Welkom bij het weekoverzicht van week 35 en 36. De afgelopen weken ben ik relatief weinig naar de bioscoop geweest (2 keer in 2 weken is weinig voor mij). En dat komt deels omdat ik mij meer heb vermaakt met het afkijken van series en ook met het inhalen van een aantal klassiekers. Deze editie zal daarom een mix bevatten tussen series als Better Call Saul en klassieke films als E.T.
Week 35 en 36: E.T. Call Saul
Al een aantal maanden liggen vier nieuwe UHD Blu-Rays stof te verzamelen in mijn kast. Het gaat om de steelboek edities van de klassieke Universal monsterfilms. Ik heb mezelf maar voorgenomen om deze iconische films zo snel mogelijk te kijken. Daarom zal ik er op terug komen als ik ze allemaal heb gezien.
Eén oude film die ik eindelijk in de bioscoop heb kunnen zien is E.T. the Extra-Terrestrial. Ter ere va het 40ste jubileum werd de film vertoond bij het rooftop Cinema programma van Pathé. Een perfecte film om ’s avonds te zien onder de sterrenhemel. Ik moet erkennen dat ik geen hele speciale herinneringen aan de film heb. Ik zag de film ooit, meer dan 20 jaar geleden. En ik kon me herinneren dat het een hele degelijke kinderfilm was. En dat blijft het ook. De film bevat geen epische ruimtegevechten, geen nummer 1 hit popnummers en er is ook geen miljardenfranchise om de film heen gebouwd (tenzij je dat Atari videospel meetelt). Eerlijk gezegd is dat ook waar de charme van de film vandaan komt. Het is een simpel verhaal over de vriendschap tussen een jongen en een schattige alien. Ook is het bewonderenswaardig hoe serieus de film zichzelf neemt. E.T. wordt vrij letterlijk gepresenteerd als een Jezusfiguur, en er zit totaal geen ironie achter. Dat zo’n origineel en op zichzelf staand verhaal ooit de meest succesvolle film aller tijden was zegt veel over hoe de industrie is veranderd.
Een week geleden was ik eindelijk toe aan de finale van Better Call Saul! En ik was… niet zeker van wat ik van deze finale moest vinden. Als prequel van Breaking Bad had deze serie veel te bewijzen. En terwijl de vorige serie vrij letterlijk met een knal eindigde kun je de serie finale van Better Call Saul meer vergelijken met een vlam die langzaam uitdooft. Het was duidelijk dat Vince Gilligan bij deze serie voor een tegenovergestelde aanpak is gegaan ten opzichte van BB. Na het een weekje te laten bezinken moet ik wel zeggen dat ik zeer tevreden ben over dit einde. Oh, het hele laatste seizoen was zeker een emotionele rollercoaster. Dus zelfs als het einde een beetje had tegengevallen had ik seizoen 6 zeer aan kunnen raden. Maar wat de laatste aflevering zo sterk maakt zit niet zozeer in de actie, de callbacks naar BB of in spectaculaire sterfscenes. Waar dit einde om draait is het gevoel van spijt. Better Call Saul is een serie over de reeks verkeerde keuzes die een mens op het verkeerde pad kunnen leiden. Wat we in het einde zien zijn alle consequenties van die keuzes. Misschien moet je de laatste aflevering daarom niet op zichzelf zien, je moet kunnen begrijpen wat het betekent ten opzichte van de rest van de serie. Het is Vince Gilligan niet één maar twee keer gelukt om een van de meest gelaagde karakter gedreven series aller tijden te maken, en ook om die series perfect te eindigen.
Het verbaasde me dat Everything, Everywhere all at Once nog steeds in de bioscoop draait. Een leuke kans voor mij om de film voor de tweede keer te zien. De tweede kijkbeurt bevestigt nogmaals waarom dit tot nu toe mijn favoriete film van het jaar is. In elk opzicht is dit een film waar Marvel jaloers op zou moeten zijn: de choreografie in de gevechten, de creatieve manier waarop een multiversum in het verhaal wordt verwerkt en ook hoe de film naadloos humor implementeert zonder dat dit ten koste hoeft te gaan van de emotionele lading van de dramatische scenes. Maar je hoeft dit niet eens als een superheldenfilm te zien. Het werkt ook perfect als een simpel familiedrama over generatiekloven. Dat deze film een hit heeft kunnen worden geeft mij in ieder geval weer wat meer hoop in Hollywood.
Tot slot wil ik het hebben over seizoen 2 van The Cuphead Show. In mijn recensie van het eerste seizoen was ik vooral positief over de animatie en de personages. Maar er was ook nog veel ruimte voor verbetering, en seizoen 2 is echt een grote verbetering! De humor is een stuk donkerder geworden. En nu we Cuphead, Mugman en de Duivel goed kennen was er ook meer ruimte om meer bazen uit het spel te introduceren. De extra lange aflevering met de monsterlijke zeemeermin Cala Maria geeft ons een exotisch piratenavontuur. De Duitse rat Werner Werman geeft ons dan weer een geweldig Tom & Jerry-stijl aflevering. De show mag vanaf nu wel vaker met nieuwere formats experimenteren. Maar mijn favoriete personage is nu Mugman. Dit seizoen focust zich namelijk sterk op de rivaliteit tussen de twee broers. En het is hilarisch hoe de lieve en meer verantwoordelijke broer van Cuphead door zijn ergernissen met regelmaat tot moordneigingen wordt gedreven. Deze show zou voor nieuwe generaties een klassieker kunnen worden, net als hoe Ren & Stimpy dat voor mijn generatie was.
En hierbij wil ik mijn blog ook meteen afsluiten. Ik moet namelijk nog steeds het level van de Duivel in Cuphead uitspelen. Tot de volgende filmweek!
De vorige film van de week blog is hier te lezen.
VOLG ONS
Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.
GESCHREVEN DOOR
