Recensie | The Hole In The Ground (Raymond Doetjes)
Het mooie van de FYE winkel in Carlsbad Californië is dat ze de genrefilms op subgenre hebben georganiseerd. Dus toen ik The Prodigy vond (zie mijn eerdere recensie) zag ik daar achter The Hole In The Ground staan. Voor de luttele $6 (minder dan het minimum uurloon in deze omgeving) vond ik de 90 minuten durende ‘Evil Kid/Possession’ story wel een gokje waard.
Titel: The Hole In The Ground
Regisseur: Lee Cronin
Cast: Seána Kerslake, James Cosmo, Kati Outinen, Simone Kirby, Steve Wall, James Quinn Markey
Scenario: Lee Cronin, Stephen Shields
Genre: Horror
Speelduur: 90 minuten
Release: 2019
De jonge Sarah O’Neill (Seána Kerslake) verhuist met haar 8 jarige zoontje Chris (James Quinn Markey) naar een nieuw dorpje op het Ierse platte land. In deze omgeving rijden ze bijna een verontrustend gekke buurvrouw aan. Dit voorval triggert Sarah haar paranoia enigszins. Wanneer Chris ook moeite heeft met zijn nieuwe omgeving en op een avond wegloopt, gaat Sarah naar hem op zoek. Ze vindt haar zoontje ongedeerd terug in het midden van het bos, bij een enorm groot gat in de grond. Na dit voorval ziet Sarah dat Chris langzaam maar zeker ander gedrag begint te vertonen. Sarah twijfelt aan haar eigen psychische gesteldheid, maar al snel blijkt dat er toch meer aan de hand is in haar nieuwe omgeving.
Analyse
Wie had er gedacht dat met een samenwerking van Finnen (die doorgaans independent films maken, van Nazi’s aan de donkere kant van de maan) en Ieren (die doorgaans meer hebben met bier en vrolijke muziek dan films) een prachtige horror ontstaat. Ja, het is een verhaal dat lijkt op een kind dat bezeten wordt door ‘iets’ en dit kind vertoont klassieke rebellie tegen zijn moeder, maar kan, zoals in iedere ‘Evil Kid’ film, iedereen met een onschuldige stemmetje en blik zo weer in palmen. Toch is er iets onbeschrijfelijk unieks aan de sfeer en deze film.
De film begint direct met alle bekende horror tropes; wellicht om ze direct uit de weg te ruimen en zo ruimte te maken voor een wat frissere invalshoek. In de openingssequentie zien we:
- Een auto van bovenaf die door de bossen rijdt;
- Het typische enge-, witte-, vervallen-, eenzame huisje;
- De initieel niet zo sterk lijkende en nogal labiele alleenstaande moeder;
- De ‘freak standing on the road’;
- De onverzadigde kleuren met overmatig groen in de highlights.
Ja, alle horrorclichés worden in de eerste 10 minuten in je gezicht geduwd… en toch voelt het uniek en fris, zoals Let The Right One In zo’n 10 jaar geleden deed.
De spanning die schrijver/regisseur Lee Cronin (die eerder het geweldige scenario van Ghost Train schreef) weet op te bouwen is goed. Ieder keer dat je denkt dat er een jump-scare plaatsvindt, gooit hij je in een andere scene of doet hij iets anders. Een unieke manier om ‘cuts’ tussen scenes te krijgen en de spanning zo van de ene scene naar de andere over te brengen. Helaas zijn sommige scenes soms te lang, terwijl ze niets brengen. Hierdoor heeft de pacing wat te lijden. Daarentegen maakt de cinematografie een hele boel goed in deze lang uitgerekte scenes; en ik ben een simpele ziel, want wanneer het plaatje mooi is kan ik een boel lijden.
De twist op het einde is redelijk uniek in de context van dit type plot. Laat ik eerlijk zijn dat ik deze niet zag aankomen en zodoende kan ik er niet meer over zeggen, behalve dat dit anders is dan andere verhalen waarin mensen bezeten worden.
Het acteerwerk is niet erg subliem. Het is zeker niet slecht, maar als je de kleine James Quinn afzet tegen Jackson Scott uit The Prodigy is er een enorm contrast. Toch weet deze kleine man de rol te dragen. Seána Kerslake speelt een bezorgde en liefhebbende moeder, maar is verder geen dynamisch karakter. Dat is meteen het grootste manco; het gebrek aan karakterontwikkeling, dan wel diepgang van de karakters. Daarentegen, zal in de echte wereld in zo een kort tijdsbestek een moeder ook niet echt schokkend veranderen en zal ze ook precies zoals Sarah reageren.
Wat ik fijn vond, is dat het verhaal eigenlijk niet helemaal wordt afgerond. Het beantwoorden van de drie W’s (Wie, Wat, Waarom) die in het schrijven van fictie doorgaans beantwoord dienen te worden, worden gewoonweg niet beantwoord — zoals deze in het echt, ook niet beantwoord zouden worden. Dus een betrokken kijker zal zich afvragen wat er gebeurt met… (sorry geen spoilers), wie zijn.. (sorry geen spoilers)… waarom doen ze… (sorry geen spoilers). Dit geeft een boel napret om dat zelf te bedenken. Voor mensen die van een uitgekauwd, gesloten einde houden, waarin alle draadjes netjes worden afgeknipt en afgewerkt, kan dit nog wel eens een kwelling zijn.
Er zit ook wel een duidelijke hommage naar The Shining; de openingssequentie van de auto door het bos maar ook het behang dat Sarah aan de muur plakt is enigszins een frissere variant van de vloerbedekking in The Shining. Voor de rest is er echter geen link met The Shining en dit is uiteraard geen The Shining.
Conclusie
De cinematografie en de minimalistische art design zijn geweldig — dit helpt soms om door de wat trage pacing heen te komen. De sfeer die gecreëerd wordt, is eng/spannend en freaky en trekt je als het ware in het verhaal. Maar The Hole In The Ground is geen perfecte film. Sommige scenes zijn te lang en de lengte dragen dan niet bij aan het opwekken van spanning of emotie. De karakters ontwikkelen niet echt en daardoor zijn ze niet echt interessant — ook al is dit wel weer realistisch. De film beantwoord niet alle vragen en motivaties en dit is juist de kracht. Maar voor kijkers die dat eisen kan dat misschien een kwelling zijn. De ‘twist’ op het einde is niet uniek maar wel in de context van een ‘Evil Kid/Possession’ verhaal en juist die open stukjes doen je later afvragen: “wat gebeurt er nu?” Dat maakt het interessant.
★★★★☆
Raymond Doetjes – Subliminal Artist Productions