Films van de week | Week 27 t/m 31

Welkom op deze blog, waar ik updates geef over wat ik zoal kijk per week. Ik ben een poosje met vakantie geweest, vandaar dat er een kleine pauze was in het uploaden van nieuwe edities van deze ‘Films van de week’ blog. Ik zal een poging doen alle films die ik vanaf week 27 tot en met week 31 gezien heb te behandelen. Dit is voor mij ook weer een goede oefening om het verhaal kort, bondig, en spoilervrij te houden. Laten we erin duiken.

Films van de week

Na de Jurassic World marathon ging voor mij de maand juli verder met de nieuwe Pixar film Lightyear, geregisseerd door Angus MacLane. Ik had geen hoge verwachting van deze film, aangezien het concept niet aanvoelde als een sterk, losstaand project van de studio waar we inmiddels wel het een en ander van mogen verwachten. Lightyear, daarentegen, vond ik gewoon prima. Het deed niks verkeerd en ik vond het leuk om weer in de bios naar een Pixar film te gaan. Ook al weer een tijdje geleden. Mijn grootste voetnoot bij deze film is dat het absoluut geen risico’s neemt in het kader van verhaal en karakterontwikkeling. Afgezien van de kat heb ik dit zijspoor van Toy Story  verbijsterend onverschillig aanschouwd. En dat is toch wel een beetje jammer, aangezien Pixar bij vlagen bekwaam is in het neerzetten van memorabele verhalen voor jong en oud.

Daarna heb ik met mijn broertje The Suicide Squad gekeken, geregisseerd door James Gunn. Hier hoef ik niet veel woorden aan kwijt, aangezien dit mijn tweede keer was en mijn recensie niet significant is afgeweken: Een fantastische actiefilm, erg grappig, passend bij DC, niet voor iedereen. En weer door.

Vervolgens ben ik bij een persvoorstelling geweest van The Gray Man, geregisseerd door de Russo Brothers. Hier heb ik een uitgebreide recensie voor geschreven, dus lees vooral die, maar het komt erop neer dat dit een hele standaard actiefilm is die vast wel wat mensen kan bekoren, maar mij in ieder geval niet. Maar ik moet daar wel aan toevoegen dat ik weet dat ik hoge eisen voor actiefilms heb, waar alle films die niet zo sterk zijn als Mission Impossible, John Wick, of Atomic Blonde meteen als “meh” bestempeld worden.

Daarna gunde ik mezelf een rewatch van BlacKkKlansman, geregisseerd door Spike Lee, en ik vond hem nog steeds briljant. Films zijn ervoor gemaakt om verhalen te vertellen en moeilijke onderwerpen aan te snijden. Het meest bijzondere aan deze film is dat er op een sublieme wijze ruimte is genomen voor ademruimte en humor die niet afdoen aan de zwaarte van het thema. Het is een film die daardoor kan aanzetten tot actie en ik ben blij dat Spike Lee voor deze film de lof (en de Oscar) heeft gekregen die hij verdient.

Daarna heb ik Ip Man 4: The Finale gekeken. Ik heb een aantal maanden geleden het genre martial arts films ontdekt en Ip Man is daar een grote speler in. Zoals al blijkt uit de titel is dit de laatste film in deze reeks en ik vond hem zeker de moeite waard. Er zitten namelijk veel vechtscenes in die 1-op-1 zijn en wat langer duren. En dit miste ik een beetje in deel 3. Los van het gevecht tegen Mike Tyson (!) zijn er voornamelijk gevechten waarin tientallen aanvallers worden neergemept met 1 klap. Daar ben ik persoonlijk iets minder fan van, aangezien het minder het eerbiedige karakter en complexiteit van de vechtsport laat zien. Het komt dan meer in de buurt van een doorsnee actiefilm, alhoewel de martial arts klassieker Enter the Dragon ook deze opzet van gevechten gebruikt. In ieder geval, ik heb mij goed vermaakt met deze film, ondanks het feit dat ik geloof dat er betere martial arts titels te vinden zijn.

Daarna ben ik begonnen aan de eerste twee delen van de Vengeance trilogy van Park Chang-wook. Bij Sympathy for Mr. Vengeance had ik het idee dat ik verborgen schoonheid of vakmanschap miste. Ik kon de film waarderen, zeker op het gebied van montage, maar ik was geen seconde echt geëngageerd. Misschien moet ik de film gewoon nog een keer kijken, omdat ik dan met de kennis van het verhaal de unieke stijl kan waarderen. Vervolgens was Oldboy aan de beurt. Ik had niet slechtere verwachtingen kunnen hebben van een film. Ja, het verhaal is buitengewoon interessant en de karakters zijn goed uitgewerkt, maar dit stond op de IMDb lijst van best beoordeelde actiefilms aller tijden. Oldboy is geen actiefilm. Het is een film van Park Chang-wook met een enkele actiescene. Voor het verhaal en de cinematografie zou ik zeker terug willen komen, maar deze filmervaring is toch een beetje besmeurd door de verwachtingen die ik had.

De week erna ging ik op vakantie naar Kroatië en daar was het Sound and Film Festival, waar ik in een groot amfitheater de klassieker Gladiator van Ridley Scott heb gekeken. Dit was veruit de beste manier om deze film te kijken. Het verbaasde mij ook dat deze film nog technisch zo goed overeind blijft staan na al die jaren, zeker op gebied van pacing en sound design. Verder heb ik hier niks over te zeggen wat niet al 100 keer gezegd is. Als je deze film nog niet hebt gezien: Wat doe je hier nog? Ga het kijken, het is geweldig.

Het vervoersmiddel naar Kroatië was de auto, dus ik kon op de terugweg de tijd doden met een tweetal films. De eerste was Wrath of Man of Cash Truck, geregisseerd door Guy Ritchie. Jason Statham films zijn voor mij wat James Bond films zijn voor anderen. Ik zet zo’n film niet aan in de hoop kwaliteit te zien op mijn beeldscherm. Ik wil dan gewoon mijn kale held cool zien doen. En dat is het. Wrath of Man is wel een beetje misleidend, aangezien het zowel geen typische Jason Statham film als een typische Guy Ritchie film is. Afgezien van dat was het prima tijdverdrijf, al hadden er van mij wel meer actiescenes in gemogen.

De tweede film die ik onderweg keek was een film van Studio Ghibli: Nausicaä of the Valley of the Wind, geregisseerd door Hayao Miyazaki. Ik was echt verbaasd hoe goed ik ging op deze film. Ik wilde in de eerste instantie een film kijken die optimistisch en schattig van aard zou zijn. Studio Ghibli films verlenen zich daar over het algemeen goed voor, maar deze heeft mij echt omver geblazen. Ik zou een heel essay kunnen schrijven over waarom deze film zo goed is en wat het allemaal te bieden heeft, maar waar het echt om gaat is de ervaring die een film geeft. Films hebben de kracht om je mee te nemen op een reis, je te laten verwonderen, en je lessen te leren over het leven. Zo’n ervaring had ik met Nausicaä en ik gun iedereen zo’n filmervaring. Dat gezegd hebbende, wil ik je daarbij ook aanmoedigen films te kijken die niet per se binnen je straatje vallen, want door je horizon te verbreden kun je op de meest magische manier verrast worden.

Goed, we gaan weer verder. Als voorbereiding op Thor: Love and Thunder heb ik voor de tweede keer Thor: Ragnarok gekeken. Ik heb heel veel te zeggen over Thor: Ragnarok, maar ik zal het beperken tot het volgende: Goed geregisseerde Marvel film met coole visuals en gave vechtscenes, maar in de poging grappig te zijn worden goed opgebouwde scenes op een flauwe manier afgestompt. De dag erna ging ik naar Thor: Love and Thunder en ik heb verrassend veel gelachen, ook al vond ik het verhaal verschrikkelijk. Dat is alles wat ik erover te zeggen heb.

Later die week had ik zin in een actiefilm en dus keek ik The Raid voor de tweede keer. Hier hoef ik ook niet veel woorden aan vuil te maken: Heel veel vechten en heel weinig geld voor goede belichting en colour grading. Ik ben blij dat ze voor deel 2 wel genoeg geld kregen.

Daarna was het tijd voor een nieuwe Sean Baker film en dus ging ik The Florida Project. Ik schaam mij nog steeds een beetje voor het feit dat ik Tangerine nog steeds niet gekeken heb, maar daar ga ik snel verandering in brengen. Nu ik zowel Red Rocket als The Florida Project gezien heb, wil ik echt meer van deze regisseur zien. Ik weet niet of dit alleen door het buitengewoon soepele script en dialoog komt of misschien door de manier van filmen, maar Sean Baker bokst het voor elkaar dat zijn films een ontspannen genot zijn om naar te kijken. Het is echter allesbehalve makkelijk vermaak. Het verhaal, dat aanvoelt als een vermakelijk non-verhaal, heeft verrassend veel diepgang te bieden. Vertellen waar de films over gaan zou afdoen aan de ervaring, dus dat doe ik niet. Ik kan ze echter wel van harte aanbevelen.

Tot slot de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind, geregisseerd door Michel Gondry. Ik zal ook dit kort houden, aangezien ik anders wederom in huilen uitbarst, want dit is een van de prachtigste en meest hartverscheurende films sinds The Father. Ik moet wel even zeggen dat dit niet een standaard romantische film is. Dit was namelijk mijn aanname, en ik was positief verrast, maar het is misschien niet voor iedereen. Weet in ieder geval dat deze film raar is. Maar wel echt heel goed.

Pfoe, een hele waslijst. Toch nog best veel gekeken de afgelopen tijd. Kijk vooral deze films en laat weten wat je ervan vond. Bedankt voor je tijd, geniet van je week, en tot de volgende keer!

Ranglijst

  1. Gladiator
  2. Eternal Sunshine of the Spotless Mind
  3. Nausicaä of the Valley of the Wind
  4. The Florida Project
  5. The Suicide Squad
  6. BlacKkKlansman
  7. The Raid
  8. Ip Man 4: The Finale
  9. Thor: Ragnarok
  10. Thor: Love and Thunder
  11. Sympathy for Mr. Vengeance
  12. Wrath of Man
  13. Lightyear
  14. Oldboy
  15. The Gray Man

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.

FacebookInstagramPinterestTwitter