Spoiler-talk Last Night in Soho | Waarom de film zijn eigen statement verpest
Last Night in Soho is visueel een prachtige film. Edgar Wrights variant op het giallo genre koppelt nostalgie en horror met een actueel Me-Too tintje. De film start fantastisch en Thomasin McKenzie en Anya Taylor-Joy laten beiden zien waarom ze behoren tot de meest getalenteerde actrices van dit moment. Maar de twee topprestaties samen met het regiewerk van Wright kunnen het wankele verhaal niet redden van instorten tegen het eind. In deze spoiler-talk van Last Night in Soho vertelt Roan waarom de film aan het einde zijn eigen statement verpest.
Titel: Last Night in Soho
Regisseur: Edgar Wright
Cast: Thomasin McKenzie, Anya Taylor-Joy, Matt Smith, Diana Rigg, Rita Tushingham
Scenario: Edgar Wright, Krysty Wilson-Cairns
Genre: Horror, Drama
Speelduur: 116 Minuten
Releasedatum: 4 november 2021
Lees de recensie van Last Night in Soho voor een spoiler-vrij artikel
Spoiler-talk Last Night in Soho
“Ik ga studeren aan de modeacademie hier in Londen”, vertelt Eloise ‘Ellie’ Turner tegen de taxichauffeur. De mannelijke bestuurder kijkt op in de achteruitspiegel, “Ah, je wordt model. Dat snap ik wel met die mooie benen.” De student zit alleen op de achterbank van de zwarte auto en is zichtbaar geschrokken van de opmerking. Ze zijn op weg naar haar nieuw woonadres in de stad. “Zet me er hier maar uit”, oppert Ellie. “Het is nog maar een klein stukje hoor”, zegt de chauffeur. “Ik heb niet genoeg geld voor de hele rit.” De man kijkt om, “Daar komen we wel uit hoor.” Ze grijpt naar de deurklink, “Nee echt, ik moet hier nog naar de supermarkt.” De bestuurder trapt op de rem, en Ellie loopt zo snel ze kan de supermarkt in. Tussen de schappen door ziet ze dat de taxi nog staat te wachten naast de stoep. Ze treuzelt en wacht net zo lang tot hij wegrijdt. Koopt vervolgens één blikje cola en loopt het laatste stukje naar haar nieuwe onderkomen.
Het moge duidelijk zijn, de nieuwe film van Edgar Wright maakt een statement tegen opdringerige mannen en de machtsstructuur daaromheen. Dit is een voortvloeisel van de Me-Too ophef die de filmindustrie op zijn grondvesten heeft doen schudden. We zien dit de laatste tijd vaker thematisch terugkomen in grote films, zoals recentelijk nog in The Last Duel en de Oscar winnende Promising Young Woman. Hoewel het even lijkt alsof de taxi-situatie een eenmalig incident was, waarna we naar het sprookjesachtige Soho van de jaren zestig worden getransporteerd, blijkt het voorval onderdeel van een veel groter probleem.
Laten we heel even in het neonverlichte Soho blijven waar alles nog magisch en stijlvol is. In haar dromen beleeft Ellie namelijk de avonden die zangeres Sandie meemaakte in het Soho van het verleden. In een flamboyante felroze jurk loopt Sandie door een swingende club. In haar reflectie in spiegels en ramen zien we Ellie die deze avond door Sandies ogen meemaakt. Als een nieuwe Marilyn Monroe is Anya Taylor-Joy een heuse showsteler. Dat vindt Sandie zelf ook, die bij manager Jack oppert dat ze de nieuwe zangeres voor deze club wil worden. Jack is niet overtuigd maar wel geïntrigeerd en daagt haar uit om zich te bewijzen op de dansvloer.
Dat Wright een visuele kunstenaar is, weten we natuurlijk al met zijn heerlijke match-cuts, camera-wipes en muzikale actie in films als Hot Fuzz, Scott Pilgrim en Baby Driver. Deze dansscene is misschien wel de regisseur op zijn allerbest. Gefilmd als een one-take danst de camera met Jack en Sandie mee over de dansvloer. Bij iedere draai, solo move, of wanneer Sandie even uit frame is, wisselt welk personage we zien. Van Sandie, naar Ellie, weer naar Sandie, en dat voor de hele dans lang. Wright legde later uit dat dit alles daadwerkelijk zo is gefilmd zonder enige computertrucage. Met een choreografie waar het ene moment Sandie naar benden duikt en Ellie omhoogkomt waarna Sandie overneemt bij de volgende draai en Ellie van buiten frame weer de hand van Jack beetpakt. Deze scene is het heuse toppunt van de film en een lust voor het oog.
Het blijft echter geen rozengeur en maneschijn voor de jonge zangeres. Haar beloofde podium blijkt een veredeld bordeel te zijn, waar ze schaars gekleed voor zalen vol mannen moet dansen. Het blijft niet alleen bij dansen. Manager Jack is eerder pooier Jack die avond op avond Sandie voorstelt aan nieuwe mannen. Ze is duidelijk niet gediend van de ontwikkeling maar ontsnappen uit deze hel lukt haar ook niet. Jack weet waar ze woont en de mannen vinden hun weg naar haar bed, dat in dezelfde kamer blijkt te staan als waar Ellie nu slaapt.
Ellie begint overdag ook geesten te zien. Niet zomaar geesten, maar diezelfde mannen aan Sandies bed stonden. Ze kan zich niet meer concentreren op de academie, krijgt paniek aanvallen en wordt op straat, bij feesten en zelfs in haar eigen appartement achtervolgd door die geesten. ’s Avonds slapen durft ze niet meer, maar in de spiegel boven haar bed krijgt ze toch een doorkijkje naar het verleden. Daar ziet ze hoe Jack, na een hevige ruzie, Sandie met een keukenmes herhaaldelijk neersteekt. “Er is inderdaad iemand vermoord in de kamer daarboven”, vertelt het oude dametje waar Ellie de kamer van huurt na haar paniekaanval.
Je kan een pin in de film steken op dit exacte moment. Tot op hier is Last Night in Soho zeker onderhoudend en zo nu en dan zelfs fantastisch. Maar de vele geesten achtervolgingen beginnen de keel uit te hangen na de zoveelste keer. De romance tussen Ellie en medestudent John voelt erg geforceerd. Het whodunnit subplot waar Ellie op zoek gaat naar Jack vandaag de dag en de confrontatie met de verkeerde aangaat werkt ook niet. Moeten we medelijden hebben met de oude man wanneer hij overlijdt? Hij gedroeg zich anders wel heel akelig tot en met het eind. Dit alles haalt de laatste acte van de film drastisch naar beneden. Maar de film wil zich herstellen met een laatste plot-twist.
De oude dame waar Ellie een kamer bij huurt, blijkt Sandie te zijn. Het is niet echt wereldschokkend, de gemiddelde kijker zal het vermoeden (onbewust) al wel hebben gehad. Dit is waar de film echt in elkaar begint te storten. Sandie leeft nog en is helemaal niet vermoord door Jack. Het is juist andersom, zij heeft Jack doodgestoken met het mes. Dat is Sandies startschot geweest voor een wraaktocht op alle mannen die haar hebben misbruikt. De geesten die Ellie ziet? Die zijn stuk voor stuk vermoord door Sandie. En nu dat de studente dat weet moet ook zij dood.
John komt haar nog redden en wordt in zijn heldendaad neergestoken door Sandie. Ellie vlucht de trap op naar haar kamer terwijl de stokoude Sandie haar moordlustig, al is het traag, achtervolgt. In de woonkamer is een sigaret in een doos LP’s gevallen en het huis vat ondertussen vlam. Op haar kamer barsten de geesten door de vloer, muren en ramen. Ineengesloten door de duistere verschijningen fluistert één van de geesten: “Verlos ons.”
Wat zegt regisseur Wright hier? Moeten we sympathie hebben voor de mannen in het systeem dat Sandie heeft onderdrukt? Is Sandie de slechterik? Het lijkt er verdraaid veel op zodra ze met het mes in de hand de kamer in stapt. Wanneer Sandie en Ellie in hun laatste dialoog zich verzoenen, blijft de oude dame in het brandende huis om zo een leven in de cel bespaart te blijven. Het huis, Sandie, en de geesten gaan op in as. Sandies laatste handeling is zich levend verbranden. Ze is de hel nooit ontsnapt.
Andersom kan je ook stellen dat het belachelijk is dat zij gestraft wordt. Net als Ellie kwam Sandie naar Londen met grootse dromen. Die dromen en haar waardigheid zijn haar door alle slechte mannen in de wijk ontnomen. Én wanneer zij knapt, besluit er tegenin te gaan door wraak te nemen, dan is zij degene die uiteindelijk ervoor boet. Seriemoordenaars zijn nooit goed te praten, maar de onderdrukkende hoerenlopers, moeten we die dan zien als de slachtoffers in deze film? Alle slechte praktijken die Last Night in Soho aan de kaak stelt worden zo in de laatste minuten tenietgedaan.
Dat is zo ontzettend zonde. Want visueel is dit echt één van de leukste films om te zien dit jaar. Het verschil in kleurgebruik in het heden dat nogal vlak is en het verleden dat haast op Technicolor geschoten lijkt. De heerlijke Wright-transities en alle in-camera actie. Visueel is Last Night in Soho helemaal top. Wrights versie van een giallo film is om te zien echt heel leuk, maar inhoudelijk laat het te veel steken vallen om serieus te worden genomen. Dat terwijl dit thema juist zo actueel en belangrijk is. Een gemiste kans.
Roan Andrée
VOLG ONS
Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.
GESCHREVEN DOOR
