetje herkenning, maar ze hoefden niet complete verhaallijnen te herhalen. Het gevolg daarvan is dat de meest emotionele scenes uit het origineel in deze remake niet meer zo hard aankomen, je weet immers toch al wat er gaat gebeuren.

Gelukkig gebruikt niet elke aflevering een gecopy-pastet script. Net als de anime is dit in essentie een show met losstaande verhaallijnen. Elke aflevering introduceert een nieuwe premie voor de Bebop crew om te achtervolgen. En aangezien elke aflevering een uur kan duren (in tegenstelling tot de 24-minuut durende afleveringen van de anime) is een hoofdstuk ook vaak onvoorspelbaar qua structuur.

En toch had ik gewild dat ook de meer originele afleveringen wat creatiever waren uitgewerkt. Spike komt in één aflevering vast te zitten in een virtual reality omgeving. Dit is een scenario dat we al honderden keren hebben gezien: het Inception plot waarin een personage uit zijn droom probeert te ontwaken en het verschil tussen fantasie en realiteit niet meer kan zien. Spikes droom mondt uit in een Spaghetti Western-stijl vuurgevecht. Perfect! Dit had met een goede regie de meest interessante aflevering kunnen worden. Echter, de manier waarop de droomwereld visueel van de realiteit wordt onderscheiden is simpelweg met een filter over het beeld. Het lijkt wel alsof de aflevering is gemonteerd door een student die voor het eerst Adobe After Effects uitprobeert. Waarom gebruikten ze hier niet meer psychedelische montagetechnieken? Of meer praktische special effects uit klassieke westerns! Gebruik paarden, gebruik Sergio Leone-stijl camerawerk! Cowboy Bebop is altijd een cocktail van verschillende filmgenres geweest, dus deze VR aflevering was nou net een leuk moment waar de makers zich helemaal uit hadden kunnen leven en volledig gebruik hadden kunnen maken van de voordelen van live-action.

Struikelblok 2: De Cast

Een tweede struikelblok van anime verfilmingen ligt in het casten. De film Dragon Ball: Evolution (2009) veranderde Son Goku, een van de meest iconische Japanse superhelden, in een boze blanke tiener. Ook Ghost in the Shell (2017) kon ook niet ontsnappen aan de Hollywood Whitewashing controverse rond het casten van Scarlett Johansson als Motoko Kusanagi. En ooit was men van plan om een Cowboy Bebop film te maken, met Keanu Reeves als Spike nog wel! We hebben het hier wel over Keanu Reeves in zijn post-Matrix tijdperk, voordat hij zich met John Wick (2014) opnieuw uitvond als actieheld. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat dit een goede keuze was geweest. Ik zie Keanu niet als iemand die het personage met de juiste hoeveelheid nuance had kunnen spelen.

Dus in plaats van Ted, van Bill & Ted, moeten we het nu doen met John Cho, beter bekend als Harold van Harold & Kumar. Cho zie ik als de perfecte Spike Spiegel. Hij heeft alle fysieke trekjes, en de non-chalante houding die we van Spike kennen. Ik hoor wel de kritiek dat hij te oud zou zijn voor deze rol. Cho lijkt inderdaad geen man van 27. Maar ik zie Spike vooral als iemand met eelt op zijn ziel. Hij is een man die zijn pijnlijk verleden verbergt onder een laag sarcasme. Daarom kan hij net zo goed door een oudere acteur gespeeld worden.

Faye Valentine wordt nu gespeeld door Mexicaans-Amerikaanse actrice Daniella Pineda. Ze is niet langer een schaars-geklede femme fatale maar doet zich meer voor als een sluw bijdehand meisje. Oh, en ze valt nu zelfs op vrouwen! Zo, dat zijn drie minderheden in één karakter. Probeert Netflix hiermee soms een nieuwe Hollywood Whitewashing Twitteroorlog te voorkomen? Faye is niet helemaal hetzelfde personage als haar anime tegenhanger. Maar toch werkt dit in het voordeel van de serie. Faye is namelijk ook hier een jonge vrouw die na decennia uit een kunstmatige coma is ontwaakt, en in een futuristisch tijdperk dat ze niet begrijpt. En daarom neemt ze ook het persona aan van een stoere premiejager, om het onzekere meisje dat ze werkelijk is te maskeren.

Mustafa Shakir is de acteur die nog wel het meest lijkt op zijn anime personage. Als Jet Black speelt hij de rol van het meest volwassene lid van de crew. Hij is de grote broer die de Bebop bij elkaar houdt. Een belangrijk verschil met de anime is dat Jet nu een gescheiden vader is die worstelt om zijn dochter te zien. Ook dit is een verfrissende verandering.

Als je dit nog steeds niet hebt meegekregen: Ja, Radical Edward bestaat in het universum van deze Netflix serie. Ik kan echter niet veel over dit personage zeggen aangezien hij/zij waarschijnlijk pas in het tweede seizoen een grote rol zal spelen. Ik ben benieuwd. Ed is het meest tekenfilmachtige personage van de anime, en hij/zij balanceerde altijd perfect op het randje tussen extreem schattig en extreem irritant. Het wordt een enorme uitdaging om dit karakter tot zijn recht te laten komen.

Het personage dat voor mij het minst werkt is de hoofdslechterik Vicious: lid van de misdaadorganisatie The Red Dragon Syndicate en Spike’s aardsvijand. Aan het begin vond ik dat acteur Alex Hassell verkeerd gecast was. Maar in de loop van het seizoen realiseerde ik me wel dat hij een zeer goede acteur is. Dus ik denk toch echt dat het script het probleem is. Ik kan nou niet zeggen dat een anime slechterik die letterlijk Vicious heet een van de meest complexe personages uit de TV geschiedenis was. Maar dat was ook nooit de bedoeling van het personage. In de anime werd de relatie tussen Spike en Vicious slechts uitgediept in korte flashbacks. Vicious staat eigenlijk voor de donkere kant van Spike, hij is bijna letterlijk een demon uit zijn verleden. Door Netflix zijn poging om Vicious menselijker te maken komt het personage nu vooral over als een drammerige puber die te weinig knuffels van zijn vader heeft gehad. Zelfs zijn nogal aparte naam wordt in de nieuwe serie uitgelegd. Want blijkbaar krijgen alle leden van The Syndicate nu een James Bond slechterik voornaam: “Vicious en zijn collega Fearless…”. We hoefden echt niet alle details van Spikes achtergrondverhaal met Vicious te kennen. Als kind plaatste ik ook geen vraagtekens bij het feit dat de slechterik van The Lion King een litteken had, en toevallig ook Scar heette.

Geen risico’s?

Om even terug te keren naar de vraag: ‘Wat maakt de originele Cowboy Bebop zo goed?’. Wat ik in ieder geval kan zeggen is: ‘Het was raar.‘. Het was een rare show die toch op de een of andere manier hele realistische emoties wist over te brengen. En als je ruim 20 jaar later met letterlijk dezelfde verhalen aankomt dan heeft het gegarandeerd niet hetzelfde effect. De nieuwe serie zal dan nooit zo grappig, ontroerend of origineel zijn.

Cowboy Bebop van Netflix is een serie die te weinig buiten de comfort zone van herkenning durft te treden. Tot het einde begreep ik daarom niet hoe zoveel fans beweerden dat het teveel zou afwijken van de anime. Volgens mij komt dat voor een groot deel door de abrupte plotwending in de seizoensfinale. Hier nemen de schrijvers voor de verandering wel een groot risico. Het is echter een plotwending die niet werkt, omdat het heel erg aanvoelt als een last minute poging om ons te verrassen. Maar goed, deze wending stuurt het verhaal wel weer een geheel nieuwe richting in, en dat maakt het tweede seizoen in ieder geval al meer intrigerend.

Wanneer deze remake te weinig op de anime lijkt klaagt men dat het niet trouw genoeg is. Teveel herhaling, en men klaagt weer om het gebrek aan originaliteit. Het was haast een onmogelijke taak om alle Cowboy Bebop fans zoet te houden. Dat is de last die de makers van deze serie zullen moeten dragen: YOU’RE GONNA CARRY THAT WEIGHT… NETFLIX!

En toch, na al mijn kritiek moet ik zeggen dat ik me bijzonder heb vermaakt met de nieuwe Cowboy Bebop. Ik geloof dat het hart van de makers wel op de goede plek zat. Als je fan bent van de anime dan zou ik zeggen dat de productie en de cast alleen al is genoeg om deze serie een kans te geven. En als je de anime nog niet hebt gezien: alle 26 afleveringen staan op Netflix, dus begin daarmee! Ik hoop dat de makers voor het volgende seizoen luisteren naar de feedback, en ons nieuwe afleveringen geven die grotendeels vrij zijn van herhaling in het plot. SEE YOU SPACE COWBOY…

★★★☆☆

Sandro Algra

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.