Recensie Venom: Let There Be Carnage | Flinterdun… ècht flinterdun verhaal

Venom viel in 2018 aardig in de smaak. Het was geen topfilm, maar wist te vermaken met een focus op de relatie tussen Eddie Brock en Venom. Wat de gemoederen nog het meest deed oplopen in de film was de after credits scène (de Marvel handtekening achter elke film). Hierin werd de komst van Carnage aangekondigd, een van de meest brute karakters uit de Spider-verse. Een film met Venom én Carnage erin, dat moet goed gaan, toch!….toch? Dat lees je in onderstaande recensie van Venom: Let there be Carnage.

Venom: Let there be Carnage verschijnt 24 januari als digitale aankoop, vanaf 9 februari on demand/huren.

Titel: Venom: Let There Be Carnage
Regisseur: Andy Serkis
Cast: Tom Hardy, Woody Harrelson, Michelle Williams, Naomi Harris
Scenario: Kelly Marcel, Tom Hardy
Genre: Actie, Avontuur, Sci-fi
Speelduur: 97 Minuten

Recensie Venom: Let There Be Carnage

Venom: Let There Be Carnage gaat rustig verder waar Venom eindigde. Kibbelende Venom en Eddie die nog steeds niet helemaal gewend zijn aan het leven met elkaar. Het trucje dat lof kreeg in deel 1, wordt hier nog eens dunnetjes opnieuw tentoongesteld. Het wordt al snel duidelijk dat het liefdesleven van Eddie nog steeds in duigen ligt (wat delen van de eerste Venom overbodig maakt), en Eddie laat zijn leven een beetje de loop. We zien in de eerste acte hoe Eddie en Venom samen wat ruziën en discussie hebben over het eten van Venom. Hoogstaand is het dus allemaal niet te noemen. Eddie krijgt daarna de kans om Cletus Kasady te interviewen, een veroordeelde moordenaar die enorm bekend is. Hierdoor wordt Eddie’s carrière als journalist getorpedeerd en leeft hij eventjes het goede leven. Dit is echter niet gebeurt zonder slachtoffers, met name Cletus zelf. Echter, is hij door een altercatie met Venom aan een deeltje van de symbioot gekomen. Dit zal Eddie vervolgens in zijn achterste bijten, en je kunt erop rekenen dat een beet van Carnage sporen achter laat.

Wat volgt is een flinterdun verhaal dat nergens uitblinkt. En met flinterdun, wordt hier ook ècht flinterdun bedoelt. Candice Swanenpoel dun, snoeppapier dat op je tong verdwijnt dun. Het begint al met het feit dat er in Venom: Let There Be Carnage in het eerste derde deel van de film niet echt iets gebeurt. Het blijft teren op de chemie tussen Eddie Brock en Venom dat vaak bedoeld wordt als ‘grappig’, maar mijn mondhoeken hebben gedurende de hele film niet bewogen. Het verhaal begint een beetje te rollen wanneer Eddie bij Cletus aankomt. Cletus, gespeeld door Woody Harrelson, is een psychopaat en een moordenaar. Hoe hij zo is geworden wordt geïllustreerd door een enorm korte animatie, en dat was het dan. De volledige backstory uitgebeeld in een minuut of 3. Normaliter heeft Harrelson een kneepje voor het spelen van agressieve psychopaten (het is nog net geen typecasting geworden), maar hier komt de acteerprestatie ongeïnspireerd over. Dit geldt voor bijna iedereen gedurende deze lange 97 minuten. Michelle Williams krijgt deze keer iéts meer te doen, maar hoe krijg je het voor elkaar om dit talent tot tweemaal toe volledig in het niet te laten vallen? Ook het personage van Shriek voelt er ingepropt, enkel alleen als love interest voor Cletus. Onceremonieel krijgt Noamie Harris niets te doen met het personage en dat is zonde, want hier zat meer in. De passie straalt er bij niemand van af en de enige die nog wat inzet toont is Tom Hardy, maar ook hij kan vele malen beter.

Een ware rollercoaster ride

Het moge duidelijk zijn dat de film helaas niet de belofte heeft waargemaakt om eindelijk een toffe Carnage op het grote scherm te zien (of Venom). Venom is hier eigenlijk gereduceerd tot comic relief personage, die niets van de bruutheid en angst overbrengt die Venom zou moeten overbrengen. Dit is ongetwijfeld gedaan zodat de film ook door een jonger publiek kan worden genoten, en hierdoor dus een breder publiek aan kan spreken. Dit is enorm zonde want er had meer in gezeten als ze een weg op zouden gaan die een Deadpool wel durft te nemen. Hetzelfde geldt hier voor Carnage. Een personage dat mij als klein kind angst in boezemde, maar vooral bovenal enorm tof was in zijn bruutheid en terreur. Hier komt helaas bijna niets van naar voren, al doet de film nog zo zijn best.

Wat wèl werkt is het feit dat de film eigenlijk een grote rollercoaster is, en zichzelf gelukkig ook niet te serieus neemt. Vooral de onvermijdelijke strijd tussen de twee giganten is zeer vermakelijk. De actie spat van het scherm en maakt het bij vlagen een vermakelijke actiefilm. Al is het dan wel een erg inhoudsloze actiefilm.

Een zwart-rode vlak op de Spider-verse

Fans van de Spider-verse, en met name deze twee karakters, zullen helaas dus nog langer moeten wachten voordat cinema (sorry, Scorcese) de twee eer aan doet. De verwachtingen waren niet torenhoog, maar het is toch jammer dat de film hierin niet verrast. Ben je echter op een brakke zondag helemaal klaar met het concept van nadenken en wil je dom popcorn vermaak, dan is dit deel prima te doen. Waar Venom: Let There Be Carnage nog meer enorm te vergelijken is met zijn voorganger is in de piek bij de after credits scène. Het zal uiteraard hier niet verklapt worden, maar dit is ook in Venom: Let There Be Carnage weer de klap op de vuurpijl die nog het meest enthousiasmeert. Toch zonde van die 95 minuten die ervoor zaten.

★★☆☆☆

Jip Strijbos

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.