Blog | Remake Mania Deel 2: Waar ging het te ver?

In het vorige deel van deze blog heb ik uitgelegd waarom ik niet ‘anti-remake’ ben. Wat ik eigenlijk wil weten is: wanneer hebben we gezamenlijk bepaald dat Remake Mania te ver is gegaan? Nou, met zoveel populaire franchises die nu de Hollywood behandeling krijgen denk ik toch dat velen van ons een zesde zintuig voor cynisme denken te hebben ontwikkeld. Als we horen dat Universal op zoek is naar een regisseur voor de nieuwe Scarface remake is het lastig om te geloven dat de studio’s de film uit liefde voor het verhaal willen maken. Exploitatie van nostalgie is de huidige trend in Hollywood. Of deze nieuwe Scarface een sterk script of originele ideeën heeft, als het maar voldoende fan service bevat zal het waarschijnlijk toch al een publiek trekken. En dan kun je als boze blogger wel een recensie van 2800 woorden schrijven waarin je vertelt hoeveel je de nieuwe Lion King haat. Dat boeit de grote studio’s uiteindelijk toch niet. Wat we weten is: ‘Slechte publiciteit is ook publiciteit’ en ‘Money talks’. Als je het bioscoopkaartje hebt gekocht is de missie van de studio’s al volbracht.


Lees ook het eerste deel van deze blog


The Rise of the franchises

Blog | Remake Mania Deel 2: Waar ging het te ver? - Jaws

Jaws (1975) was een film die voortkwam uit een periode van experimentele en onafhankelijke films: New Hollywood (1967 -1980). Tegelijkertijd wordt het gezien als de prototype blockbuster. De opkomst van de blockbusters zou het einde hebben betekent aan New Hollywood.

Dus exploitatiefilms zijn heel gewoon, en wanneer een titel een geldkoe blijkt te zijn probeert Hollywood er zoveel mogelijk sequels uit te knijpen… Zo is het altijd al gegaan. Maar wat is er nu dan anders? Hoe zijn we zo ver gekomen dat de top 10 grootste films van 2019 niet-originele verhalen zijn? Vaak krijgen George Lucas en Stephen Spielberg hiervan de schuld. Als Jaws (1975) en Star Wars (1977) niet zulke kaskrakers waren gebleken zou Hollywood eind jaren 70 misschien niet de focus van karakterfilms naar franchisefilms hebben verschoven… en dan zouden we nu nog steeds originele meesterwerken als Chinatown (1974) en Taxi Driver (1976) produceren… ‘Hoe durfden Spielberg en Lucas hun films zo goed te maken!?’.

Natuurlijk kunnen Jaws en Star Wars niet als de enige oorzaken van Remake Mania aanwijzen. Ik geloof dat we ook een trilogie moeten noemen die bijna 20 jaar geleden uitkwam… namelijk: The Lord of the Rings (20 jaar alweer!?). Hoe iconisch deze films nu ook mogen zijn, we moeten niet vergeten dat Peter Jackson een enorm risico nam toen hij besloot Tolkien te verfilmen. Sinds de jaren 50 probeerde men al een film(reeks) over deze boeken te maken. Stanley Kubrick zou nog hebben gezegd dat The Lord of The Rings ‘onverfilmbaar’ was. Ralph Bakshi waagde de eerste poging met de animatiefilm The Lord of the Rings (1978), wat geen succes werd. En daarom kreeg hij niet de kans om het verhaal met een vervolgfilm af te maken. Stel dat The Fellowship of the Ring (2001) geen hit was gebleken… misschien was Peter Jacksons trilogie dan dezelfde kant uitgegaan als de Bakshi films. Maar de films brachten miljarden op en veroverden de Oscars in 2004.


Video Recensie van Ralph Bakshi’s The Lord of the Rings (1978)

Niet alleen bewees Peter Jackson dat het verfilmen van een grote fantasie franchise mogelijk is, studio’s zagen hoe economisch rendabel deze aanpak kan zijn. In tegenstelling tot de sequels van Star Wars en Jaws waren deze films namelijk van te voren ingepland en tegelijk gefilmd. Het verhaal was al geschreven, dus men kon rekenen op een bestaande fanbase. En de eerste film eindigt met een cliffhanger, in plaats van een resolutie. Dus mensen MOESTEN de sequels wel kijken om een gevoel van voldoening uit de films te halen.

Als een boekenreeks een perfect recept is voor een trilogie, stel je voor hoeveel films je zou kunnen maken van een lang lopende comic franchise! De Marvel Cinematic Universe had maar liefst 70 jaar aan stripverhalen om materiaal uit te putten. De film Iron Man (2008) eindigde met een van de grootste cliffhangers uit de filmgeschiedenis: een belofte richting fans dat Marvel een aantal superhelden hun eigen solofilm zou geven; en al deze films zouden gezamenlijk een hoger doel dienen: ze vormden de bouwstenen voor een superhelden ensemblefilm! Deze film werd natuurlijk The Avengers (2012). Ik weet niet wat het is, maar ik kan met zekerheid zeggen dat Marvel het geheime ingrediënt voor de franchisefilm heeft gevonden. Een goede Marvel sequel is niet langer de uitzondering, maar de norm. En al ben je geen comic fan, geef nou maar toe: het is moeilijk om een film als Black Panther (2018) af te kijken zonder benieuwd te zijn naar wat er in de sequel gaat gebeuren.

Nostalgische callbacks

Het feit dat de Marvel Cinematic Universe de grootste filmfranchise aller tijden is heeft er toe geleid dat andere studio’s met hun eigen filmuniversa zouden volgen. De formule die elke grote studio nu probeert toe te passen is simpel: neem een franchise waar het publiek emotioneel aan gehecht is en maak er een film van die mensen eraan herinnert waarom ze deze franchise leuk vinden.

Jurassic World (2015) is nou een film die in een laboratorium lijkt te zijn gemaakt met het doel om in te spelen op de nostalgische gevoelens van het publiek. De twee eerdere Jurassic Park sequels waren minder populair dan de eerste film, dus negeert de vierde film het plot van zijn twee voorgangers grotendeels. Daarom heet het ook niet Jurassic Park 4. Dit is een sequel, met een nieuwe cast en een nieuwe continuïteit. Daarnaast volgt deze film voor een groot deel hetzelfde plot van de eerste film, wat leidt tot een climax die alle hoogtepunten uit het origineel herhaalt. Hiermee functioneert deze sequel praktisch gezien als een remake/reboot, terwijl het de stigma omzeilt die aan deze labels hangt. Het is een strategie die perfect heeft gewerkt, want hiermee is het de op één na grootste film uit 2015 geworden!

Blog | Remake Mania Deel 2: Waar ging het te ver? - Star Wars: The Force Awakens

Met een opbrengst van $2,068 miljard is The Force Awakens de grootste hit uit 2015 en de Star Wars film die het meeste geld heeft opgebracht tot op heden.

De aller grootste film van 2015 was natuurlijk Star Wars Episode VII: The Force Awakens. Deze film wist als geen ander volwassenen het gevoel te geven dat ze weer kleine kinderen waren die voor het eerst een Star Wars film in de bioscoop konden zien. Het publiek was zo enthousiast dat men bereid was om door de vingers te zien dat deze sequel eigenlijk een vermomde remake was van de allereerste Star Wars. In het artikel Star Wars is een cultureel probleem vertelt Steven van Roosmalen ook hoe The Force Awakens een film is die niks nieuws meer te zeggen heeft over onze eigen cultuur. De eerste Star Wars was namelijk gemaakt vanuit de jaren 70 tijdsgeest. Dit was een tijd waarin men oprecht bang was voor nucleaire oorlogen en autoritaire regimes. Daarom was een modern sprookje over helden die een fascistisch imperium verslaan precies wat het publiek toen nodig had. The Force Awakens is op zichzelf een goed gemaakte film. Maar als je er over nadenkt:  ‘Waar gaat de film in godsnaam over?’. De belangrijkste boodschap die ik uit deze film haal is dat onze huidige generatie een identiteitscrisis heeft. We willen zo graag weer kinderen zijn dat we weer terug vluchten in een 40 jaar oude ontsnappingsfantasie.

Een identiteitscrisis is precies het woord dat ik zou gebruiken om de Disney live-action remakes te beschrijven. De meeste van deze films lijken geen enkele reden te hebben om te bestaan, afgezien van het feit dat nostalgie bakken geld oplevert… en welke filmmaatschappij heeft nou meer nostalgische franchises in handen dan Disney? Voordat ik weer in herhaling ga vallen over waarom ik geen fan ben van de live-action Disney remakes kan ik je nogmaals doorverwijzen naar mijn recensie van The Lion King. Wat ik in ieder geval kan zeggen is dat een bedrijf als Disney al het recht heeft om geld te verdienen met zijn eigen ‘greatest hits’ . Als je gelooft dat Disney een boze onderneming is die franchises uitmelkt om ons dronken te voeren met nostalgie dan is het alsof je Dagobert Duck uitscheldt voor ‘vuile kapitalist’… het is iets waar ze trots op zijn!

 

Het frustrerende aan deze remakes is dat Disney op zijn sterkst een bedrijf is dat ons jarenlang heeft vermaakt met grote kunstwerken. In de jaren 90 bracht de studio één originele animatiefilm per jaar uit. En of je nou meer van Beauty and the Beast (1991) hield ten opzichten van Aladdin (1992) of The Lion King (1994), bij al deze films was het duidelijk dat er een getalenteerd team van animators en schrijvers achter zat. Natuurlijk zijn veel van deze films hervertellingen van klassieke sprookjes, maar de films werken ook als moderne updates van deze sprookjes. Nu, anno 2020, zijn we op een punt aangekomen dat Disney elk jaar maar liefst drie van hun animatiefilms een live action remake geeft! De meeste van deze nieuwe films zijn niet langer gemaakt vanuit een interesse om de oude verhalen te updaten. Het zijn simpelweg kopieën van al bestaande films. En ik zei dit al in mijn Lion King recensie: het een op een kopiëren van een film is net als het kopiëren van iemands huiswerk. De informatie mag dan hetzelfde zijn, maar dat betekent niet dat je dan dezelfde passie en kennis van het stof hebt! Het doet ook extra pijn als je vervolgens hoort dat de oude animators ontevreden zijn met de remakes van hun films. Maar ja, zolang beide films onder de Disney vlag zijn gemaakt… wie beschuldig je dan van plagiaat?

We moeten natuurlijk wel erkennen dat de Disney remakes in zekere zin als updates gezien kunnen worden. The Lion King (2019) is een update in de zin van dat het een fotorealistische animatiefilms is, die technologie gebruikt die nog niet beschikbaar was ten tijden van de originele Lion King (1994). Aladdin (2019) is moderner dan Aladdin (1992) in de zin van dat het zich minder schuldig maakt aan het ‘whitewashen’ van zijn cast, en daar bovenop ook meer progressieve boodschappen bevat. Maar zoals ik in eerdere stukken over Disney al heb besproken: realistischer is voor animatiefilms niet per se beter, en de behoefte om je film meer ‘woke’ te maken kan soms averechts werken. Deze updates voelen des te meer onoprecht omdat de remakes boven alles nog altijd bedoeld zijn als nostalgietrips. Men kijkt de nieuwe Aladdin niet om Prinses Yasmine in Malala Yousafzai te zien veranderen, men kijkt het om Naomi Scott een hele nieuwe versie van ‘A Whole New World’ te horen zingen.

Iets anders wat we moeten erkennen is dat Disney enorm talentvolle artiesten voor zijn remakes inhuurt. John Favreau is de regisseur van een geweldige indie-film genaamd Chef (2014). Nu is hij ook de man achter de Disney+ hit The Mandalorian, een serie met een hoofdpersoon die amper praat en nog minder emotie kan uitdrukken met zijn gezicht dan de dieren in The Lion King… En als je het aan fans vraagt is DIT het beste Star Wars verhaal sinds de franchise door Disney is overgenomen!!! Tja, misschien is dat bewijs dat als je een filmmaker als Favreau voor de verandering eens niet de opdracht geeft om letterlijk iemand anders zijn film na te maken hij iets kan opleveren wat echt van HEM is… net als hoe de klassieke Disney films eigenlijk van de animators zijn. Je zou nog kunnen zeggen dat Disney de opbrengsten van de remakes op de lange termijn nodig heeft om hun ‘creatievere’ projecten te financieren. Dat is een argument dat ik zeker heb gehoord, en ik zou het misschien geloven als hun andere bioscoopfilms van 2019 geen sequels waren geweest.

Fool me twice…

Star Wars: The Rise of Skywalker

The Rise of Skywalker is met $1.074 miljard de film met de laagste opbrengst van de Star Wars sequel trilogie.

Wat zijn de bekendste quotes uit Star Wars? Zelfs niet-fans zullen deze wel kennen: “I am your Father!”. Deze quote is een klassiekertje, omdat het om de beroemdste plotwending uit de originele Star Wars trilogie gaat. Star Wars Episode IX: The Rise of Skywalker bevat een bijna identieke wending, waarin heldin Rey net als haar voorganger Luke de schokkende waarheid achter haar afkomst ontdekt. Het was zo duidelijk dat dit gedeelte van de film was geschreven vanuit de logica dat de fans het zouden omarmen, simpelweg omdat het lijkt op iets wat ze eerder al leuk vonden. Deze keer was echter niemand onder de indruk. Fans waren van mening dat ze in de nieuwe Star Wars films niet dezelfde relatie konden opbouwen met de personages als bij de originele trilogie. En als je ze dan een plot voorschotelt dat precies dezelfde stappen volgt is het logisch dat zulke verassingen niet dezelfde impact kunnen hebben.

The Rise of Skywalker was een sequel die net als The Force Awakens zwaar afhankelijk is van nostalgie. In tegenstelling werd deze film niet met open armen ontvangen door fans. Komt dit omdat het een slechtere film is dan The Force Awakens? Misschien… ja… ONGETWIJFELD! Maar volgens mij is het ook duidelijk dat de ‘magische’ herhalingsformule van The Force Awakens tegen deze tijd al was uitwerkt. Afgaande van hun Rotten Tomatoes score kregen Jurassic World: Fallen Kingdom (2018) en John Favreau’s The Lion King evenmin goede recensies. Ook hierbij was het belangrijkste kritiekpunt dat deze films niks origineels meer te bieden hadden. Het blijft een rare paradox dat alle drie de films alsnog flink wat geld hebben opgeleverd. Maar dat was dan weer niet het geval bij Ghostbusters (2016), een film die flopte wegens slechte publiciteit. En Disney heeft voorlopig zijn plan moeten schrappen om elk jaar een nieuwe Star Wars film uit te brengen. Dit allemaal laat zien dat nostalgische franchise films in ieder geval niet onoverwinnelijk zijn.

Is het einde in zicht?

Nu hebben we nog altijd niet de vraag beantwoord: wanneer komt er nou een einde aan Remake Mania? Ik denk dat niemand die vraag kan beantwoorden, maar misschien is het ook de verkeerde vraag om te stellen. Zoals we al weten zijn hervertellingen altijd al een belangrijk onderdeel van onze filmcultuur geweest. Het grootste probleem is niet dat er af en toe een film als Jurassic World, Favreau’s The Lion King Paul Feig’s Ghostbusters of The Rise of Skywalker wordt gemaakt. Ik heb oprecht veel slechtere films gezien de afgelopen jaren. Het probleem is vooral dat we geen gezonde balans hebben tussen exploitatiefilms en films met artistieke waarde. Ja, al deze films kan ik het best beschrijven als exploitatiefilms die verpakt zijn als blockbusters. In plaats van dat ze een bijdrage leveren aan onze cultuur, zoals de films die ze na proberen te doen, liften ze als bloedzuigers mee op de naamsbekendheid van hun voorgangers.

Blog | Remake Mania Deel 2: Waar ging het te ver? - Mulan

De remake van Mulan gaat in Augustus in première. Daarnaast heeft Disney nog 15 live-action remakes, sequels en spin-offs aangekondigd.

Vroeger werden exploitatiefilms vooral gemaakt om genres die op dat moment populair waren uit te melken. En nu doet men hetzelfde met franchises die belangrijk voor ons waren toen wij kinderen waren. En in plaats van dat je naar de drive-in gaat voor een paar leuke B-films, krijgen moderne exploitatiefilms een budget van 150 miljoen en domineren ze de box-office. Dat neem ik terug… in 2019 domineerden ze de box-office niet, ze WAREN de box-office! Het feit dat de Sharknado films hits zijn geworden is misschien een teken dat we soms terugverlangen naar de ouderwetse low-budget exploitatiefilms.

We moeten ook niet doen alsof er niks goeds is gekomen uit Remake Mania. De eerste John Wick (2014) was een originele film. En zolang deze filmreeks leuk blijft mag het wat mij betreft net zo lang doorlopen als de James Bond franchise. Ik was helemaal klaar met de Spider-Man franchise toen het voor de zoveelste keer een reboot kreeg. Maar zonder de ontelbare reboots hadden we nu waarschijnlijk niet Spider-Man: Into The Spider-verse (2018) gehad, een van de beste superheldenfilms van de afgelopen tien jaar! Blade Runner 2049 (2017) en de Planet of the Apes trilogie (2011 – 2017) met Andy Serkis zijn franchisefilms waar eigenlijk niemand om had gevraagd, en nu worden ze gezien als meesterwerken. Marvel herhaalt veel in zijn films, maar past tegelijkertijd ook zijn eigen superheldenformule voortdurend aan om origineel te blijven. Dat Joker vorig jaar een mega-hit werd geeft aan dat het publiek ook open staat voor meer karakter gedreven films, zoals Hollywood ze in de jaren 70 maakte. Het is dan wel ironisch dat men dit heeft bereikt door letterlijk de formules van bepaalde jaren 70 films in het comic genre te gieten. Maar desalniettemin is dit een teken dat er ook een plek is voor wat anders dan bombastische blockbusters.

Wij herinneren ons de jaren 70 als een gouden tijdperk voor Amerikaanse films, waarin originele en gedurfde ideeën werden uitgeprobeerd. Wij herinneren ons de jaren 90 als een tijd waarin Disney de animatiefilm weer groots en relevant wist te maken. Hoe willen wij straks terugkijken op dit tijdperk? Als een tijd waarin onze belangrijkste films herkauwingen uit het verleden waren? Een einde maken aan Remake Mania is iets wat wij als publiek uiteindelijk zelf moeten bereiken. Ik heb al lang de conclusie getrokken dat de Disney remakes niet voor mij zijn, dus misschien moet ik ophouden met naar die films te gaan als een masochist. Zie jij niks interessants in Pathé bioscopen deze week? Waarom ga je voor de verandering dan niet naar een filmhuis? Er zijn nog altijd genoeg goede films van indie studio’s of buitenlandse filmmakers. En als je kinderen je vragen om hen naar de nieuwe Mulan mee te nemen, dan is het misschien een goed idee om hen eerst de originele film te laten zien, zodat ze later voor zichzelf kunnen bepalen welke versie zij leuker vinden. Als wij maar de verleiding kunnen weerstaan om ons geld te geven aan inspiratieloze nostalgiebommen dan zal Hollywood vroeger of later weer een nieuwe rage moeten vinden. En misschien… MISCHIEN kunnen wij dan een nieuw tijdperk tegemoet waarin Hollywood originele verhalen niet meer ziet als een financieel risico maar als een kans om te innoveren.

Sandro Algra


Bronnen


VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, en Twitter. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.

FacebookInstagramPinterestTwitter