Terugblik Universal Monsterfilms | Deel 3: The Invisible Man & The Wolf Man
Nadat Dracula (1931) een psychologische horrorfilm wist neer te zetten met vrij minimalistische special effects, werd het horrorgenre wel steeds ambitieuzer in het gebruik van effects en make-up. Dit maakt sommige oudere horrorfilms wel weer een uitdaging om te kijken. The Invisible Man en The Wolf Man waren voor hun tijd baanbrekende horrorfilms op dit gebied. Maar kon ik het verhaal nog waarderen, of raakte ik eerder afgeleid door de lachwekkend gedateerde techniek? Dat beantwoord ik in dit laatste deel van mijn Universal monsterfilm terugblik, met The Invisible Man en The Wolf Man.
Lees ook het tweede deel van deze blog voor Frankenstein
The Invisible Man (1933)
Vandaag de dag zou dit een van de makkelijkere horrorfilms zijn om te maken. Iedereen met een groen pak en een computer kan makkelijk het onzichtbaarheid effect namaken. Maar niet alleen waren deze visuele effecten revolutionair in de jaren 30, ze zien er eigenlijk nog steeds goed uit. Oké, op momenten dat de onzichtbare man zich uitkleedt kun je wel heel duidelijk de grove randjes zien rond zijn kleding, en al helemaal in 4k! Maar wanneer hij een dorp teistert zul jij je al heel snel focussen op de reactie van de menigte, dus de imperfecties van de effecten zijn amper een afleiding.
Dr. Jack Griffin, de onzichtbare man, is naar mijn mening een van de sterkste Universal monsters. Dat ligt deels aan zijn iconische look, wanneer zijn hoofd verhuld wordt door verband en een zonnebril. Hij is bovendien een koelbloedige massamoordenaar; van alle Universal monsters die ik heb gezien eist hij verreweg de meeste slachtoffers. Maar bovenal is het acteerwerk van Claude Rains hetgeen wat deze film naar een hoger niveau tilt. De man heeft een krankzinnige lach; en hij domineert echt elke scene waarin hij speelt, zelfs wanneer hij niet zichtbaar in beeld is. Dit was vooral evident in de scene waarin hij met enkel een broek aan een arme vrouw de stuipen op het lijf jaagt terwijl hij een kinderliedje zingt: “Here we come gathering nuts in May, nuts in May, nuts in May”. The Invisible Man is hiermee een van de grappigste Universal horrorfilms (en daarmee bedoel ik de originele films, niet de spin-offs met Abbott & Costello). Met zeer effectieve visuele effecten, een lekker tempo en zelfs al een klein beetje gebruik van muziek, is The Invisible Man een uitstekende thriller en zwarte comedy.
The Wolf Man (1941)
Terwijl Dracula naar mijn mening iets te zuinig was met special effects, is The Wolf Man een voorbeeld van een horrorfilm die visueel te gedateerd aanvoelt. In deze film konden de filmmakers het natuurlijk niet maken om de weerwolf nooit op beeld te tonen. En ik moet zeggen dat de weerwolf niet het meest angstaanjagende Universal monster is. Oké, de make-up is zeker voor die tijd noemenswaardig, en je kunt nog steeds de gezichtsuitdrukkingen van de acteur er doorheen zien. Maar een schaamhaar baard en een jewfro maken geen overtuigende weerwolf. De make-up artiesten hadden hem op zijn minst puntige oren en een staart kunnen geven. Lon Chaney Jr. is bovendien niet een fysieke acteur zoals Andy Serkis, iemand die duidelijk dierengedrag kan kopiëren. Hij beweegt niet alsof hij de kracht en snelheid heeft van een super roofdier. Hij huppelt maar een beetje door de bosjes en bijt af en toe iemand in zijn keel. Wanneer Bela Lugosi (die in deze film de Roma waarzegger Bela speelt) in een weerwolf verandert wordt hij echter wel gespeeld door een hond. Mijn verklaring hiervoor is dat iemand die al jaren weerwolf is steeds meer de gedaante van een dier aanneemt. Het was dus interessant geweest als Lon Chaney Jr. met elke transformatie meer en meer een wolf zou worden.
Ondanks mijn kritiek moet ik toch zeggen dat The Wolf Man een hele vermakelijke film is, hoewel op een kluchtige manier. De filmsets stralen nog altijd ontzettend veel sfeer uit. En het monster is ook hier weer een tragisch personage. Ik kan me voorstellen dat kijkers Chaney in de hoofdrol misschien niet heel sympathiek vinden overkomen. Hij flirt immers met een verloofde vrouw, en hij heeft zijn ongeluk deels te danken aan dat hij het advies van een Roma vrouw negeert. Maar Chaney speelt zijn personage vooral als een naĂŻeve lieverd, iemand die het niet verdient om vervloekt te raken.
Weerwolf films kregen hierna veel meer overtuigende special effects. Maar elke weerwolf film haalt toch uiteindelijk zijn inspiratie hier vandaan, en je moet ergens beginnen. Aangezien deze film een jaar na Disneys Pinocchio uitkwam vraag ik me af of dit een engere horrorfilm was geweest in animatievorm. Mensen schrikken immers nog steeds van de ezel transformatiescene uit Pinocchio.
Tot zover mijn terugblik op de Universal monsterfilms. Ik heb me aanzienlijk meer vermaakt met deze films dan ik had gehoopt. Hoewel ik graag meer van Dracula had willen genieten, is The Bride of Frankenstein uiteindelijk de film die mij aangenaam wist te verrassen. Klopt mijn analyse volgens jou? Wat is jouw favoriete Universal mosterfilm?
Sandro Algra
VOLG ONS
Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.