Recensie Tick, Tick… BOOM! | Een viering van artiesten

De laatste tijd ben ik een stuk minder enthousiast geweest om Netflix originals aan te zetten. Toen ik echter op de trailer van Tick, Tick… Boom! kwam, begon ik vrij optimistisch uit te kijken naar de film. Andrew Garfield had me meteen overtuigd, maar de muzikale toon, het concept en het verhaal hadden echt mijn interesse te pakken. Ik schrijf deze recensie nog geen 30 minuten nadat ik de film heb gezien. Lees hier wat ik ervan vond.

Titel: Tick, Tick… BOOM!
Regisseur: Lin-Manuel Miranda
Cast: Andrew Garfield, Robin de Jesus, Alexandra Shipp, Bradley Whitford
Scenario: Steven Levenson, Jonathan Larson
Genre: Biografie, drama, musical
Speelduur: 115 min

Recensie Tick, Tick … BOOM

Lin-Manuel Miranda is heel druk bezig geweest de laatste tijd. Niet alleen heeft hij vorig jaar Hamilton geproduceerd, dit jaar in de eerste film die ik recenseerde het aapje Vivo ingesproken, de muziek geproduceerd van In The Heights en originele muziek gemaakt voor de nieuwe Disneyfilm Encanto, maar hij maakt met Tick, Tick… BOOM! dan ook zijn regiedebuut. Hoewel ik niet altijd fan ben van Miranda, heeft hij hier het goede pad gevolgd en een geweldige film neergezet.

Tick, Tick… BOOM! blies me omver. Ik val meteen met de deur in huis: dit is de beste Netflix original film die ik op de streamingdienst gezien heb. Ik ben in tijden niet zo geïnvesteerd in een verhaal geweest. Het trok mijn volledige aandacht, en liet het niet meer los. Deze film gaat over de week voordat Jonathan Larson, een jonge opkomende theatercomponist, zijn 30ste verjaardag kan vieren. Dan sluipt echter alle druk en verantwoordelijkheid op hem af, en hij wordt er steeds bewuster van dat hij niet alle tijd in de wereld heeft.

Jonathan Larson is al 8 jaar van zijn leven een musical aan het schrijven. Hij doet nu zijn best om licht op zijn creativiteit te schijnen, in de hoop dat de musical gemaakt kan worden. Jonathan heeft een vriendin, Susan, die haar dromen ook wilt volgen, en een beste vriend Michael, die het ook moeilijk heeft met zijn leven. Ze gaan vaker dan ze willen naar de begrafenis van vrienden en worden daardoor allemaal bewuster van de tikkende klok.

 

Deze film lijkt een liefdesbrief naar theatermakers. Maar ik, een 17-jarige jongen die niets liever wil dan een filmmaker worden, kon me toch ook behoorlijk goed inleven in de film. Dit verhaal is voor alle artiesten over de wereld die echt passie hebben voor hun creatieve hobby, alleen wel eens moeite hebben met het doorzetten ervan. Mede daarom kwam Tick, Tick… BOOM! zo goed bij mij aan.

Ik had overigens compleet gelijk over Andrew Garfield. Hij brengt naar mijn idee het beste optreden van het jaar, zeker Oscar-waardig. Hij is zo nonchalant, optimistisch en sympathiek. Ik herkende mezelf in een hoop karaktereigenschappen. Zo ook zijn uitstelgedrag, en hoe druk het wel eens in zijn hoofd kon worden. Gedachten, verantwoordelijkheden en dingen te doen overvloeden zijn gedachten, en dat wordt goed naar het beeld vertaald. Andrews energieke optreden is waar de glorie van deze film begint.

Maar hij is niet de enige acteur die de show steelt. Jonathans vriend Michael wordt gespeeld door Robin de Jesus, en hij bracht een hoop emotionele krachten met zich mee. Hij is in feite het hart van het verhaal; hij staat het dichts bij Jonathan en Robin brengt een ontzettend goed optreden naar de rol. Ikzelf zou voor hem pleitten om genomineerd te worden voor de Oscar voor Best Actor in a Supporting Role. Winnen mag van mij ook!

Gedurende de film is er constant een tikkende klok. Deze brengt een hoop spanning en druk naar het verhaal. De tikkende klok neemt een aantal verschillende vormen aan. Om te beginnen is er de muziek die het ritme heel vaak bevat, maar ook zijn er scenes waar het tikken van de klok letterlijk onder zit. De film ontkomt hier nooit aan en daardoor behoudt het een constant hoog energiek niveau. Daarnaast zet het verhaal een aantal deadlines. ‘Dit nummer moet geschreven worden voor die datum, en daarvoor moet een belangrijke beslissing genomen worden en doorgegeven aan de vriendin’, Iedereen kent deadlines! Daarom denk ik dat dat een stuk van de film is waar veel mensen zichzelf in terug kunnen zien, met name hun gedrag tegenover deadlines ?.

 

Als laatste heb je nog het niet ontkombare gevoel van de biologische klok die sneller begint te tikken. Zoals Jonathan in de trailer zegt is hij in het afgelopen jaar naar 3 begrafenissen van vrienden gegaan. Een andere vriend ligt in het ziekenhuis, nog een wordt gediagnosticeerd met HIV, wat in die tijd zelfs de ster Freddie Mercury het leven kostte, en zo voelt het alsof de gezondheid van de karakters ook langzaam verloopt.

In het midden van al deze stres staat, vooral voor Jonathan Larson, de wanhoop om zijn creativiteit te uiten. Binnen een paar dagen heeft hij een proefvoorstelling van de musical die hij al 8 jaar schrijft, met alle theaterproducenten van New York in de zaal. En dankzij Jonathans doorzettingsvermogen, zijn pure wil om zijn passieproject neer te zetten, kan hij midden in de nacht in het zwembad de inspiratie vinden voor het belangrijkste liedje, nog geen 12 uur van tevoren. Dat was de magie voor mij. Ik voel me net zo gemotiveerd als Jonathan in dat moment, om mijn passieproject ooit de wereld in te brengen.

Zo zie ik mezelf ook in hoe Jonathan Larson op elk tijdstip van de dag notities maakt, van de meest verschillende bronnen dan ook, hele simpele dingen brengen hem creatieve ideeën.

Mijn recensie is ergens wel partijdig. Ik ben de doelgroep voor de film, het voelt alsof het voor mij is gemaakt. Maar zelfs als je geen artistieke drijf in je hebt kun je niet ontkennen dat dit een uitstekende film is. Als musical zijnde zaten er geen slechte nummers in, de meeste waren zelfs zo pakkend dat ze in je hoofd blijven zitten. Het verhaal is erg sterk, en alle emotionele beats komen allemaal aan! De film behandelt zielige momenten niet als een que voor het publiek om te huilen, maar laat ze gewoon over je komen. Alle karakterdynamieken zijn zo natuurlijk en realistisch, en alle karakters zijn zo sympathiek dat je geen afscheid van ze wilt nemen tegen het einde.

Wat me heel goed bijblijft is hoe dynamisch het montagewerk was. Er bestaat een constante energie in de film, er is altijd een hoog tempo, maar het voelt niet gehaast. En als er dan een moment is voor het publiek om op adem te komen staar je met je mond open naar het scherm om de gebeurtenissen tot je op te nemen. Op dat vlak is de film net een emotionele achtbaan. De constante muziek wordt nooit vervelend en hoe langer de film duurde, hoe liever ik wilde dat het nog uren zou duren.

Op het einde zet de film je tegenover de ware realiteit van de gebeurtenissen. Jonathan Larson, een echt persoon die deze musical over zijn leven heeft gecreëerd, is overleden op de avond voordat zijn hit musical Rent in première ging. Deze heeft 12 jaar lang op Broadway gespeeld en heeft volgens velen een gigantische impact gemaakt op wat een musical kan zijn. En ook al maakt de film van zijn dood niet de moraal van het verhaal, het impliceert wel dat tijd ook zeldzaam kan zijn. Voor creatieve mensen is het een wake up call dat je toch ooit moet beginnen met het op papier zetten van je passieproject, want de tijd vliegt zo voorbij.

Buiten deze boodschap is Tick, Tick… BOOM! een viering van artiesten en een reminder dat je bezig moet blijven met de dingen die je gelukkig maken. Ik kan deze film met trots toevoegen aan mijn lijstjes van de beste musicals en de beste films gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar bovendien staat hij ook aan de top als een van de beste films van het jaar voor mij. Tick, Tick… BOOM! is een film waarbij je de credits laat rollen. Zelfs op Netflix!

★★★★★

Rick van Wijk

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.