Recensie Pig | Een deconstructie van de actiefilm
‘I want my pig back!’. Toen jij voor het eerst hoorde dat Nicolas Cage een kluizenaar zou spelen die zijn truffelvarken uit de klauwen van de georganiseerde misdaad moet redden, waar dacht je aan…? Je hoeft het niet eens hardop te zeggen, wij hadden allemaal de volgende John Wick verwacht. Maar wat nou als ik je vertel dat het geen actiefilm is? In tegendeel, het is een van de meest ontroerende drama’s die ik dit jaar heb gezien. Ja, neem maar van me aan dat ik deze hele recensie heb uitgetypt met een strak gezicht. Ik zeg het opnieuw: Pig is een van de meest originele en sterkste drama’s van 2021. En met titels als The Father, Nomadland en The Last Duel is het ook niet alsof we dit jaar een gebrek aan originele drama’s hebben gehad. Lees in deze recensie dus waarom je zou overwegen om een weekend naar Pig te gaan, in plaats van naar de zoveelste Hollywood blockbuster.
Titel: Pig
Regisseur: Michael Sarnoski
Cast: Nicolas Cage,Alex Wolff, Adam Arkin, Nina Belforte, Gretchen Corbett, Julia Bray, Darius Pierce, Elijah Ungvary.
Scenario: Michael Sarnoski, Vanessa Block
Genre: Drama, Thriller
Speelduur: 93 min
Lees ook de recensie van Roan
Recensie Pig | Een big is geen puppy
Nicolas Cage: of hij nou extreem goed of extreem slecht acteert, je kunt in ieder geval nooit zeggen dat hij je verveelt met zijn aanwezigheid. De man is een levende meme door zijn gewoonte om haast elke rol te accepteren die hem wordt aangeboden. En ‘Nick Cage redt zijn varken, John Wick-stijl’ klinkt voor 100% als het plot dat uit een satirisch filmpje over Nicolas Cage zou zijn voortgekomen. En weet je wat… ik had dat prima gevonden. Ik had graag een film gezien waarin Cage boeven afslacht terwijl hij zijn longen uitschreeuwt.
Als je mijn recensie van de eerste John Wick terugleest weet je dat ik het een van de meest verfrissende actiefilms in jaren vond. Ik heb dit jaar ook met volle teugen genoten van Nobody met Bob Odenkirk, een film die in zijn reclamecampagne geen geheim maakte van het feit dat het een hersenloze John Wick kopie was. Maar wat van John Wick zo’n perfecte ontsnappingsfantasie maakt is dat het concept zo simplistisch en banaal maar toch zo effectief is. Een koelbloedige moordenaar die de georganiseerde misdaad te lijf gaat om de dood van een puppy te wreken werkt, omdat men een hond bijna als familielid ziet, als een onschuldig klein kind. Ik heb nog niemand ontmoet die dezelfde gevoelens projecteert op een varken. Varkens zijn niet schattig, in onze cultuur hebben ze nogal een slecht imago en worden vooral gezien als voedsel.
En toch, wanneer de eenzame truffeljager Robin Feld (Nicolas Cage) door het bos wandelt met zijn getrainde varken geloof ik meteen dat Rob een sterke band heeft met het beestje. Hij beloont haar voor elke vondst, kookt voor het dier en laat haar zelfs in een mandje slapen naast zijn bed. Rob is maar een excentrieke man in de ogen van de luxe voedselhandelaar Amir (Alex Wolff), zijn enige contact met de buitenwereld. En wanneer Amir Rob ervan beschuldigd dat hij seks zou hebben met zijn varken antwoordt Rob met een bloedserieuze toon: “I don’t fuck my pig.”. Als je op zoek bent naar een Nicolas Cage rol met bombastisch overacteerwerk en gekke bekken, dan is dit niet de film die je moet zien. In het personage Rob vinden we de meest subtiele kant van Cage zijn acteervaardigheden. Hij spreekt zelden, en wanneer nodig slechts in korte zinnen.
Geen macho held
Nadat Rob op een avond in zijn hut wordt aangevallen door twee inbrekers en wakker wordt zonder varken en met flinke verwondingen op zijn gezicht, is het tijd om terug te keren naar de menselijke beschaving. Met een bebloed gezicht betreedt hij een ring waar illegale bokswedstrijden worden gehouden. Hij schrijft zijn naam op de muur, en iedereen bibbert van ongeloof: ‘Is dat de echte Robin Feld? De man die 15 jaar geleden van de aardbodem verdween?’. Dit is een scenario dat we al duizend keer hebben gezien in Wick-achtige actiefilms: een macho held die zich in de hol van de leeuw waagt terwijl hij te stoer is om het bloed van zijn gezicht te vegen. Dit is echter het punt waarop de film de John Wick formule pas echt op zijn kop zet. Rob is geen macho held. Hij is stiekem een hele gevoelige man die altijd voor de vreedzame oplossing gaat.
Hierna bezoekt hij een luxe restaurant om te spreken met de mensen die hem zouden kunnen leiden naar zijn varken, mensen die behoren tot een mysterieuze restaurant maffia. Als je op dit punt nog een actiefilm verwacht zou je denken dat deze scene zal uitmonden in een gevecht in de keuken, met pannen en slagersmessen en Nick Cage die het hoofd van de chef-kok klemt tussen een wafelijzer (ik zie het al helemaal voor me!). In plaats daarvan stelt Rob zich kwetsbaar op richting de chef-kok. En hij vraagt hem waarom hij na 15 jaar nog in hetzelfde restaurant werkt. Had de kok niet de dromen om zijn eigen kroeg te beginnen?
Langzamerhand ontrafelt de mysterie rond Robs personage zich. We leren beetje bij beetje details over zijn verleden, waar zijn kookvaardigheden vandaan komen en waarom hij alleen in het bos is gaan leven. Wat mij hier vooral aan verraste is hoe de dialogen mij op… nou ja… ‘mij op het puntje van mijn stoel hielden’ is niet de juiste uitdrukking. Ook al is dit niet een film die de kijker volpompt met adrenaline weet het toch je aandacht vast te houden. Eenmaal als Rob zich in dezelfde kamer bevindt met de ontvoerders van zijn varken zien we al heel snel dan deze mensen meer voorstellen dan eendimensionale slechteriken. Ieder persoon verbergt net als Rob pijnlijke details uit zijn verleden. Maar we leren dat je zelfs de pijnlijkste herinneringen niet altijd weg zou moeten stoppen. Dit geldt ook voor Amir, die een anekdote vertelt over een restaurant waar zijn ouders een avond uit eten waren gegaan. Hij mag nu wel een moeilijke relatie hebben met zijn vader. Maar het blijft een herinnering waar hij aan vast blijft houden, hij had zijn ouders immers nooit meer zo gelukkig gezien als op die avond. Als jij als kijker zelf dingen hebt meegemaakt zoals het verbreken van een hechte relatie zul jij je hier mogelijk ook in herkennen.
Een deconstructie van de actiefilm
Een film die begint met het opzet voor een standaard actiethriller eindigt in een melancholische arthouse drama over familie, verlies en culinaire traditie. Voor de filmmakers was het zo makkelijk geweest om elk conflict in het verhaal op te lossen met een bloedig vuist- of vuurgevecht. In plaats daarvan krijg je steeds een onverwachte plotwending, en dat maakt het verhaal zoveel interessanter. Ik denk dat de filmmakers zich volledig bewust waren van dat het publiek deze film met John Wick zou gaan vergelijken. En dat gebruikten ze als een perfecte kans om een complete deconstructie van de moderne actiefilm te maken. Als je dus vindt dat Hollywood met meer originele films mag komen, films die niet aan een grote franchise vastzitten, overweeg dan om de huidige Marvel film te skippen en een film als Pig te kijken… zolang we nog naar bioscopen kunnen.
En laten we allemaal Nicolas Cage bedanken dat hij nog acteert. Hollywood zou niet half zo interessant zijn zonder acteurs die zulke grote risico’s nemen in hun carrière. Ik zal altijd blijven lachen om zijn bizarre carrière keuzes en zijn knotsgekke filmrollen. Maar wat Cage met Pig bewijst is dat hij met het juiste script nog altijd een verdomd sterke rol kan neerzetten.
★★★★☆
Sandro Algra
VOLG ONS
Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.
GESCHREVEN DOOR
