Entertainmenthoek stopt | Of hoe Sandro heeft geleerd om te stoppen met zich zorgen maken en van films te genieten
Het is al bijna 10 jaar geleden dat ik voor Entertainmenthoek begon te schrijven. Deze jaren zijn werkelijk voorbij gevlogen, ik kan amper geloven dat ik 10 jaar geleden Gravity en The Wolf of Wall Street in de bioscoop zag. Maar in zekere zin voelde deze periode ook heel erg lang. Ik heb ontzettend memorabele filmevenementen bezocht. En daarnaast voel ik ook dat mijn kijk op de filmwereld op veel manieren is veranderd, en daar wil ik het in deze afscheidsblog van mij over hebben.
Lees ook de afscheidsblog van Martijn
De cynische recensent
In de zomer van 2013 was ik een 22-jarige student, met interesse in anime, gangsterfilms en Spaghetti Westerns. Ik had de naïeve ambitie om filmmaker te worden. Daarom was ik op zoek naar ervaring binnen de filmwereld, dus ik reageerde op elk type vacature. En zo stuitte ik op de vacature van Filmrecensent bij de website Filmhoek.nl, wat later Entertainmenthoek.nl zou worden. Dus ik stuurde mijn eerste recensie in, van Guillermo del Toro’s sci-fi actiefilm Pacific Rim. Deze film was al gerecenseerd, door hoofdredacteur Glenn nog wel, maar mijn oordeel was aanzienlijk negatiever. Ja, wat moest ik toch met deze commerciële Hollywoodfilm? Ik kon als filmkenner dwars door de clichés heen zien!
Hoe dan ook vond de Filmhoek redactie mijn recensie goed genoeg, en ik werd geaccepteerd als schrijver! In mijn eerste jaren was ik ook echt hongerig als recensent. Soms schreef ik maar liefst twee recensies per week (wat later maar één recensie in de zoveel maanden zou worden). En net als mijn eerste artikel waren deze recensies toch redelijk vaak doorspekt met cynisme. Als je lange tirades van mij wilt lezen, kijk dan niet verder dan mijn recensies van de remake van The Lion King (2019) of de Jurassic World films. Maar dat is misschien ook heel kenmerkend aan de generatie van filmfans die met social media en Youtube zijn opgegroeid. Het is niet moeilijk om op Youtube tegen video’s aan te lopen met clickbait titels als HOW THE RINGS OF POWER DESTROYED A FRANCHISE… of HOW DISNEY RUINED STAR WARS (and your childhood).
En hoewel ik nog steeds achter de conclusies van mijn Lion King en Jurassic World recensies sta realiseer ik me ook dat mijn uitgedrukte woede stamt uit een diepere ergernis. Deze films symboliseerden voor mij alles wat er mis leek te zijn met Hollywood. En het voelt gewoon niet eerlijk dat zulke jaren 90 nostalgia bait films gegarandeerde hits zijn, terwijl moderne meesterwerken als Blade Runner 2049 floppen, en Martin Scorsese 10 jaar moest werken om groen licht te krijgen voor zijn gangsterepos The Irishman.
De mooie herinneringen
En nu we het toch hebben over nostalgia bait wil ik zelf een schaamteloos bruggetje maken naar ons interview met de jeugdhelden Bassie en Adriaan. Welke millenial is er nou niet opgegroeid met de tv-series van dit duo? En dat was misschien het mooiste aan mijn tijd bij Entertainmenthoek: de kans om figuren binnen de filmwereld te ontmoeten. Het feit dat ik Bassie en Adriaan van dichtbij mocht zien in een klein cafétje geeft ook meteen aan hoe klein de Nederlandse filmwereld is.
Ook Dick Maas hebben we in een café geïnterviewd. Natuurlijk heel leuk als je net als ik in de jaren 90 de Flodder films keek (waar ik veel te jong voor was). En wie hebben we nog meer geïnterviewd? We hebben Sacha Baron Cohen en Jessica Chastain op de rode loper gesproken. En natuurlijk konden wij bij de Nederlandse Comic Cons grote sterren zien en spreken. Een heel leuk moment bij de Amsterdam Comic Con was toen ik een Tolkien panel gesprek met Sean Astin en Sylvester McCoy bijwoonde. Op één moment rende Astin zelfs vlak voor mijn camera langs. Zoals veel mensen heb ik de Lord of the Rings films al tientallen keren gezien. Maar dat deze acteurs ook zo graag dichtbij de fans willen komen geeft je veel meer het gevoel dat ze onderdeel vormen van de community.
Naast memorabele ontmoetingen bezocht ik ook memorabele filmevenementen. Eén van de eerste daarvan was toen ik met mijn collega Immy de 5 ½ uur durende epos Napoleon (1927) van Abel Gance zag. Een stomme film die een kwart van je dag inneemt? Ja, pas als je het ziet met live muziek transformeert dit in een volledig unieke ervaring.
Van Filmmuseum EYE kregen wij de kans om een reportage op te nemen. Zij organiseerden namelijk een tentoonstelling van filmmaker Martin Scorsese. Helaas kon Scorsese zelf niet bij deze tentoonstelling aanwezig zijn, want hij was toen bezig met de voorproductie van The Irishman. Als website werden we ook uitgenodigd bij tientallen filmpremières in Theater Tuschinski. En we waren regelmatig welkom bij Filmfestivals als Camera Japan en Cinemasia. Zo kon ik veel buitenlandse films zien die ik anders nooit had gekeken.
Wat heb ik hiervan geleerd? Ten eerste: als je in Nederland bij filminstituten aan blijft kloppen gaan er vanzelf deuren voor je open. En ten tweede: er is nooit een tekort aan goede films, zolang je maar weet waar je moet zoeken.
Entertainmenthoek stopt, waar staat Sandro nu?
We zijn dus tien jaar verder, en waar sta ik nu? Ik heb het inmiddels druk met mijn 40-uur baan. En het mooie is dat dit een IT baan is waar ik ook mijn film- en animatievaardigheden verder kan ontwikkelen. Verder kijk ik nog steeds 1 a 2 films per week. Ben ik nog steeds ontevreden over Hollywood? Soms, maar daarom ga ik ook niet alleen naar de Pathé bioscopen, ik blijf filmhuizen en festivals bezoeken.
Naast het kijken van films ben ik me ook aan het verdiepen in film restauratie. Ik ben begonnen met het opslaan en restaureren van de home video’s van mijn opa. Dat ik een purist ben geworden in film restauratie kun je ook teruglezen in mijn reeks van Film remasters blogs.
Al dit betekent dat ik veel minder tijd overhield voor het schrijven van recensies en het maken van mijn eigen Youtube video’s. En daarnaast heb ik gewoon veel minder negatieve energie over om meer boze recensies te schrijven. Mijn recensie van de laatste Jurassic World was daarom al een stuk liever. In ons interview met Martin Koolhoven vroegen we hem over zijn mening rond Martin Scorsese’s kritiek op de dominantie van Marvel films. Hij zei: “Ik ben niet zo pessimistisch als Scorsese, maar ik begrijp wel wat hij bedoelt!”. En dat is een beetje de mening die ik nu heb. Het is vaak maar al te makkelijk om pessimistisch te zijn over de filmwereld. Maar er zullen altijd pieken en dalen zijn: positieve en negatieve trends. Van nature ben ik toch een optimist. De invloed van streamingsdiensten en grote franchises maken de filmwereld misschien onzeker, maar dat maakt de toekomst ook weer spannend.
En kijk bovendien naar alle goede films die we de afgelopen jaren hebben gezien. Spider-Man: Into the Spider-Verse had een doorsnee superheldenfilm kunnen worden, maar bleek een van de meest ambitieuze animatiefilms van de afgelopen tien jaar. En dit begint nu al zijn vruchten af te werpen. Meer animatiestudio’s durven creatiever te worden met verhaal en animatiestijl. Vorig jaar zagen we Everything Everywhere All at Once, een film met een relatief klein budget die toch als een sci-fi epos aanvoelt. Het succes hiervan vult me met de hoop dat je geen grote studio’s nodig hebt voor spectaculaire actieavonturenfilms. En na een ontelbaar aantal verfilmingen kregen we vorig jaar een Pinocchio film waarvan niemand dacht dat we die nodig hadden. En deze film werd gemaakt door Guillermo del Toro nog wel, de filmmaker voor wie ik mijn eerste (negatieve) recensie schreef.
Na alle interviews, reportages, analyses en recensies heb ik nog steeds de ambitie om een film te maken en om mijn eigen verhalen te vertellen. En dat heb ik eigenlijk al een beetje gedaan. Met mijn collega Martijn maakten wij samen onze eigen Dragon Ball fan manga, een goede oefening om in de toekomst mijn eigen stripverhalen te bedenken. Met Glenn heb ik de concertfilm Ewan Mack & Friends opgenomen en uitgebracht. En nu weet ik ook hoe het is om een heel jaar te steken in de montage van een film.
Nu resteert nog dat ik mijn eigen film schrijf en regisseer. En wanneer die uitkomt zal de volgende 22-jarige snotneus mijn film afkraken en bestempelen als “De grootste belediging richting Nederlandse cinema sinds Bon Bini Holland“. Grapje, niemand zal mijn werk met dat van Jandino Asporaat vergelijken… want ik kan alleen maar dromen om zoveel kijkers als Jandino te trekken. Maar na tegenvallende kijkcijfers op sommige Youtube video’s heb ik ook geleerd om me niet meer zorgen te maken daarover. Een filmmaker maakt films niet voor het succes, maar voor de ervaring, voor de collega’s en voor zijn passie voor cinema.
Mijn collega Martijn heeft in zijn eigen afscheidsblog al een hoop mensen bedankt. Ik kan niet genoeg blijven benadrukken hoezeer wij dankbaar zijn aan onze trouwe bezoekers. Zonder jullie hadden we het nooit 10 jaar kunnen volhouden. Daarnaast wil ik ook alle bioscopen, evenementen en filmfestivals die ons trouw bleven uitnodigen bedanken. Ik bedank alle voormalige en huidige gastrecensenten, want ook jullie zijn begonnen simpelweg als schrijvers met een passie voor film. En natuurlijk bedank ik ook alle andere leden van de redactie. Dit was mijn laatste blog. Misschien komen we elkaar nog een keer tegen op een evenement of op een filmpremière (laten we hopen eentje van mij).
Sandro Algra
GESCHREVEN DOOR
